εως (ἡ) :
   I chute, en parl. de pers. (Phaéthon) POL. 2, 16, 13 ; en parl. de choses (foudre, ARSTT. Meteor. 1, 1, 2 ; dés, PLAT. Rsp. 604 c, etc.) ; p. anal. fléau qui s’abat sur qqn, SPT. Ex. 30, 12 ;
   II t. de gr. :
      1 cas (cf. lat. casus) d’un nom, autre que le nominatif (τὸ ὄνομα) ARSTT. Interpr. 2, 3, etc. ; qqf. en parl. de toute la déclinaison, nominatif compris, ARSTT. Poet. 20, 10 ;
      2 temps d’un verbe, autre que le présent, ARSTT. Interpr. 3, 2 ;
      3 mode d’un verbe, c. ἔγκλισις, ARSTT. Categ. 1, 5 ; 7, 7 ; Interpr. 2, 3 ; 3, 3 ;
      4 mot formé d’un autre, comme l’adverbe de l’adjectif, ARSTT. Rhet. 2, 23, 2, etc. ;
   III t. de log. mode dans certains syllogismes, ARSTT. An. pr. 1, 26, 1.

Étym. πίπτω.

εως, ἡ, (< πίπτω, πέπτωκα) falling, fall, κύβων Pl. R. 604c, cf. Chrysipp. Stoic. 2.282 (pl.); κεραυνῶν Arist. Mete. 339a3, Plu. 2.1005b (pl.); Φαέθοντος Plb. 2.16.13; metaph, π. τῆς ψυχῆς, opp. ἔπαρσις, Zeno Stoic. 1.51 (pl.); abs., calamity, ἐν καιρῷ πτώσεως LXX Si. 3.31, cf. Ex. 30.12; πτώσεις ἀνθρώπων Orph. Fr. 251, al. ; death, Lyd. Ost. 12, 14, 20.
Gramm., mode or modification of a word, Arist. Po. 1457a18, al. ; applied to cases, including nom., ib. 20, Int. 16b1; to genders, Id. SE 173b27; to Sup. of Adjs., Id. Top. 136b30; to Advbs., ib. 15, Rh. 1397a20; to Adjs. derived fr. nouns, e.g. χαλκοῦς, ib. 1410a32; to tenses (exc. the pres.), Id. Int. 16b17; so by the Stoics to variety of flexion, Stoic. 3.263, but most freq. to cases of the Noun, περὶ τῶν πέντε π., title of work by Chrysipp., cf. D.T. 634.16, etc. ; κατὰ μίαν πτῶσιν indeclinable, A.D. Adv. 165.10.
in the Logic of Arist., mood of syllogisms, APr. 42b30.
arrangement of terms in a syllogism, Id. APo. 94a12.

ἡ, das Fallen, der Fall ; κύβων, Plat. Rep. X.604c ; Φαέθοντος, Pol. 2.16.13 ; Sp., wie Luc. gymnas. 28.
Bei den Gramm. der Casus ; übh. eine Abwandlungsform des Wortes, wie δικαίως u. δίκαιον, Arist. top. 1.15 ; dah. 2.9 ῥηθήσεται τὸ δικαίως καὶ ἐπαινετῶς κατὰ τὴν αὐτὴν πτῶσιν ἀπὸ τοῦ ἐπαινετοῦ.

πτῶσις, -εως, ἡ
(< πίπτω), [in LXX chiefly for נֶגֶף, מַפֶּלֶת, and cogn. forms ;]
a falling, fall (Plat., Plut., al.): Mat.7:27; metaph., Luk.2:34.†
(AS)