(impf. ἔπτησσον, f. πτήξω, ao. ἔπτηξα, pf. ἔπτηχα ; pass. seul. prés. πτήσσομαι) :
   I tr.
      1 effrayer, frapper d’épouvante, acc. IL. 14, 40 ; THGN. 1015 ;
      2 rendre redoutable, acc. P. SIL. Ecphr. ag. Soph. 160 ;
   II intr.
      1 se blottir pour une embuscade, OD. 14, 474 ;
      2 d’ord. se blottir de crainte, en parl. d’animaux, ESCHL. Pers. 209 ; SOPH. Aj. 171, etc. ; en parl. de pers. PD. P. 4, 100 ; SOPH. O.C. 1466 ; EUR. Bacch. 1036, etc. ; avec ἐν et le dat. EUR. Cycl. 408 ; avec mouv. : avec εἰς et l’acc. AR. Lys. 770, etc. aller se blottir de crainte dans un lieu ; avec πρός et l’acc. EUR. Suppl. 269, auprès de qqn ou de qqe ch. ; βωμὸν ὕπο, EUR. H.f. 974 ; ou simpl. βωμόν, EUR. Ion 1280, sous l’autel ; avec l’acc. de cause : πτήσσειν τι, ESCHL. Pr. 175 ; XÉN. Cyr. 3, 3, 18, s’effrayer de qqe ch.

➳ Impf. éol. ἔπταζον, ALC. 27. Ao. poét. 3 sg. πτῆξε, IL. l. c. ; dor. ἔπταξα, PD. l. c. Pf. réc. ἔπτηκα, THÉM. 24, 309 ; part. pf. poét. πεπτηώς, OD. 14, 354, 474, fém. πεπτηυῖα, A.RH. 2, 535.

Étym. p.-ê. R. indo-europ. *pieh₂-k-, se blottir de peur ; cf. πτώσσω, πτῆξις, πτωχός ; autrement p.-ê. pré-grec.

(never πτήττω), Ar. V. 1490, X. Cyr. 3.3.18; fut. πτήξω AP 12.141 codd. (Mel.); aor. ἔπτηξα E. HF 974, etc., Dor. ἔπταξα Pi. P. 4.57, Ep. πτῆξα Il. 14.40; aor.2 ἔπτακον in compd. καταπτακών A. Eu. 252; Ep. 3 dual καταπτήτην Il. 8.136; pf. ἔπτηχα Isoc. 5.58, (κατ-) Lycurg. 40, D. 4.8; later ἔπτηκα (κατ-) Them. Or. 24.309b; Ep. part. πεπτηώς, ῶτος (v. infr. II. 2). Causal, scare, alarm, πτῆξε θυμὸν ἐνὶ στήθεσσιν Ἀχαιῶν Il. 14.40; ἐχθροὺς πτῆξαι Thgn. 1015. intr., crouch or cower for fear, of animals, ἅπερ πτηνῶν ἀγέλαι τάχ’ ἂν σιγῇ πτήξειαν ἄφωνοι S. Aj. 171 (anap.); πτήξας δέμας παρεῖχε A. Pers. 209; [πῶλος] π. αἰσχύνῃσιν S. Fr. 659.9, cf. Ar. Av. 777; of human beings, ἔπταξαν ἀκίνητοι σιωπᾷ Pi. P. 4.57; ὑπὸ φόβῳ π. E. Ba. 1035 (lyr.); πτῆξαι ταπεινήν Id. Andr. 165; π. θυμόν S. OC 1466 (lyr.); κακῶς πάσχων π. Pl. Smp. 184b; δοκεῖ μοι τοῦ αὐτοῦ ἀνδρὸς εἶναι καὶ εὐτυχοῦντα ἐξυβρίσαι καὶ πταίσαντα… πτῆξαι X. Cyr. 3.1.26; ἐκποδὼν π. Ar. Th. 36; with Preps., π. ἐν μυχοῖς πέτρας E. Cyc. 408; εἰς ἕνα χῶρον Ar. Lys. 770; πόλις πρὸς πόλιν π. E. Supp. 269; βωμὸν ὄρνις ὣς ἔπτηξ’ ὕπο Id. HF 974; c. acc. loci, βωμὸν π. Id. Ion 1280.
crouch, of men in ambush, νῷν εἰς ἐρημίαν ὁδοῦ Id. Andr. 753; ὑπὸ τεύχεσι πεπτηῶτες Od. 14.474. c. acc. rei, crouch for fear of…, ἀπειλάς A. Pr. 175 (anap.); φοβούμενοι πτήσσομεν αὐτούς X. Cyr. 3.3.18; ταῖς διανοίαις μὴ πτήξαντες τὸν τῶν ἐπιόντων φόβον Lycurg. 49; δόρυ Lyc. 280, IG 14.1296; abs., ὁ λέων… ὁρώμενος… οὐδέποτε φεύγει οὐδὲ πτήσσει Arist. HA 629b13.

aor. I. ἔπτηξα, u. II. ἔπτακον (s. καταπτήσσω) perf. ἔπτηχα, selten ἔπτηκα, u. im partic. ep. πεπτηώς in intr. Bdtg (vgl. ὑποπτήσσω): in Furcht u. Schrecken setzen, πτῆξε θυμὸν Ἀχαιῶν, Il. 14.40 ; Paul.Sil. ecphras. 1.26 sagt ζυγὸν πτήσσειν, ein Joch furchtbar machen, machen, daß man es fürchtet ; κείμην πεπτηώς, mich furchtsam zusammenduckend, hinkauernd, Od. 14.354 ; πεπτηῶτες, 474 ; πεπτηὼς γὰρ ἔκειτο ὑπὸ θρόνον, 22.362 ; δείματι πεπτηυῖα, Ap.Rh. 2.535 ; ἐπτηχώς, Isocr. 5.58 ; so intr. brauchen Andere auch die übrigen tempp., ἔπταξαν δ' ἀκίνητοι σιωπᾷ ἥρωες, sich fürchten, Pind. P. 4.57 ; πτήξας δέμας παρεῖχε, Aesch. Pers. 205 ; ἀπειλὰς πτήξας, sich vor den Drohungen fürchtend, Prom. 174, wie sp.D., Archi. 27 (Plan. 94); πόλις πρὸς πόλιν ἔπτηξε, Eur. Suppl. 281 ; so auch ἔπτηξα θυμόν, in der Seele, Soph. O.C. 1465 ; σιγῇ πτήξειαν ἄφωνοι, Aj. 171 ; οὐκέτι φόβῳ πτήσσω, Eur. Bacch. 1034 ; βωμὸν ἔπτηξ' ὕπο, Herc.Fur. 974, wie ἐν μυχοῖς πέτρας πτήξαντες, Cycl. 407, εἰς ἕνα χῶρον, Ar. Lys. 770, u. öfter ; ἐάν τε κακῶς πάσχων πτήξῃ, Plat. Symp. 184b ; so auch bei Xen., im Ggstz von ἐξυβρίζω Cyr. 3.1.26, auch ὅτι οὐχ ὡς φοβούμενοι πτήσσομεν αὐτοὺς οἴκοι καθήμενοι, 3.3, 18 ; Plut. Thes. 6 ; Lycurg. 49 vrbdt τοὺς ταῖσδ' ἀνοίαις μὴ πτήξαντας τὸν τῶν ἐπιόντων φόβον.

1. to frighten, scare, alarm , Lat. terrere, [Iliad by Homer (8th/7th c.BC), Theognis Elegiacus (Refs 6th c.BC)]
2. intransitive to crouch or cower down for fear (compare πτώσσω), properly of animals, [Sophocles Tragicus (Refs 5th c.BC)]; of men, [Pindar (Refs 5th c.BC)], attic; πτ. βωμὸν ὕπο [Euripides (Refs 5th c.BC)]; also with accusative loci, πτ. βωμόν to flee cowering to the altar, [Euripides (Refs 5th c.BC)]
3. to crouch like a wild beast ready to spring, [Euripides (Refs 5th c.BC)];—;so of men in ambush, ὑπὸ τεύχεσι πεπτηῶτες [Odyssey by Homer (8th/7th c.BC)]
4. with accusative rei, to crouch for fear of , ἀπειλάς [Aeschulus Tragicus (6th/5th c.BC)] (ML)