πρόσ·πολος, ου (ὁ, ἡ) :
      1 serviteur, servante, SOPH. O.C. 897, 1553 ; EUR. Or. 106, etc. ; au fém. SOPH. El. 78, O.R. 945, O.C. 746, etc. ;
      2 particul. ministre ou prêtresse d’un temple, ESCHL. Eum. 1024 ; SOPH. O.C. 1053 ; EUR. Suppl. 2, etc.

Étym. π. πέλω.

ὁ, servant, attendant, S. OC 897, 1553, E. Or. 106, etc. ; ministering priest, A. Eu. 1024, S. OC 1053 (lyr.); π. θεᾶς E. Supp. 2; π. φόνου minister of death, A. Th. 574; Λητοῖ π. App.Anth. 1.193 (Egypt); not in Prose, exc. as v.l. for πρόπολος, Hdt. 2.63. fem., Ἀθάνας π. B. 14.2; Βάκχου πρόσπολοι, = Βάκχαι, Limen. 46; handmaid, S. OT 945, OC 746, etc.

= πρόπολος, bedienend, der Diener, Aesch. Spt. 556 ; die Magd, Eum. 978, wie Soph. O.R. 945, El. 78 ; ἄνδρες, 23, u. öfter ; bes. Priester, Diener der Gottheit, Εὐμολπίδαι O.C. 1056, θεᾶς Eur. Suppl. 2, u. öfter ; bei Her. 2.64 v.l. für πρόπολος.