πρό·μαντις, εως (ὁ, ἡ) :
      1 divinité qui rend des oracles, EUR. Ion 681 ;
      2 prêtre ou prêtresse qui transmet des oracles, particul. prêtresse de Delphes, HDT. 6, 66, etc. ; THC. 5, 16 ; ou de Dodone, HDT. 2, 55 ; p. ext. adj. m. et f. qui prédit, qui annonce, qui rend un oracle, etc. ; abs. πρ. Δίκα, SOPH. El. 475, la Justice qui annonce (la venue de l’Érinys, pour exécuter sa sentence) ; qui prévoit, gén. ESCHL. Ch. 758.

➳ Voc. πρόμαντι, EUR. Ion 681 ; nom. pl. ion. προμάντιες, HDT. 2, 55.

Étym. π. μάντις.

εως, Ion. ιος, ὁ, ἡ, prophet or prophetess, ὦ παῖ πρόμαντι Λατοῦς E. Ion 681 (lyr.). = προφήτης, the representative of the god and the organ of his prophecies, ἡ π. title of the Pythia, Hdt. 6.66, 7.111, 141; τὴν π. τὴν π. τὴν ἐν Δελφοῖς Th. 5.16; Φοίβου π. Neophr. 1.3; also ἡ π. of Apollo at Patara, Hdt. 1.182; ὁ π. of Ptoän Apollo, Id. 8.135; π. δὲ ὁ ἱερεύς ἐστι (sc. Διονύσου) Paus. 10.33.11; Δωδωναίων αἱ π. Hdt. 2.55, cf. Euph. 48; οἱ π. of Apollo at Argos, SIG 735.7 (i BC). Adj., prophetic, ἁπ. δίκα justice giving presage of the issue, S. El. 475 (lyr.); θυμὸς π. ΄my prophetic soul΄, E. Andr. 1072; c. gen., τούτων π. οὖσα prophetic, foreboding of a thing, A. Ch. 758, cf. E. Hel. 338 (lyr.), Or. 1445 (lyr.).

ὁ, ἡ, Weissager, Prophetin ; τινός, Aesch. Ch. 747 ; ὦ παῖ πρόμαντι Λατοῦς, Eur. Ion 681 ; bes. hieß ἡ πρόμαντις die delphische Priesterin, welche die Aussprüche des Orakels verkündigte, Her. 6.66, 7.111, 141 ; auch Δωδωναίων αἱ προμάντιες, 2.55 ; übh. also die Stellvertreterin des weissagenden Gottes, die in seinem Namen sprach, 8.135 ; Thuc. 5.16 ; δίκη πρόμαντις, die sich voraus verkündende, anmeldende Gerechtigkeit, Soph. El. 467 ; πρόμαντις θυμός, Eur. Andr. 1073 ; ἀλγέων, Hel. 345.