ος, ον :
   I né avant, d’où :
      1 plus âgé, HERMÉSIAN. El. 74 ;
      2 ancêtre, aïeul, HDT. 4, 127 ; EUR. Ion 267 ; PLAT. Conv. 186 e, etc. ; au fém. ESCHL. Suppl. 533 ; au plur. οἱ πρόγονοι, HDT. 7, 150 ; ESCHL. Pers. 405, etc. les ancêtres ; οἱ ἄνωθεν πρ. PLAT. Menex. 236 e ; οἱ πάλαι πρ. PLAT. Ep. 359 d, les ancêtres les plus reculés ; ἐκ προγόνων, PLAT. Theæt. 173 d, de toute antiquité, litt. depuis les ancêtres ; en parl. des dieux auteurs ou fondateurs d’une race, ESCHL. fr. 271 ; PLAT. Euthyd. 302 d, etc. ; particul. en parl. de Zeus, EUR. Or. 1242 ; fig. en parl. des fondateurs d’une école, LUC. Herm. 15 ; PHILSTR. 333 ;
   II né après, propr. « en continuant » : οἱ πρόγονοι, rejetons, postérité (cf. lat. progenies) DH. 7, 50.

Étym. προγίγνομαι.

πρό·γονος, ου (ὁ, ἡ) enfant né d’un premier mariage, au masc. beau-fils (lat. privignus) EUR. Ion 1329 ; DH. Isocr. 18 ; LUC. Cal. 26 ; au fém. ἡ πρόγονος, IS. 12, 5 ; PLUT. Pomp. 9 ; postér. ἡ προγόνη, PHIL. 2, 303, belle-fille.

Étym. προγίγνομαι.

ον, (< γίγνομαι, γέγονα) early-born, [ἄρνες], opp. μέτασσαι, Od. 9.221, cf. Hermesian. 7.74, SIG 1038.9 (Eleusis, iv/iii BC); first-born, IG 2.1301 (dub.). = ἀπόγονος 1, dub. in D.H. 7.50.
forefather, ancestor, Pi. O. 6.59; πατρός σου π. πατήρ E. Ion 267, cf. Hel. 15, Pl. Euthphr. 11b; freq. in pl., Pi. P. 9.105, A. Pers. 405, Hdt. 7.150, etc. ; οἱ ἄνωθεν π. Pl. Mx. 236e; οἱ πάλαι π. Id. Ep. 359d; ἐκ προγόνων Id. Tht. 173d; also of gods or heroes who are the authors or founders of a race, A. Fr. 273, Hdt. 4.127, Pl. Smp. 186e, Isoc. 9.14, etc. ; Ζεῦ πρόγονε E. Or. 1242; θεοὶ π. Pl. Euthd. 302d; also as fem., π. γυνή A. Supp. 533 (lyr.), cf. 43 (lyr.); metaph, οἱ π. the fathers or founders of a school, Luc. Herm. 15; τὸν π. τῆς ἐμαυτοῦ σοφίας Philostr. VA 8.7; ἰὼ πόνοι π. πόνων troubles parents of troubles, S. Aj. 1197 (lyr.).
child by a former marriage, step-son, E. Ion 1329, D.H. Isoc. 18, Mon.Anc.Gr. 16.9, Luc. Cal. 26, Supp.Epigr. 6.667 (Attalia), PFay. 48.3 (i AD), etc. ; fem., step-daughter, Stratt. 79, Is. 12.5, Hyp. Fr. 10, D.S. 4.43, Plu. Pomp. 9; rarely προγόνη; irreg. Sup. προγονέστατος eldest step-son, dub. in TAM 2 (1).246.18 (Sidyma).

vorher geboren, also älter, Od. 9.221 ; – οἱ πρόγονοι, die Voreltern, Vorfahren, Pind. Ol. 9.54, P. 4.148 u. öfter ; θεῶν τε πατρῴων ἕδη θήκας τε προγόνων, Aesch. Pers. 397 ; auch im sing. fem., Suppl. 528 ; ὦ Ζεῦ προγόνων προπάτωρ, Soph. Aj. 380 ; übertr., πόνοι πρόγονοι πόνων, 1176 ; ὦ Ζεῦ πρόγονε, Eur. Or. 1242, u. öfter ; oft in Prosa, sowohl im sing., τοῦ ἡμετέρου προγόνου Δαιδάλου Plat. Euthyphr. 11b, Symp. 186c, als häufiger im plur., Her. 7.150, κακὸν ἐκ προγόνων γεγονός Plat. Theaet. 173d, τοὺς ἀνωτέρω προγόνους Crat. 396c ; Folgde : ἐκ προγόνων ἔχοντες τὴν ἡγεμονίαν, Pol. 1.20.12.
Bei Dion.Hal. 7.50, wo οἱ πρόγονοι die Nachkommen sein müßten, wohl f.l.

πρό-γονος, -ον
(< προγίνομαι), [in LXX: Est.4:17, Sir.8:4, al. ;]
__1. born before.
__2. As subst., in pl., οἱ π., ancestors, forefathers: 2Ti.1:3; of living parents (so Plat.), 1Ti.5:4.†
(AS)