προ·φασίζομαι [ᾰ] (impf. προὐφασιζόμην, f. προφασιοῦμαι, ao. προὐφασισάμην, pf. inus. ; ao. au sens pass. προὐφασίσθην) :
      1 act. chercher ou donner des prétextes, s’excuser, THC. 1, 90 ; 6, 25, etc. ; πρ. προφάσεις, PLAT. Rsp. 474 e, m. sign. ; τι, THGN. 395 ; THC. 5, 54, etc. alléguer qqe ch. pour prétexte ; πρ. ὅτι, XÉN. Œc. 20, 14, donner pour prétexte que, etc. ; avec un inf. : ἀρρωστεῖν, DÉM. 379, 13, donner pour prétexte qu’on est malade ;
      2 pass. (à l’ao. προὐφασίσθην) être allégué comme prétexte, THC. 8, 33 ; DC. fr. 57, 72.

➳ Ao. non contr. προεφασισάμην, DC. 59, 26 ; ao. pass. προεφασίσθην, DC. l. c.

Étym. πρόφασις.

impf. προὐφασιζόμην Th. 1.90; Att. fut. προφασιοῦμαι Aeschin. 3.24, later -ίσομαι Sch. Ar. Ec. 1019; aor. προὐφασισάμην Th. 5.54, X. Cyr. 2.2.30, etc. ; προεφ- D.C. 59.26 : — allege by way of excuse, plead in excuse, c. acc., τὸν αὐλητήν Thgn. 941; τὸν μῆνα Th. 5.54; ἀεί τι D. 48.20; c. inf., allege as an excuse that…, ἀρρωστεῖν Id. 19.124; so π. ὅτι οὐκ ἐπίστανται X. Oec. 20.14; c. acc. cogn., πάσας προφάσεις π. Pl. R. 474e, cf. Lys. 8.16; abs., make excuses, Ar. Lys. 756, Th. 1.90; οὐκ ἔφη χρῆναι π. οὐδὲ διαμέλλειν Id. 6.25; π. ὑπέρ τινος Isoc. 4.13; aor. in pass. sense, ὡς εὗρον ἅπαν… προφασισθέν that all was used as a pretext, all was a mere pretence, Th. 8.33, cf. D.C. Fr. 57.72.
allege (by way of accusation) that…, Εάρδεσιν ἐπιβουλεῦσαι [ἡμᾶς] π. Pl. Mx. 240a.
seek a quarrel against, τινι LXX 4 Ki. 5.7.

dep. med., Etwas zum Vorwand nehmen, sich womit entschuldigen, τί ; Theogn. 935 ; περιφανῆ χρήματα, Ar. Lys. 756 ; Plat. Phaedr. 231b ; πάσας προφάσεις προφασίζεσθαι, Rep. V.474e ; Lys. 8.16 ; ἀσχολίαν, Xen. Cyr. 2.2.30 ; οὐκ ἔφη χρῆναι προφασίζεσθαι, οὐδὲ διαμέλλειν, Thuc. 6.25 ; auch προφασισθέν, pass., 8.33 ; προὐφασίζετο ἀεί τι καὶ ἀναβολὰς ἐποιεῖτο, Dem. 48.20 ; ἀρρωστεῖν προφασίζεται, 19.124 ; Sp.

1. Dep.:
2. to set up as a pretext or excuse, allege by way of excuse, plead in excuse , with accusative, [Theognis Elegiacus (Refs 6th c.BC), Thucydides (Refs 5th c.BC)], etc.; with infinitive to allege as an excuse that . . , [Demosthenes Orator (Refs 4th c.BC)]:—;absolute to make excuses , [Thucydides (Refs 5th c.BC)]:—;aor1 προφασισθῆναι in passive sense, to be used as a pretext , [Thucydides (Refs 5th c.BC)]
3. to allege (by way of accusation) that , [Plato Philosophus (5th/4th c.BC)]
from πρόφᾶσις (ML)