ῆς (ἡ) action de se tourner vers qqn en suppliant, d’où :
      1 prière, supplication : τινος, ESCHL. Eum. 718, etc. ; SOPH. O.C. 558 ; EUR. Alc. 1156, etc. à qqn ; θεᾶς ἔχειν προστροπήν, EUR. I.T. 618, avoir la fonction d’apaiser la déesse, càd. être prêtre ou prêtresse ;
      2 malédiction, imprécation, joint à ἀρά, ESCHN. 69, 11.

Étym. προστρέπω.

ἡ, turning of a suppliant (< ἱκέτης) to a god or man to implore protection or purification, supplication, A. Eu. 718 (pl.); λιταὶ καὶ π. Plu. 2.560e; hence, any address to a god, solemn invocation, θεοὺς… προστροπαῖς ἱκνουμένη A. Pers. 216, cf. E. Alc. 1156, IG 5(1).26.10 (Amyclae, ii/i BC); ἱκεσία ξένων π. E. Heracl. 108 (lyr.); π. καὶ ἀρὰν ὑπὲρ τούτων ἐποιήσαντο Aeschin. 3.110; θεᾶς ἔχω προστροπήν discharge the duty of ministering to the goddess, E. IT 618; but πόλεως προστροπὴν ἔχειν address a petition to the city, S. OC 558; of libations, A. Ch. 85. π. γυναικῶν suppliant band of women, ib. 21.

ἡ, eigtl. das sich irgendwohin od. an Jem. wenden, gew. von dem mit Bitten an Einen sich wendenden, um Hilfe flehenden ἱκέτης gesagt ; bes. der sich nach einem begangenen Morde od. anderm Verbrechen an einen Gott od. Menschen zur Sühnung u. Reinigung wendet ; das Bitten der Hilfeflehenden, u. übh. Flehen, Gebet ; θεοὺς δὲ προστροπαῖς ἱκνουμένη, Aesch. Pers. 212 ; Ch. 21, 83, Eum. 688 ; τίνα πόλεως ἐπέστης προστροπὴν ἐμοῦ τ' ἔχων, Soph. O.C. 564, welches Ansuchen an die Stadt oder mich habend, wie Eur. θεᾶς τῆσδε προστροπὴν ἔχω, I.T. 618 ; βωμοὺς κνισσᾶν βουθύτοισι προστροπαῖς, Alc. 1159 ; Aesch. 3.110 vrbdt προστροπὴν καὶ ἀρὰν ἰσχυρὰν ὑπὲρ τούτων ἐποιήσαντο, Verwünschung. – Harp. erkl. es = προστρόπαιον u. führt es aus Dinarch. an, also die Blutschuld, Verunreinigung durch ein Verbrechen, dah. προστροπῇ ἐνέχεσθαι, mit einer schweren Schuld behaftet sein.