προσ·σαίνω :
      1 s’approcher en remuant la queue, en parl. d’un chien, ARR. Cyn. 7, 2 ;
      2 p. suite, caresser, flatter, SOPH. inc. fr. 929 Dind. ; d’où plaire à, acc. ESCHL. Ag. 1665 ; abs. ESCHL. Pers. 98 ; en parl. de choses : τῶνδε προσσαίνει σέ τι ; ESCHL. Pr. 835, rien de tout cela ne flatte-t-il ton souvenir ? dat. ATH. 99 e.

➳ Part. prés. dor. fém. ποτισαίνουσα, ESCHL. Pers. 98.

fawn upon, coax, prop. of dogs, S. Fr. 1082, Arr. Cyn. 7.2; ταῖς κέρκοις Ph. 2.422; mostly metaph, οὐκ ἂν Ἀργείων τόδ’ εἴη φῶτα προσσαίνειν κακόν A. Ag. 1665 (troch.); c. dat., π. τοῖς συνδείπνοις Ath. 3.99e. of things, please, τῶνδε προσσαίνει σέ τι ; A. Pr. 835, cf. E. Hipp. 863.

anwedeln, eigtl. von schmeichelnden Hunden, Arr. Cyn. 7.2 ; übertr., schmeicheln, liebkosen, εἰ τῶνδε προσσαίνει σέ τι, Aesch. Prom. 837 ; φῶτα κακόν, Ag. 1650 ; Soph. frg. 929 u. B.A. 21.26 ; Eur. vrbdt auch τύποι σφενδόνης προσσαίνουσί με, Hipp. 863.