προσ·πασσαλεύω, att. -πατταλεύω [ᾰλ]
      1 clouer contre : τινά τινι, ESCHL. Pr. 20, qqn contre qqe ch. ; τι πρός τι, AR. Pl. 933, une chose contre une autre : au pass. être cloué ou attaché : πρὸς πέτραις, MÉN. (Com. fr. 4, 231) ; ἐπί τινος πέτρας, LUC. D. mar. 14, 3, contre des rochers, à un rocher ;
      2 suspendre à un clou, à une patère, etc. acc. HDT. 1, 144.

Att. προσπατταλεύω, nail fast to, σε τῷδε… πάγῳ A. Pr. 20; [ἐμβάδια] πρὸς τὸ μέτωπον ὥσπερ κοτίνῳ Ar. Pl. 943; but in Hdt. 9.120, σανίδα (or σανίδας) προσπασσαλεύσαντες (sc. αὐτῷ) (nisi leg. σανίδι); — Pass., προσπεπατταλευμένον γράφουσι τὸν Προμηθέα πρὸς ταῖς πέτραις Men. 535.1; τὴν Ἀνδρομέδαν ἐπί τινος πέτρας… προσπεπ. Luc. DMar. 14.3; metaph, ἀχανής, προσπεπατταλευμένος, ἄφωνος fixed to the spot, Hegesipp.Com. 1.25.
nail up or hang upon a peg, τὸν τρίποδα Hdt. 1.144; — Pass., Cratin. 164.

att. -τταλεύω, noch dazu, daneben annageln ; τῷ πάγῳ, Aesch. Prom. 20 ; Ar. Plut. 943 ; Her. πρὸς τὰ οἰκία τρίποδα, 1.144, 9.120 u. Sp., wie Luc. D.Mar. 14.3 u. öfter ; komisch ἀχανὴς προσπεπατταλευμένος, Hegesipp. b. Ath. IV.290d, gleichsam vor Staunen angenagelt ; – auch = an einen Nagel aufhängen, Theophr. char. 21.2.