προσ·κόπτω (pf. προσκέκοφα) ;
   I tr. heurter contre : δάκτυλον, AR. Vesp. 275, se heurter ou se blesser le doigt ; πρὸς λίθον τὸν πόδα, NT. Matth. 4, 6 ; Luc. 4, 11, se heurter ou se blesser le pied contre une pierre ;
   II intr. :
      1 se heurter contre, dat. XÉN. Eq. 7, 6 ; ARSTT. Probl. 5, 17, etc. ;
      2 fig. faire un faux pas, commettre une faute : εἴς τι, ARÉT. se tromper sur qqe ch. ;
      3 heurter, choquer, offenser, mécontenter, dat. POL. 5, 49, 5 ; 7, 5, 6 ; SYN. 301 a ;
      4 se buter contre, s’impatienter de, dat. TH. H.P. 4, 8, 8, etc. ; se dégoûter de : τινί, DS. 4, 61, de qqe ch. ; avec un rég. de pers. : τινί, POL. 5, 7, 5, se brouiller avec qqn ;

Moy. se buter contre, être mécontent de, dat. APP. Civ. 2, 27.

strike one thing against another, πρὸς λίθον τὸν πόδα LXX Ps. 90 (91).12; π. τὸν δάκτυλόν που Ar. V. 275 (lyr). intr., stumble or strike against, τινι X. Eq. 7.6, Alex. 81, Arist. Pr. 882b18, GC 326a27, etc. ; π. τῷ ὀφθαλμῷ (sc. ῥίζῃ κυάμου) Thphr. HP 4.8.8; of liquid, to be checked by striking against, c. dat., Plu. Lyc. 9; πνεῦμα προσκόπτον broken, interrupted breathing, Hp. Aph. 4.68. π. τῷ ἄξονι encounter friction at…, Arist. Mech. 852a32. metaph, = προσκρούω III, offend, Posidipp. 36; τοῖς πολλοῖς Plb. 5.49.5; οὐ μόνον δυσαρεστήσειν ἀλλὰ καὶ προσκόπτειν ἔμελλε προφανῶς, of an open breach, Id. 7.5.6.
take offence at, ἵνα μή μοι προσκόψῃς PCair. Zen. 463.11 (iii BC); τῇ βαρύτητί τινος Plb. 1.31.7, cf. Carneisc. Herc. 1027.14; θεοὺς κόψαντάς τισι D.S. 13.59; of things, π. τῷ ζῆν to be disgusted with life, Id. 4.61; — Pass., δῆμος π. αὐτῷ διά τι being offended with him, App. BC 2.27, cf. Phld. Piet. 30, M.Ant 9.3.

1) anschlagen, anstoßen, bes. mit dem Fuße, προσέκοψεν τῷ σκότῳ τὸν δάκτυλόν που, Ar. Vesp. 275 ; μὴ προσκόψῃς πρὸς λίθον τὸν πόδα, Matth. 4.6 ; einen Fehltritt tun, offendere, Nicarch. 22 (XI.1); Xen. de re Eq. 7.6.
2) übertr., anstoßen, fehlen, beleidigen, προσέκοπτε τοῖς πολλοῖς, ἐλύπει δὲ καὶ τὸν Ἀντίοχον, Pol. 5.49.5 ; stärker als δυσαρεστέω, 7.5.6 ; ein Aergernis an Einem od. Etwas nehmen, unwillig sein, τινί, über Etwas, 1.31.7 u. öfter, u. Sp., wie Plut.; τῷ ζῆν, des Lebens überdrüssig sein, DS. 4.63 ; so auch im pass., M.Ant. 9.3.

προσ-κόπτω
[in LXX for נָגַף, כָּשַׁל ni., etc. ;]
__1. trans., to strike (e.g. hand or foot) against: with accusative before πρός, figuratively, Mat.4:6, Luk.4:11, (LXX)
__2. Intrans., to stumble: absol. (Tob.11:9, Pro.3:23), Jhn.11:9-10; of wind, to rush against, beat upon: with dative, Mat.7:27. Metaph., in late writers,
__(a) to offend (Polyb.);
__(b) to take offence at, stumble at: before ἐν, Rom.14:21; with dative, τ. λόγῳ, 1Pe.2:8; τ. λίθῳ τ. προσκόμματος, Rom.9:32.†
(AS)