προσ·κολλάω-ῶ :
      1 tr. coller à, fixer solidement à : τι πρός τι, HPC. Art. 799, coller une chose à une autre ; au pass. être collé à, être fortement attaché à, dat. PLAT. Phæd. 82, etc. ; NT. Matth. 19, 5 ; ou πρός et l’acc. SPT. Gen. 2, 24 ; NT. Marc. 10, 7 ; Eph. 5, 31 ;
      2 intr. être compact, massif, solide, en parl. du style, DH. Dem. 43.

glue on or to, τι πρός τι Hp. Art. 33; — Pass., generally, to be stuck to, stick or cleave to, Pl. Phd. 82e, Lg. 728b; ὑπὸ τοῦ αἵματος προσκολληθῆναι τὴν ῥομφαίαν αὐτοῦ τῇ δεξιᾷ J. AJ 7.12.4; of a snail, τοῖς θαμνίσκοις π. Dsc. 2.9; of a husband, π. τῇ γυναικί Ev. Matt. 19.5, cf. LXX Ge. 2.24, Ev. Marc. 10.7, Ep. Eph. 5.31; τοῖς ἐπαοιδοῖς LXX Le. 19.31; ψυχαὶ π. θεῷ Ph. Fr. 51 H. intr. of style, to be compact, D.H. Dem. 43.

daran leimen, ühh. daran befestigen, pass. daran fest sein, daran kleben, διαδεδεμένην ἐν τῷ σώματι καὶ προσκεκολλημένην, Plat. Phaed. 82c, vgl. Legg. V.728b ; übertr., daran hangen, Einem fest anhangen, ihm treu ergeben sein, NT.

προσ-κολλάω, -ῶ,
[in LXX chiefly for דָּבַק ;]
to glue to; pass., reflexive, to stick to, cleave to (Plat.): metaph. (with dative, Jos.23:8, Sir.6:34 al.), before πρός, Mrk.10:7 (R, txt.), Eph.5:31 (LXX).†
(AS)