προσ·καλέω-ῶ (f. -καλέσω, ao. προσεκάλεσα, etc.) [κᾰ]
      1 appeler pour faire venir, mander, acc. THC. 8, 98 ; PLAT. Men. 82 a, etc. ;
      2 citer, acc. LUC. Pisc. 39 ;

Moy. :
   I appeler à soi, d’où :
      1 mander auprès de soi, acc. XÉN. An. 7, 7, 2, etc. ;
      2 appeler à son secours, acc. HDT. 1, 69 ;
      3 inviter, LUC. As. 51 ;
   II t. de barreau :
      1 appeler pour témoigner en sa faveur, acc. PLAT. Leg. 936 e ; DÉM. 850, 14 ; PLUT. M. 205 b ;
      2 citer en justice, acc. AR. Vesp. 1334 ; δίκην ἀσεϐείας πρ. τινα πρὸς τὸν βασιλέα, LYS. 104, 13, citer qqn pour impiété devant l’archonte-roi ; τινα εἰς δίκην δημοσίαν, XÉN. Mem. 2, 9, 5, citer qqn pour un procès d’intérêt public ; τινα ὕϐρεως, AR. Vesp. 1417, citer qqn en justice pour insulte ; au pass. λιποταξίου πρ. DÉM. 999, 12, être poursuivi pour désertion ; προσκληθεὶς δίκην εἰς Ἄρειον πάγον, ARSTT. Pol. 5, 12, 2, ayant été cité devant l’Aréopage.

call on, summon, τινας Th. 8.98 (v.l.), S. Aj. 89, Pl. Men. 82a, etc. ; address, accost, ὀνόματι D.C. 71.34; ἑαυτόν A.D. Synt. 218.27 (Med.). metaph, call forth, excite, ἔκκρισιν Sor. 1.26; ἱδρῶτα ib. 31. Med. with pf. Pass. (v. infr.), call to oneself, invite, summon, τινα v.l. in X. An. 7.7.2, cf. PCair. Zen. 647.25 (iii BC), Plu. 2.354d, Luc. DDeor. 19.1; τὰς κύνας Poll. 5.85; esp.
call to one΄s aid, τινα Philipp. ap. D. 18.166; τινὰ ἐς τὴν πολιτείαν dub.l. in Plu. Dem. 21; c. dupl. acc., τὸ ἔργον ὃ προσκέκλημαι αὐτούς to which I have called them, Act. Ap. 13.2. as law-term, of an accuser, cite or summon into court, Telecl. 2, Ar. V. 1334; π. τινὰ ὕβρεως lay an action for assault, ib. 1417; in full, π. δίκην ἀσεβείας πρὸς τὸν βασιλέα Lys. 6.11, cf. 21.19, D. 18.150; π. τινὰ πρὸς τὸν πολέμαρχον Lys. 23.2; π. σε… πρὸς τοὺς ἀγορανόμους βλάβης τῶν φορτίων Ar. V. 1406; π. τινὰ εἰς δίκην δημοσίαν X. Mem. 2.9.5; π. τινὰ πρὸς τὸν ἄρχοντα εἰς διαδικασίαν D. 43.7, cf. 15; τραύματος εἰς Ἄρειον πάγον Luc. Tim. 46, cf. Pisc. 39; — Pass., to be summoned, λιποταξίου, ξενίας, on a charge of…, D. 39.17, 18; φόνου δίκην Arist. Ath. 16.8; ὑπομεῖναι προσκληθεὶς δίκην εἰς Ἄρειον πάγον submitted to be summoned before the Areopagus, Id. Pol. 1315b21; προσκληθείς summoned, Antipho 5.13, D. 49.19, cf. Ar. Nu. 1277; παρὰ τοῦ… ἔχοντος τὸν κλῆρον προσκαλεῖσθαι that citation should be made of the party in possession, D. 43.7; cf. πρόσκλησις.
cite as witness, Pl. Lg. 936e codd. ; εἰς μαρτυρίαν D. 29.20 codd. ; μάρτυρα Plu. 2.205b.

(καλέω), anrufen, δεύτερόν σε προσκαλῶ, Soph. Aj. 89 ; hinzu-, herbeirufen, -holen, Plat. Men. 82a ; ἐθελοντηδὸν προσκαλοῦντες τοὺς Βοιωτούς, Thuc. 8.98 ; auch med., zu Hilfe für sich, Her. 1.69 (aber προσκαλεῖσθαί τινα ἐς λόγους, 4.201, ist falsche Lesart für προκαλεῖσθαι); προσκαλουμένη πολλοῖς φιλήμασι, Luc. Asin. 51 ; προσκαλέσασθαι ἐπὶ τὸν ἀναδασμόν, epist. Saturn. 31. – Gew. bei den Attikern = vor Gericht laden, anklagen, τινά, Ar. Nub. 1259, τινὰ ὕβρεως, Vesp. 1417, u. öfter ; καὶ δίκας τῶν Φλιασίων προσκαλουμένων οὐκ ἐδίδοσαν, Xen. Hell. 7.4.11, wenn es nicht hier προκαλέω heißen muß ; δίκην, Lys. 21.19 ; Dem. u. a. Redner oft ; bes. zum Zeugnis, Plat. Legg. XI.936e ; κλητῆρας ἔχων, Dem. 34.13 ; κατὰ Δήμωνος εἰς μαρτυρίαν, 29.20.

προσ-καλέω, -ῶ
[in LXX chiefly for קָרָא ;]
to call to. Mid., to call to oneself (see M, Pr., 157): with accusative of person(s), Mat.10:1, Mrk.3:13 6:7, Luk.7:19, Act.5:40, Jas.5:14, al. Metaph., of the Divine call: Act.2:39; with inf., Act.16:10 (see Bl., § 69, 4); before εἰς, Act.13:2.†
(AS)