προσ·ιζάνω :
      1 être assis près de, d’où se tenir auprès de, se poser près de, avec πρός et l’acc. en parl. de l’abeille, ARSTT. H.A. 4, 8, 29 ;
      2 p. suite, s’attacher à, fig. en parl. de la douleur, d’un reproche, etc. LUC. H. conscr. 10 ; fig. dat. ESCHL. Sept. 696 ; SIM. AM. Iamb. fr. 7 (8), 84 Bgk ; avec πρός et l’acc. ESCHL. Pr. 276.

sit by or near; hence, rest, settle on, ἡ μέλιττα πρὸς οὐδὲν π. σαπρόν Arist. HA 535a2; ἡγοῦντο προσιζάνειν τῷ ὕδατι τὰς ψυχὰς θεοπνόῳ ὄντι Numen. ap. Porph. Antr. 10; adhere to, v.l. for -ίζω in Dsc. 5.95; abs., ib. 74; ἀπὸ τῶν προσιζανόντων from all that adheres, dirt, etc., Paus. 5.14.5; of a robe, sit close, Luc. Hist. Conscr. 10. metaph, κείνῃ μῶμος οὐ προσιζάνει Semon. 7.84; πρὸς ἄλλοτ’ ἄλλον πημονὴ π. A. Pr. 278; cleave to, cling to, μοι ἀρὰ π. Id. Th. 696.

(ἱζάνω), dabei sitzen, dran hangen, haften ; πρὸς ἄλλοτ' ἄλλον πημονὴ προσιζάνει, Aesch. Prom. 276 ; Ἀρὰ … ὄμμασι, Spt. 677 ; κείνῃ μῶμος οὐ προσιζάνει, an ihr haftet kein Tadel, Simonds. Amorg. 84 ; u. in sp. Prosa, Luc. hist. scrib. 10.