προσ·ϐαίνω (f. προσϐήσομαι, ao.2 προσέϐην, etc.) :
      1 mettre le pied contre, appuyer du pied sur : λὰξ πρ. IL. 5, 620, fouler sous son pied ; πρός τι τῷ ποδὶ πρ. XÉN. An. 4, 2, 28, appuyer du pied sur qqe ch. ;
      2 marcher vers, s’avancer, s’approcher de, acc. IL. 2, 48, etc. ; OD. 21, 5 ; HÉS. Sc. 38 ; ESCHL. Pr. 129 ; EUR. Alc. 480, etc. ; dat. PLAT. Phædr. 227 d, etc. ; abs. SOPH. Ph. 42 ;
      3 particul. en parl. d’une hauteur, monter vers, parvenir jusqu’à, avec εἰς et l’acc. XÉN. Hell. 7, 1, 29 ; avec πρός et l’acc. POL. 1, 30, 10, etc. ; fig. τίς σε προσέϐη μανία ; SOPH. O.R. 1300, quelle folie t’a atteint ? litt. est venue jusqu’à toi ? ;

Moy. (ao.1, 3 sg. épq. προσεϐήσετο) marcher vers, aller vers, IL. 14, 292, etc.

Dor. ποτιβαίνω Sophr. in Stud.Ital. 10.123; fut. -βήσομαι ; aor.2 προσέβην ; aor. Med. προσεβήσατο, Ep. -ετο Il. 14.292 : — put one΄s foot against, Hom. (who uses only aor. Act. and Med.), λὰξ προσβὰς ἐκ νεκροῦ χάλκεον ἔγχος ἐσπάσατ’ Il. 5.620; πρὸς τὸ κάτω τοῦ τόξου τῷ ἀριστερῷ ποδὶ π., so as to get a purchase in drawing it, X. An. 4.2.28; τῷ ποδί Arist. Mech. 852b25.
approach, c. acc. loci, in Hom. mostly of mountains or heights, Ἥρη… προσεβήσετο Γάργαρον ἄκρον Il. 14.292, cf. 2.48, 23.117, Od. 21.5, Hes. Sc. 33, A. Pr. 130 (lyr.), E. Alc. 480, etc. ; ἐς ἄλσος, ἐς τὴν Λάκαιναν, S. OC 125 (lyr.), X. HG 7.1.29; ποτιβάντες νυν πὸτ τὰν ἱστίαν θωκεῖτε Sophr. l.c. ; c. dat., τῷ τείχει π. Pl. Phdr. 227d, etc.
mount, ascend, κατά τι Hdt. 1.84, cf. Plb. 7.17.4; πρὸς λόφον Id. 1.30.10, etc. ; ὄρει π.
climb up a mountain, of a town, Philostr. VA 2.9; τοῦ ποταμοῦ πρὸς πάντα τὰ χώματα προσβαίνοντος PPetr. 2 p. 22 (iii BC). abs., walk, π. μακράν S. Ph. 42. metaph, come upon, τίς σε… προσέβη μανία ; Id. OT 1300 (anap.); ἄλλοις ἄλλα π. ὀδύνα E. IT 195 (lyr.).
attain an age, ἐκ παιδὸς τὸν ἄνδρα προσβάς Sardis 7(1).79c5 (iii AD).
join a group, ἐπίκρισις τῶν βαινόντων εἰς τοὺς ἀπὸ γυμνασίου POxy. 257.5 (i AD), cf. Sammelb. 7440.10 (ii AD), etc.

(βαίνω), Hom. hat auch aor. med. προσεβησάμην, neben aor.2 act., hinzu-, hinaufschreiten, hinaufsteigen, darauftreten ; Hom. fügt den Ort, den man hinaufsteigt, im acc. hinzu, Il. 2.48, 23.117, Od. 21.5, 43 u. sonst ; eben so Hes. Sc. 33 u. Her. 1.84 ; φιλία γὰρ ἥδε τάξις προσέβα τόνδε πάγον, Aesch. Prom. 130 ; Eur. Alc. 483 u. öfter ; absolut, Soph. Phil. 42, wie Eur. oft ; auch übertr., τίς σε προσέβη μανία ; Soph. O.R. 1300 ; übh. herangehen, τινί, προσβὰς τῷ τείχει, Plat. Phaedr. 227e ; εἴς τινα, Xen. Hell. 7.1.29 ; πρός τι, An. 4.2.28, wie Pol. oft u. a.Sp.