προσ·αναϐαίνω (f. -αναϐήσομαι, ao.2 -ανέϐην, etc.) :
      1 monter vers, avec πρός et l’acc. ARSTT. H.A. 9, 21, etc. ; abs. monter, grossir, en parl. d’un fleuve, POL. 3, 72, 4 ; fig. remonter jusqu’à : τῷ Ῥομύλῳ, PLUT. Thes. 1, remonter jusqu’à Romulus ;
      2 monter encore, grossir une troupe, XÉN. Hipp. 1, 12.

fut. -βήσομαι X. Eq. Mag. 1.2 : — go up, or mount besides, l.c. ; of water-birds, π. πρὸς τὰς πέτρας Arist. HA 617a26; π. πρὸς τὸ ὄρθιον D.C. 39.45; rise higher, as a swollen river, Plb. 3.72.4; πόλις προσαναβαίνουσα lying on a mountain side, Poll. 9.20; metaph, π. τῷ Ῥωμύλῳ go back as far as R., Plu. Thes. 1. c. acc. loci, climb, ascend, τὸ σιμόν Pl.Com. 79.

noch dazu hinan- od. hinausschreiten, -steigen ; τὸ σιμόν, Plat. com. bei Schol. Ar. Lys. 288 ; πρὸς τὰς πέτρας, Arist. H.A. 9.21 ; von Reitern, noch dazu zu Pferde steigen, Xen. Hipp. 1.12 u. Sp.; vom Fluß, anschwellen, Pol. 3.72.4, vgl. 4.39.8 ; übertr., τῷ Ῥωμύλῳ, Plut. Thes. 1, in der Erzählung bis auf R. hinansteigen.

προσ-ανα-βαίνω
[in LXX: Exo.19:23, al. (עָלָה) ;]
__1. to go up besides.
__2. to go up higher: Luk.14:10.†
(AS)