'προσ·ήκω :
   I venir vers ou jusqu’à, venir à : εἴπερ ὡς φίλοι προσήκετε, SOPH. Ph. 229, si vous venez à moi comme amis ; ὄχθαι προσήκουσιν ἐπὶ τὸν ποταμόν, XÉN. An. 4, 3, 23, des escarpements descendent vers le fleuve ; fig. ἐνταῦθ' ἐλπίδος προσήκομεν, EUR. Or. 693, voilà où nous en sommes de nos espérances ! abs. χρεία προσήκει, ESCHL. Pers. 143, la nécessité devient pressante ;
   II p. suite, se rattacher à, d’où :
      1 être attenant : τοῦ παντὸς τούτου τὰ μέρη προσήκει ἀλλήλοις, SYN. les parties de ce tout se rattachent les unes aux autres ; particul. en parl. des liens du sang : τὸ ἀνέκαθεν τοῖσι Κυψελίδῃσι ἦν προσήκων, HDT. 6, 128, il était parent éloigné des Kypsélides ; μῶν προσῆκέ σοι ; EUR. I.T. 550, était-il ton parent ? γένει προσήκων βασιλεῖ, XÉN. An. 1, 6, 1, parent du roi par sa naissance ; οἱ προσήκοντες γένει, EUR. Med. 1304, les parents par la naissance ; πρ. κατὰ γένος, PLUT. Thes. 19, etc. ou διὰ συγγένειαν, PLUT. Cato mi. 14, être parent par la naissance ; οἱ προσήκοντές τινι, HDT. 4, 14 ; XÉN. Hell. 1, 7, 21, etc. ; οἱ προσήκοντές τινος, THC. 1, 128, etc. ou simpl. οἱ πρ. HDT. 1, 216, les parents ; adj. : αἱ προσήκουσαι ἀρεταί, THC. 4, 92, les vertus héréditaires ou domestiques (litt. de la famille) ;
      2 se rapporter à, concerner, regarder, intéresser : μηδεὶς οἰέσθω τὴν εὐλογίαν ταύτην προσήκειν ἡμῖν, DÉM. que personne n’aille penser que cet éloge nous concerne ; d’ord. impers. avec le dat. de la pers. et le gén. de la chose : τί οὖν προσήκει δῆτ' ἐμοὶ Κορινθίων ; AR. Av. 969, que m’importent donc les Corinthiens ? τούτῳ προσήκει οὐδὲν τῆς Βοιωτίας, XÉN. An. 3, 1, 31, cet homme n’a rien de commun avec la Béotie ; cf. XÉN. Hell. 2, 4, 40, etc. ;
      3 être en rapport avec, convenir à, être séant à : προσήκει μοι avec l’inf. il me sied de, etc. ESCHL. Ch. 173 ; THC. 2, 16 ; XÉN. An. 3, 2, 16 ; ἀγαθοῖς ὑμῖν προσήκει εἶναι, XÉN. An. 3, 2, 11, il vous sied de vous bien comporter ; cf. PLAT. Phædr. 233 a ; avec l’inf. s.-e. : ἀπολοφυράμενοι ὃν προσήκει (s.-e. ὀλοφύρεσθαι) THC. 2, 46, maintenant que vous avez pleuré celui qu’il convient de pleurer ; cf. XÉN. Cyr. 4, 1, 2 ; DÉM. 288, 25, etc. ; avec une prop. inf. οὔ σε προσήκει λέγειν τοῦτο, ESCHL. Ag. 1551, ce n’est pas à toi qu’il appartient de dire cela ; cf. XÉN. An. 3, 2, 15 ; PLAT. Gorg. 491 d, etc., avec les deux construct. successiv. : προσήκει τοῖς μὲν ἄλλοις…, σὲ δέ, ISOCR. 108 a, il appartient aux autres, mais à toi de, etc. ; abs. κατὰ τὸ προσῆκον, PLUT. M. 122 a, comme il convient ; παρὰ τὸ προσῆκον, PLAT. Phil. 36 d, contrairement à ce qui convient ; τὰ προσήκοντα, le châtiment mérité, PLAT. Gorg. 526 c ; en b. part, τὰ προσήκοντα, XÉN. Cyr. 3, 3, 1 ; Mem. 1, 1, 12, etc. les choses convenables, les bienséances, les devoirs ; abs. οὐ προσῆκον, THC. 3, 40, contre le droit : οὐδὲν προσῆκον, THC. 6, 84, sans que cela nous regarde ; avec un inf. THC. 6, 82 ; PLAT. Crat. 397 b ; ὡς προσῆκον αὐτοῖς χρῆσθαι, PLAT. Theæt. 196 e, comme s’il leur appartenait de s’en servir ;
      4 appartenir, en gén. ; τὸ προσῆκον ἑκάστῳ ἀποδιδόναι, PLAT. Rsp. 332 d, rendre à chacun ce qui lui appartient ; τὰ μὴ προσήκοντα, THC. 4, 61, ce qui ne concerne pas qqn, ce qui est étranger.

➳ Dans une inscr. att. impér. prés. 3 sg. avec aspiration intérieure, προσἡκέτω, CIA. 1, 40, 15 (428/423 av. J.C.) ; à côté de προσήκειν, CIA. p. 45 ; v. Meisterh. p. 67, 5. Dor. ποθήκω, ORACL. (DÉM. 1072, 27).

'

(written προσhεκ-, i.e. προσἡκ-, IG1². 57.15), Dor. ποθήκω GDI 2151, al. (Delph.), hyperdor. ποθάκω Diotog. ap. Stob. 4.1.133 : — to have come, be at hand, be present, χρεία προσήκει A. Pers. 143 (anap.); ὡς φίλοι προσήκετε S. Ph. 229, cf. OC 35, El. 1142; ἐνταῦθ’ ἐλπίδος προσήκομεν E. Or. 693; π. ὄχθαι ἐπὶ τὸν ποταμόν reach to the river, X. An. 4.3.23; τοῦ πρὸς ταῦτα προσήκοντος θεάτρου Id. HG 7.4.31. metaph, belong to, εἰ τῷ ξένῳ τούτῳ προσήκει Λαΐῳ τι συγγενές S. OT 814; τῷ γὰρ προσήκει… τόδε ; whom does this concern? Id. El. 909; Πενθεῖ δὲ τί μέρος… προσῆκε ; E. Ba. 1301; νομίσας ἑορτὴν ἑαυτῷ τι προσήκειν Th. 1.126; τῇ βασιλείᾳ π. οὐ ῥᾳδιουργία, ἀλλὰ καλοκἀγαθία X. Ages. 11.6, cf. Pl. R. 443a; ὅσα τριήρεσιν προσήκει Id. Criti. 117d, etc. ; γεωργίᾳ, ναυτιλίᾳ π., appertain to…, Id. R. 527d; sts. folld. by πρός, οὐδὲν πρὸς Πέρσας τοῦτο π. τὸ πάθος Hdt. 8.100, cf. D.C. 58.27. of persons, belong to, be related to (cf. infr. III. 3), τινι E. IT 550; Τηρεῖ·… ὁ Τήρης οὗτος οὐδὲν π. Th. 2.29; αὐτῇ π. Φειδίας is concerned with her, Ar. Pax 616; προσήκετε ἡμῖν τὰ μέγιστα Th. 6.84; π. γένει Ar. Ra. 698; c. inf., οὐ προσήκομεν κολάζειν τοῖσδε we do not belong to them to punish, i.e. it is not for them to punish us, E. Or. 771 (troch.). impers., it belongs to, concerns, freq. with neg. and gen. rei (with περί c. gen., Phld. Rh. 1.202 S.), οὐδέν μοι π. τῆς αἰτίας ταύτης I have nothing to do with…, Antipho 6.33, cf. X. An. 3.1.31, Cyr. 8.1.37; ἐμοὶ οὐδαμόθεν π. τούτου τοῦ πράγματος And. 4.34; οὐδ’ ὁτιοῦν π. ἑαυτοῖς οὐδενὸς τῶν Ἁγνίου D. 43.20, cf. 35.33; so with a question, τί οὖν π. δῆτ’ ἐμοὶ Κορινθίων ; Ar. Av. 969, cf. X. Mem. 4.5.10, etc. ; προσήκει [τισὶ] οἰκείου τινὸς ἀγαθοῦ they possess a peculiar excellence, Dam. Pr. 34. c. dat. pers. et inf., it belongs to, beseems, οἷς προσῆκε πενθῆσαι A. Ch. 173; οὔ σοι προσήκει τήνδε προσφωνεῖν φάτιν S. El. 1213; τοὐναντίον δρῶν ἢ προσῆκ’ αὐτῷ ποιεῖν Ar. Pl. 14; ἀγαθοῖς ὑμῖν π. εἶναι X. An. 3.2.11, cf. Pl. Phdr. 233a; cf. infr. III. 4; c. acc. pers., οὔ σε προσήκει… λέγειν ΄tis not meet that thou…, A. Ag. 1551 (anap.), cf. E. Or. 1071, Pl. Grg. 491d, X. An. 3.2.15 (the impf. προσῆκεν is said to be used for προσήκει in 7.7.18, Eq. 12.14; Att. usage, acc. to Thom.Mag. p. 287 R.); sts. the two constructions are combined, προσήκει τοῖς μὲν ἄλλοις… στέργειν, σὲ δὲ… νομίζειν Isoc. 5.127; sts. the inf. is supplied, ἑκάστῳ (v.l. ἕκαστος) ἀπολοφυράμενοι ὃν π. [ἀπολοφύρασθαι] ἄπιτε Th. 2.46; ἐγὼ δὲ πάνθ’ ὅσα π. τὸν ἀγαθὸν πολίτην [πράττειν] ἔπραττον D. 18.180, cf. 23.164, Isoc. 15.119, X. Mem. 2.1.32. freq. in Part. as Adj., belonging to one, αἰτία οὐδὲν ἐμοὶ προσήκουσα D. 21.110, cf. Antipho 5.2; μηθενὶ μηθὲν ποθήκουσα, of a slave, GDI l.c. ; c. gen., ἐν τοῖς τοῦ πράγματος ἑκάστοις προσήκουσιν all that belongs to his business, Pl. Lg. 643b; abs., τὰς οὐ προσηκούσας ἁμαρτίας not his own faults, Antipho 3.2.10; τὰ μὴ π. (= ἀλλότρια) ἐπικτωμένους Th. 4.61; οἱ π. ξύμμαχοι Id. 1.40, etc.
befitting, proper, meet, π. ἐγκλήματα ibid., Hyp. Eux. 24; ἡ π. σωτηρία Th. 6.83; τὸ π. ἑκάστῳ ἀποδιδόναι Pl. R. 332c; τιμαί Id. Lg. 952c, cf. Epin. 985d; ἔλεος D. 21.196, etc. ; τὰ π.
what is fit, seemly, εἰπεῖν περὶ Κύρου τὰ π. X. Cyr. 3.3.1; τὰ π. πράττειν to do one΄s duty, Id. Mem. 1.1.12, etc. ; τὰ π. ἔργα Id. HG 3.4.16; also τὸ προσῆκον fitness, propriety, ἐκτὸς τοῦ π. E. Heracl. 214; πέρα τοῦ π. Antipho 5.1; μακρότερα τοῦ π. Pl. Cra. 413a; μᾶλλον τοῦ π. Id. Lg. 697c; παρὰ τὸ π. Id. Phlb. 36d, Thphr. Char. 17.1; κατὰ τὸ π. Plu. 2.122a; so οὐκ ἐκ προσηκόντων Th. 3.67; c. inf., προσήκοντα ἀκοῦσαι σοφίσματα fit to hear, Pl. R. 496a; λόγοι π. ἀκούειν Id. Lg. 811d. of persons, akin, τὸ ἀνέκαθεν τοῖσι Κυψελίδῃσι ἦν προσήκων Hdt. 6.128, cf. A. Ch. 689; γένει προσήκων βασιλεῖ X. An. 1.6.1; οἱ προσήκοντες γένει E. Med. 1304, cf. Pl. Lg. 874a; κατὰ γένος, διὰ συγγένειαν, Plu. Thes. 19, Cat. Mi. 14, etc. ; οἱ προσήκοντες τῷ νεκρῷ Hdt. 4.14, cf. X. HG 1.7.21, etc. ; οἱ προσήκοντές οἱ his relations, Hdt. 1.216; also οἱ π. τινός Th. 1.128, Lys. 18.1, Pl. Ap. 34b; οἱ μάλιστα π. Hdt. 3.24; πατέρας καὶ ἀδελφοὺς καὶ ἄλλους τοὺς π. Pl. Ap. 33d; Dor. οἱ ποθίκοντες Orac. ap. D. 43.66; hence αἱ προσήκουσαι ἀρεταί hereditary fair fame, Th. 4.92. οὐδὲν προσήκων one who has nothing to do with the matter, Pl. R. 539d; οὐδὲν προσῆκον ἐνίοις though there is no connexion in some cases, Id. Cra. 397b; c. inf., θεὸν… οὐδὲν προσήκοντ’ ἐν γόοις παραστατεῖν having no concern with assisting one in sorrows, A. Ag. 1079; πρὸς τοὺς μὴ προσήκοντας (sc. ὀλιγωρίας τυγχάνειν) Arist. Rh. 1379b12. abs. in neut., οὐ προσῆκον though or since it is not fitting, Th. 3.40; οὐδὲν π.… ἐπιτάσσειν Id. 6.82, cf. 84; without a neg., prob. in Hyp. Dem. Fr. 10; ὡς π. αὐτοῖς χρῆσθαι Pl. Tht. 196e.

bis irgendwohin kommen, reichen, sich bis irgendwohin erstrecken, herankommen ; χρεία προσήκει, Aesch. Pers. 139 ; εἴπερ ὡς φίλοι προσήκετε, Soph. Phil. 229 ; O.C. 35 ; ἐνταῦθ' ἐλπίδος προσήκομεν, Eur. Or. 692. – Gew. übertr., bes. impers., προσήκει πρός τινα, es geht Einen an, hat Bezug auf ihn, Her. 8.100, εἰ δὲ τῷ ξένῳ τούτῳ προσήκει Λαΐῳ τι συγγενές, Soph. O.R. 814, wenn irgendeine Verwandtschaft sich bis auf ihn erstreckt ; προσήκει μοί τινος, mir kommt ein Anteil davon zu, ich habe Teil daran, Lys. 6.38 ; οὐδέν μοι προσήκει τινός, ich habe keinen Teil daran, es geht mich nicht an, Xen. An. 3.1.31 ; vgl. Plat. Phaed. 88b ; ᾧ μήτε μέσου μήτε μερῶν προσήκει, Parm. 138d ; προσήκει οὐδενὶ ἀρχῆς, Xen. Cyr. 8.1.37 ; aber gew. c. dat., es kommt Einem zu, paßt oder schickt sich für ihn, οἷς προσῆκε πενθῆσαι τριχί, Aesch. Ch. 171 ; τῷ γὰρ προσήκει πλήν γ' ἐμοῦ καὶ σοῦ τάδε, Soph. El. 897 ; οὐ σοὶ προσήκει τήνδε προσφωνεῖν φάτιν, 1204 ; μῶν προσῆκέ σοι, Eur. I.T. 550 ; βελτίονί σοι προσήκει γενέσθαι, Plat. Phaedr. 233a ; Gorg. 479e ; ὡς ἀγαθοῖς ὑμῖν προσήκει εἶναι, Xen. An. 3.2.11 ; ἃ ἱππάρχῳ προσῆκεν εἰδέναι, de re Eq. 12.15 ; vgl. εἴθ' ὑμᾶς προσῆκεν ἐκ τῆς χώρας ἀπιέναι εἴθ' ἡμᾶς, An. 7.7.18, worauf sich die Bemerkung des Thom.Mag. bezieht : τὸ προσῆκεν ἀντὶ τοῦ προσήκει λαμβανόμενον Ἀττικόν ἐστιν, wie wir sagen : es ziemte sich, du müßtest, für »es ziemt sich, du mußt«. – Auch mit acc. c. inf., οὔ σε προσήκει τὸ μέλημα λέγειν, Aesch. Ag. 1530 ; τί γὰρ προσήκει κατθανεῖνσ' ἐμοῦ μέτα, Eur. Or. 1071 ; τούτους προσήκει τῶν πόλεων ἄρχειν, Plat. Gorg. 491d ; Lys. 301c ; er vrbdt auch ὡς νῦν ὁ τυχὼν καὶ οὐδὲν προσήκων ἔρχεται ἐπ' αὐτό, der Nichts damit zu tun hat, sich nicht dazu paßt, u. braucht προσῆκον absolut, da es sich ziemt, paßt, Crat. 397b, vgl. Theaet. 196c ; πολὺ δή που ἡμᾶς προσήκει ἀμείνονας εἶναι, Xen. An. 3.2.15 ; Folgde : – οἱ προσήκοντες, die Verwandten, τοῖς κυρίοισι καὶ προσήκουσι, Aesch. Ch. 678 ; u. vollständiger οἱ προσήκοντες γένει, Eur. Med. 1304 ; vgl. Ar. Ran. 697 ; Her. 1.216 ; Plat. Legg. IX.874a u. öfter ; auch ὀνόματι μόνον προσήκοντας, Symp. 179c, nur dem Namen nach verwandt ; φιλίᾳ, Xen. Cyr. 8.7.23 ; – τὸ προσῆκον, häufiger τὰ προσήκοντα, das Geziemende, Obliegende, die Pflicht, ἐκτὸς τοῦ προσήκοντος, Eur. Heracl. 215 ; μακρότερα τοῦ προσήκοντος ἐρωτᾶν, Plat. Crat. 413a ; auch τὸ προσῆκον ἑκάστῳ ἀποδιδόναι, Rep. I.332c ; τὴν προσήκουσαν ἀρετὴν ἑκάστῳ γένει, Critia. 110c ; τὰ προσήκοντα πράττειν καὶ περὶ θεοὺς καὶ περὶ ἀνθρώπους, Gorg. 507a ; Xen. Cyr. 3.3.1, 5.2.22 ; Isocr. 4.76 setzt τὰ μηδὲν προσήκοντα dem ἴδια entgegen ; u. ähnl. Thuc. τὰς προσηκούσας ἀρετὰς μὴ αἰσχῦναι, domesticas virtutes, 4.33.