προ·πύλαιος, α, ον [ῠ] qui est devant la porte (d’un temple, d’un édifice, etc.) AR. Vesp. 875 ; PAUS. 1, 22, 8 ; 1, 38, 6 ; τὸ προπύλαιον, AND. 6, 13 ; DS. 1, 67 ; ANTH. 6, 297 ; d’ord. au plur. τὰ προπύλαια, vestibule ou construction devant un édifice, HDT. 2, 63, 101, etc. ; particul. à Athènes, les Propylées, portique de l’acropole élevé par Périclès, HDT. 5, 77 ; THC. 2, 13 ; DÉM. 174, 23 ; 597, 8 ; PLUT. Per. 28, etc.

Étym. π. πύλη.

α, ον, (< πύλη) before the gate, of the statues of gods, Ἀγυιεῦ τοὐμοῦ προθύρου προπύλαιε Ar. V. 875; π. Ἑρμῆς Paus. 1.22.8; Ἄρτεμις Id. 1.38.6. προπύλαια, τά, gateway, entrance, of Egyptian temples, Hdt. 2.63, 101, 121, etc. ; on the Acropolis at Athens, IG1². 92.34, 366.45, Hdt. 5.77, Ar. Eq. 1326, Th. 2.13, D. 13.28, 22.13, Aeschin. 2.105, Plu. Per. 13; at Eleusis, τὰ π. τῆς Δήμητρος καὶ τῆς Κόρης IG2². 1187.25; at Epidaurus, ib. 42 (I).742.23 (ii/iii AD, prob.); also in sg., τὸ τοῦ Διονύσου π. And. 1.38, cf. IG1². 363.2, 2². 1668.5, D.S. 1.67, AP 6.297 (Phan.).

vor der Tür, zum Vorhofe gehörig ; τὸ προπύλαιον, der Vorhof, bes. eines Tempels, gewöhnlich im plur., Her. 2.101, 121, 136 u. öfter ; Ar. Eq. 1323 u. A.; meist von dem prachtvollen Eingange zur Burg in Athen ; τὸ τοῦ Διονύσου, Andoc. 1.38.