att. πρανής, ής, ές [ᾱ] qui penche en avant ; en parl. de pers. penché, incliné, qui penche ou tombe la tête en avant, IL. 6, 43 ; 16, 413 ; 21, 118 : HÉS. Sc. 365 ; p. opp. à ὕπτιος, IL. 11, 179 ; κατὰ πρηνὲς βαλέειν, IL. 2, 414, précipiter, renverser (une maison) ; ἐπὶ τὸ πρηνὲς ῥέπειν, HPC. 750 b, glisser en avant ; en parl. d’animaux : τὰ πρηνῆ, ARSTT. P.A. 2, 14, 2, etc. la partie antérieure du corps ; en parl. de choses (colline, hauteur, etc.) qui va en pente, incliné, XÉN. An. 1, 5, 8, etc. ; p. opp. à ὄρθιος, XÉN. Cyr. 2, 2, 24 ; τὸ πρανές, XÉN. Eq. 3, 7 ; τὰ πρανῆ, XÉN. Eq. 8, 6, pente, inclinaison.

Étym. πρό ; cf. lat. prōnus.

v. πρανής.

ές, dor. u. att. πρανής (πρό), pronus, vorwärts geneigt, kopfüber ; ἐκ δίφροιο ἐξεκυλίσθη πρηνὴς ἐν κονίῃσιν ἐπὶ στόμα, Il. 6.43 (vgl. Hes. Sc. 365); ἑταῖροι ἐν κονίῃσιν ὀδὰξ λαζοίατο γαῖαν, 2.418 ; ἤριπε δὲ πρηνής, 5.58 ; κάππεσε u. ä. oft ; Ggstz ὕπτιοι, 11.179 ; auch πρίν με κατὰ πρηνὲς βαλέειν Πριάμοιο μέλαθρον, 2.414 ; Eur. Rhes. 797 ; Hippocr. u. in sp. Prosa, wie NT ; Ath. X.447b sagt von den Betrunkenen ἐπὶ πάντα τὰ μέρη πίπτουσι, καὶ γὰρ ἐπὶ τὰ ἀριστερὰ καὶ δεξιά, καὶ πρηνεῖς καὶ ὕπτιοι, u. Plut. Symp. 5.6 von Würfeln ἀστράγαλοι ὀρθοὶ πίπτοντες ἢ πρηνεῖς ; – τὰ πρηνῆ sind, vom aufrechten Stande des Menschen gebraucht, die vorderen Teile, im Ggstz von ὕπτιος, vom horizontalen Stande der Tiere gebraucht, die unteren, vgl. Schneid. Arist. H.A. 2.2.6, 4.1.7. – Von Hügeln u. Anhöhen, abschüssig ; Xen. Hipp. 8.6 ; Theophr. u. Sp.; κατὰ πρανοῦς, Xen. An. 1.5.8, 4.8.28 ; Ggstz von ὄρθιος, Cyr. 2.2.24.

πρηνής, -ές
(in Att.. also πρανής), [in LXX: Wis.4:19, 3Ma.5:43 3Mac 5:50 3Mac 6:23 * ;]
headlong, prone: Act.1:18.†
(AS)