πραεῖα, πραΰ, gén. πραέος, είας, έος, etc. ; pl. πραεῖς, εῖαι, έα, gén. πραέων, dat. πραέσι, acc. πραεῖς, είας, έα :
      1 intr. doux, en parl. de pers. doux, bon, facile, PD. P. 4, 243 ; HDT. 2, 181 ; PLAT. Phædr. 243 c ; CALL. fr. 131, 1 ; en parl. des dieux, ANTH. 6, 271, etc. ; πρ. τινι, PD. P. 3, 125 ; PLAT. Rsp. 354 a ; πρός τινα, PLAT. Rsp. 375 c, etc. doux à l’égard de qqn ; en parl. d’animaux, doux : τινι, EUR. Bacch. 436 ; πρός τινα, XÉN. Œc. 15, 9, à l’égard de qqn ; abs. apprivoisé, XÉN. An. 1, 4, 9 ; PLAT. Rsp. 493 b ; ARSTT. H.A. 1, 1, etc. ; en parl. de choses, doux, indulgent, bénin, HH. 7, 10 ; PLAT. Leg. 867 b, etc. ; τὰ πραέα, XÉN. Eq. 9, 10, paroles douces, caresses ;
      2 tr. doux, calmant, PD. O. 13, 121.

• Sup. πραΰτατος, NYSS. 3, 421 Migne.

➳ Ion. πρηΰς, HDT. l. c. etc.

Étym. inconnue ; cf. πρᾷος.

v. πρᾶος.

[ᾱ], ion. πρηΰς, πρᾱεῖα, πρᾱΰ, auch πρᾶος, neutr. πρᾶον, im sing. des masc. u. neutr. bei den Attikern die gew. Form ; das fem. aber lautet immer πραεῖα, u. der plur. wird gew. von πραΰς genommen, doch z.B. πράους Plat. Rep. II.375c,
sanft, mild ; σέλας, H.h. 7.10 ; τινί, freundlich, πραϋς ἀστοῖς, Pind. P. 3.71 ; πραϋν ὄαρον, 4.136 ; auch φάρμακον, lindernd, Ol. 13.85 ; Apollo heißt so, Hymn. (IX.525.17); von Tieren, zahm, πλήρη ἰχθύων μεγάλων καὶ πραέων, Xen. An. 1.4.9 ; πρὸς τοὺς ἀνθρώπους, Oec. 15.4, er vrbdt auch πράως λέγειν τὸ πάθος, gelinde davon sprechen, es gering anschlagen, An. 1.5.14, vgl. Krüger ; πρᾶος τὸ ἦθος, Plat. Phaedr. 243c ; τινί, Rep. I.354a, wie πᾶσιν ἵλεώς τε καὶ πρᾶος εἶναι προσποιεῖται, VIII.566e ; τόδε ἕτερον δημοτικόν τε καὶ πρᾶον ἐν τοῖς λόγοις, Euthyd. 803d ; Ggstz von βίαιος, Legg. I.645a, neben εὐμενές, Legg. VII.792e ; ἐν πραέσι λόγοις, Legg. X.888a ; Ggstz χαλεπούς – πράους, Rep. II.375c, πρᾶος περὶ τοῦτον ἦν, Dem. 47.81 ; u. Folgde ; μετρίους καὶ πραεῖς καὶ φιλανθρώπους vrbdt Pol. 18.20.7 ; καὶ ἄκακος τῇ φύσει, 3.98.5, u. öfter, wie Plut. u. a.Sp.
• Adv. πράως, wie πείθωμεν αὐτὸν πράως, Plat. Rep. IX.589c, ὡς ῥᾳδίως αὐτὴν καὶ πράως φέρεις, sanft, ohne Zorn u. Groll ertragen, Crit. 43b (wie Xen. Cyr. 2.2.8 u. Sp., Pol. 4.8.2); πράως ἔχειν πρός τι, gleichgültig sein gegen Etwas, Lys. 211e. πράως ἐᾶν, Xen. Cyr. 2.2.22. ἐξέτασον πράως καὶ μὴ πικρῶς, Dem. 18.265 ; Folgde, πράως καὶ φιλανθρώπως τῷ πλήθει χρώμενος, Pol. 1.72.3, mild u. freundlich umgehend, vgl. 15.17.4, 21.13.7. Es findet sich auch πραέως, s. Lobeck Phryn. 403.
Kompar. πραότερος, Plat. Tim. 85a u. öfter, u. superl., πραότατον ἄνδρα Phaed. 116c, ὁπότε χαλεπώτατον ἢ πραότατον γίγνεται Rep. VI.493b ; u. im
• adv., πραότερον ἐπιμεληθῆναι Isocr. 4.107, u. A.
Bei Pol. 32.10.4 auch πραΰτερος τοῦ καθήκοντος ; u. so auch bei Her. 2.181 in ion. Form πρηΰτερος, u. Sp., aber nicht πράων, s. Lobeck Phryn. 403. – Arist. H.A. 1.1 hat auch πρᾶα neben πραέα.
Ueber die Schreibart πρᾷος s. oben πρᾶος.

πραΰς, -εῖα, -ΰ, and πρᾷος
(Or πρᾶος, ν. Bl., § 3, 3), -α, -ον (see LS, Thayer, see word), [in LXX (always -ΰς, exc. 2Ma.15:12, -ᾷος, see Thackeray, Gr., 180 f.) for עָנָו, עָנִי ;]
gentle, meek: Mat.5:5 11:29 21:5' (LXX) 1Pe.3:4.†
(AS)