πολύ·πονος, ος, ον [ῠ]
      1 tr. qui cause beaucoup de peines, ESCHL. Pers. 320 (p.-ê. sens 2) ; SOPH. Ph. 777, etc. ; EUR. Or. 1011 ; PLAT. Leg. 633 b ;
      2 intr. qui supporte beaucoup de peines ou de fatigues, PD. N. 1, 50 ; ESCHL. Suppl. 382 ; EUR. Or. 175, etc.

• Sup. -ώτατος, EUR. Hec. 722.

Étym. π. πένομαι.

ον, of men, much-labouring, much-suffering, as a general epith. of mankind, π. ἄνδρες Pi. N. 1.33; βροτοί A. Supp. 382 (lyr.), E. Or. 175 (lyr.), etc. ; πολυπονωτάτη βροτῶν Id. Hec. 722, cf. Ar. Th. 1023 codd. ; laborious, Puchstein Epigr.Gr. p. 7. of things, painful, toilsome, δόρυ A. Pers. 320; [τόξα] S. Ph. 777; αἰκία Id. El. 515 (lyr.); ἀνάγκαι E. Or. 1011 (lyr.); νοῦσος Hp. Aff. 23; κρυπτεία π. πρὸς τὰς καρτερήσεις Pl. Lg. 633b; δι’ ἐμὸν ὄνομα π. (i.e. Helen΄s) E. Hel. 199 (lyr.). Adv. -νως Plu. Alex. 63, Phalar. Ep. 34.

viel Arbeit, Mühe verursachend ; δόρυ, Aesch. Pers. 312 ; viel Mühe, Arbeit habend, ἰὼ πάντων πολυπονώτατοι, Spt. 991 ; βροτοί, Suppl. 377 ; ἄνδρες, Pind. N. 1.33 ; βροτοί, Eur. Or. 176, oft ; auch πάθεα, 1500 ; Soph. Phil. 766 ; Ar. Thesm. 1023 ; u. in Prosa, Plat. Legg. I.633b ; στρατηγία, Plut. Timol. 36.
• Adv., Plut. Cat. mai. 13.