ου [ῑ]
   I adj. m. de la cité, de l’État, ESCHL. Sept. 253 ; AR. Eccl. 574 ;
   II subst. ὁ π. :
      1 citoyen, IL. 15, 558 ; 22, 429 ; OD. 7, 131 ; THC. 3, 42 ; PLAT. Gorg. 517 c, etc. ; πόλεως π. ANT. 138, 28, etc. m. sign. ;
      2 p. ext. concitoyen, ESCHL. Sept. 1 ; LYS. 159, 7 ; PLAT. Prot. 339 e, etc.

Étym. πόλις.

ου, ὁ, Ion. πολιήτης, citizen, freeman, Il. 15.558, 22.429, Od. 7.131, Pi. O. 5.16, etc. ; π. ἀγαθός Th. 3.42, Pl. Grg. 517c; κακός E. Ba. 271; πόλεως, πόλεων π., Antipho 5.78, And. 1.5; ὦ γᾶς πατρίας πολῖται S. Ant. 806 (lyr.); π. ὁρίζεται τῷ μετέχειν κρίσεως καὶ ἀρχῆς Arist. Pol. 1275a22.
fellow-citizen (cf. πολιήτης), Sappho Supp. 1.14, etc. ; Κάδμου π. A. Th. 1; Ἀθηναίων π. And. 1.139; ὑμῶν Lys. 20.12; σός Pl. Prt. 339e; and by a Com. metaph, οἴνου π. ὢν κρατίστου Amphis 36. Adj. belonging to, connected with one΄s city or country, θεοὶ πολῖται, = πολιοῦχοι, A. Th. 253; π. δῆμος, = ὁ τῆς πόλεως, Ar. Ec. 574.

ὁ, der Bürger einer Stadt ; Il. 15.558, 22.429, Od. 7.131 ; Pind. P. 4.117 u. öfter ; Κάδμου πολῖται, Aesch. Spt. 1 ; ἄνδρες πολῖται, Ag. 829, wie Soph. O.R. 513 u. öfter, u. A. oft ; auch θεοὶ πολῖται, die Götter einer Stadt, Aesch. Spt. 235 u. in Prosa. Auch Mitbürger, Landsmann, σὸς πολίτης, Plat. Prot. 339e u. öfter, wie Folgde ; πολίτην ποιεῖσθαι, zum Bürger machen, Einem das Bürgerrecht verleihen, Dem. 13.24 u. sonst ; auch ποιεῖν, Plat. Polit. 293d.

πολίτης, -ου, ὁ
(< πόλις), [in LXX chiefly for רֵעַ ;]
__1. a citizen: with genitive loc., Luk.15:15, Act.21:39.
__2. a fellow-citizen: with genitive of person(s), Luk.19:14, Heb.8:11' (LXX) .†
(AS)