ῆς (ἡ) :
   I propr. expiation d’un meurtre, d’où :
      1 argent qu’on paie aux parents de la victime, prix du sang, rançon, avec le gén. de la pers. pour le meurtre de laquelle on paie une rançon : εἵνεκα ποινῆς ἀνδρὸς ἀποφθιμένοιο, IL. 18, 498, à cause du prix du sang ou de l’expiation pour l’homme tué ; δυώδεκα λέξατο κούρους, ποινὴν Πατρόκλοιο, IL. 21, 28, il choisit douze jeunes garçons en expiation du meurtre de Patrocle ; πολέων ἀπετίνυτο ποινήν, IL. 16, 398, il vengea le meurtre de beaucoup ;
      2 p. ext. expiation en gén., satisfaction, d’où châtiment : ἀπετίσατο ποινὴν ἑτάρων, OD. 23, 312, il lui fit payer expiation, càd. il le châtia, pour le meurtre de ses compagnons ; ἀνελέσθαι ποινὴν τῆς Αἰσώπου ψυχῆς, HDT. 2, 134, se faire donner satisfaction pour la vie ravie à Ésope, càd. venger la mort d’Ésope ; au plur. ποινὰς τίνειν, PD. O. 2, 106 ; ou ποινὰς δοῦναι, EUR. I.T. 446, payer, fournir une expiation, être puni ; ποινὰς λαμϐάνειν, EUR. Tr. 360, prendre expiation, càd. tirer vengeance : ἡ Ποινή, ESCHL. Eum. 323 ; EUR. I.T. 199 ; au plur. αἱ Ποιναί, ESCHN. 27, 7, le Châtiment personnifié, càd. la déesse de la vengeance ou du châtiment ;
   II p. suite :
      1 compensation, IL. 17, 207 ; récompense, PD. P. 1, 113 ; N. 1, 108 ;
      2 comme conséquence de la rançon, délivrance, PD. P. 4, 112.

➳ Dor. ποινά [ᾱ] ESCHL. l. c., etc.

Étym. indo-europ. *k^woi-neh₂, punition, vengeance ; cf. τίνω, sscr. cáyate ; lat. pœna (d’où angl. pain) est un emprunt.

ἡ, bloodmoney, were-gild, fine paid by the slayer to the kinsmen of the slain, c. gen. pers., ἵνα μή τι κασιγνήτοιό γε π. δηρὸν ἄτιτος ἔῃ Il. 14.483; π. δ’ οὔ τις παιδὸς ἐγίγνετο τεθνηῶτος 13.659, cf. 9.633; ἐνείκεον εἵνεκα ποινῆς ἀνδρὸς ἀποφθιμένου 18.498. generally, price paid, satisfaction, requital, penalty, Κύκλωψ ἀπετείσατο π. ἰφθίμων ἑτάρων Od. 23.312; δυώδεκα λέξατο κούρους, π. Πατρόκλοιο Il. 21.28; πολέων δ’ ἀπετίνυτο ποινήν 16.398; υἷος π. Γανυμήδεος 5.266; τοῖς ἔνι π., ἔστ’ ἐπὶ καὶ τῷ π., Hes. Op. 749, 755; τῶν ποινήν in return for these things, Il. 17.207; so also ποινὴν τῆς Αἰσώπου ψυχῆς ἀνελέσθαι accept satisfaction for A. ΄s life, Hdt. 2.134; ποινὴν τείσειν Ξέρξῃ τῶν κηρύκων τῶν ἀπολομένων give Xerxes satisfaction for the death of the heralds, Id. 7.134, cf. A. Eu. 543 (lyr.), S. El. 564 (pl.), Antipho 2.4.11; ποινῆς εἵνεκα by way of penalty, Epigr.Gr. 356.3 (Hadriani); freq. in pl., A. Pr. 270, Eu. 464, etc. ; ποινὰς τεῖσαι to pay penalties, Pi. O. 2.58; τίνειν A. Pr. 112, X. Cyr. 6.1.11; δοῦναι E. IT 446 (lyr.); π. λαμβάνειν exact them, Id. Tr. 360; τᾶς ὕβριος IG4²(1).122.98 (Epid.). — Rare in Prose, δίκη being the usual word. in good sense, recompense, reward for a thing, τεθρίππων, καμάτων, Pi. P. 1.59, N. 1.70; εὐχὰς ἀγαθὰς ἀγαθῶν ποινάς A. Supp. 626 (anap.); ποινὴν εὐσεβίης IG 14.1437.
redemption, release, π. τίς ἔσται πρὸς θεῶν· Pi. P. 4.63. personified, the goddess of vengeance, μᾶτερ, ἅ μ’ ἔτικτες… ἀλαοῖσι καὶ δεδορκόσι ποινάν A. Eu. 323 (lyr.), cf. E. IT 200 (lyr.); pl., Aeschin. 1.190, Plb. 23.10.2, etc.
Astrol., name of a κλῆρος, S.E. M. 5.15; also of the sixth τόπος, Paul. Al. M. 1. (I.-E. q^uoi-nā, cf. Avest. kaēnā- ΄punishment΄, ΄vengeance΄, Lith. kaina, Slav. cěna ΄price΄, cogn. with τίνω, τεῖσαι.)

ἡ (vgl. Pein, poena, nach der gew. Ableitung von ΦΕΝ, φόνος), eigtl. Lösegeld für eine Blutschuld, womit man den Verwandten des Erschlagenen den Mord sühnt od. sich von sonst einem Verbrechen u. der dafür zu fürchtenden Rache loskauft, Rache wegen eines Getöteten, die ursprünglich in Gegenmord besteht, Blutrache ; od. wegen einer andern Schuld ; übh. Sühne, Ersatz, Genugtuung ; c. gen. der Person, Τρωῒ Ζεὺς δῶχ' υἷος ποινήν, Il. 5.266, für den geraubten Ganymedes ; ἐνείκεον εἵνεκα ποινῆς ἀνδρὸς ἀποφθιμένου, Il. 18.498 ; τίς τε κασιγνήτοιο φονῆος ποινὴν ἢ οὗ παιδὸς ἐδέξατο τεθνηῶτος, 9.633, es nimmt Einer auch für den erschlagenen Bruder od. Sohn das Blut- od. Lösegeld (u. steht von dem durch die Blutrache geforderten Tode des Mörders ab); so auch ποινὴ δ' οὔτις παιδὸς ἐγίγνετο τεθνηῶτος, 13.659, vgl. 14.483, 16.398, 17.207, u. sonst ; io nimmt Achilles 12 Jünglinge, ποινὴν Πατρόκλοιο θανόντος, 21.28, um sie zu töten ; Κύκλωψ ἀπετίσατο ποινὴν ἰφθίμων ἑτάρων, Od. 23.312 ; Hes. O. 371, 377, ποινὰς ἔτισαν, Pind. Ol. 2.64 ; δυσθρόου φωνᾶς ποινά τις πρὸς θεῶν, P. 4.63, wo es »Befreiung« übersetzt werden kann ; oft Tragg.; Soph. El. 554 ; ποινὰς δοὺς ἀντιπάλους, Eur. I.T. 446 ; Troad. 360 ; τοιάσδε ποινὰς ἀμπλακημάτων τίνω, Aesch. Prom. 112 ; ποινὰ γὰρ ἐπέσται, Eum. 514 ; κακαῖσι ποιναῖς ταῖσδέ μ' ἐξημείψατο, Prom. 223, u. öfter ; vgl. Eum. 236 ; auch in gutem Sinne, Belohnung, λέξωμεν ἐπ' Ἀργείοις εὐχὰς ἀγαθὰς ἀγαθῶν ποινάς, 621, wie Pind. κελαδῆσαι ποινὰν τεθρίππων, P. 1.58 ; ποινὰν λαχόντ' ἐξαίρετον, N. 1.70. – In Prosa  : ἀνελέσθαι ποινὴν τῆς αἰσώπου ψυχῆς, Buße nehmen für das Leben des Aesop, seinen Tod rächen, Her. 2.134 ; ποινὴν τῖσαι Ξέρξῃ τῶν κηρύκων ἀπολομένων, die Sühne für den Mord der Herolde entrichten, 7.134 ; selten im Attischen, τίνων ποινὰς ὧν ὑμᾶς ἐπεχείρησεν ἀδικεῖν Xen. Cyr. 6.1.11, ἡ ποινὴ τῆς ἁμαρτίας εἰς ἡμᾶς ἀναχωρεῖ Antiph. 2 α 3 ; einzeln bei Sp., wie Plut. u. Luc. – Personifiziert sind αἱ Ποιναί die Rache- od. Strafgöttinnen, die wie die Erinnys und Dike begangene Frevel bestrafen.