ῆς (ἡ) souffle, d’où :
      1 souffle de vent, IL. 11, 621 ; 13, 590 ; ESCHL. Pr. 88 ; SOPH. El. 435, etc. ; PLAT. Crat. 419 d, etc. ; πνοιαὶ ἀνέμων, IL. 17, 55, etc., m. sign. ; cf. IL. 5, 697, etc. ; OD. 4, 839, etc. ; HÉS. Th. 253, 268, etc. ; ἅμα πνοιῇ ζεφύροιο, IL. 19, 415, avec le souffle du zéphyre ; ἅμα πνοιῇσι, IL. 16, 149, etc. avec le souffle du vent, aussi rapide que le vent ; cf. IL. 12, 207, OD. 2, 148, etc. ;
      2 haleine, respiration, ESCHL. Pr. 800 ; EUR. H.f. 1092, etc. ; en parl. de chevaux, IL. 23, 380 ; SOPH. El. 719 ; p. anal. πν. Ἡφαίστοιο, IL. 21, 355, souffle d’Hèphæstos, càd. souffle ardent du feu ; cf. EUR. Tr. 815 ; Ἀφροδίτης, EUR. I.A. 69, souffle d’Aphrodite, càd. de l’amour ; Ἄρεος, ESCHL. Sept. 115, souffle d’Arès, càd. de la guerre ; θυμοῦ πνοαί, EUR. Ph. 457 ; abs. πν. AR. Av. 1397, souffle de colère ;
      3 son léger, murmure (d’une flûte, PD. N. 3, 137 ; AR. Ran. 315 ; de roseaux, EUR. Or. 145) ;
      4 exhalaison, odeur, ESCHL. Ag. 820.

➳ Ion. et épq. πνοιή, HOM. HÉS. ll. cc. ; dor. πνοιά, PD. O. 3, 5, 6 ; πνοά, EUR. Or. 143.

Étym. πνέω.

ῆς, ἡ, Ep. πνοιή, always in Hom. ; Dor. πνοά (v. infr.); Lyr. πνοιά Pi. O. 3.31, B. 5.28; (< πνέω) : — blowing, blast, πνοιαὶ παντοίων ἀνέμων Il. 17.55, cf. Od. 4.839, Hes. Th. 253, 268; πνοιὴ Βορέαο Il. 5.697; abs., blast, breeze, 11.622, 13.590, etc. ; ὀλίγη π. a light breeze, Arr. Tact. 34.4; π. βιαία a stiff breeze, ib. 35.4; οἷον π. εἰς ἄλλο Plot. 6.3.23; esp. to denote excessive swiftness, ἅμα πνοιῇς ἀνέμοιο along with, i.e. swift as, blasts of wind, Il. 24.342, etc. ; ἅμα πνοιῇ Ζεφύροιο 19.415; ἐπέτοντο μετὰ πνοιῇς ἀνέμοιο Od. 2.148; πέτετο πνοιῇς ἀνέμοιο Il. 12.207; ἅμα πνοιῇσι πετέσθην 16.149; imitated by Ar. Av. 1396 (lyr.), ἅμ’ ἀνέμων πνοαῖσι βαίην· freq. in Trag., ταχύπτεροι πνοαί A. Pr. 88; πνοαὶ δ’ ἀπὸ Στρυμόνος μολοῦσαι Id. Ag. 192 (lyr.), cf. 654, Ar. Nu. 161, Arist. Mu. 392b11, etc. ; blast of bellows, Th. 4.100.
breathing hard, panting, of horses, Il. 23.380, S. El. 719 (pl.). generally, breath, ἔμπνους μέν εἰμι… καὶ πνοὰς… πνέω E. HF 1092; μητρὸς οἴχονται πνοαί Id. Or. 421; metaph, πνοιὴ Ἡφαίστοιο the breath of Hephaestus, i.e.
flame, Il. 21.355; πυρὸς πνοᾷ E. Tr. 815 (lyr.); πρὶν καταιγίσαι πνοὰς Ἄρεως A. Th. 63, cf. 115 (lyr.); θεοῦ πνοαῖσιν ἐμμανεῖς E. Ba. 1094; πνοαὶ Ἀφροδίτης Id. IA 69; θυμοῦ πνοαί Id. Ph. 454.
vapour, exhalation, σποδὸς προπέμπει πλούτου πνοάς, of a burning city, A. Ag. 820; τηγάνου π. Eub. 75.8, cf. Antiph. 217.7; λιβάνου πνοαί Anaxandr. 41.37 (anap.).
breath of a wind-instrument, Αἰολῇσιν ἐν πνοαῖσιν αὐλῶν Pi. N. 3.79; αὐλῶν π. Ar. Ra. 313; σύριγγος πνοά E. Or. 145 (lyr.). — Poet. (Pl. Cra. 419d is no exception), once in Th. and freq. in later Prose (v. supr.) for πνεῦμα.

ἡ, ep. u. ion. πνοιή, dor. πνοιά u. πνοά, das Wehen, Blasen, Hauchen, der Wind ; oft bei Hom., teils allein, teils mit dem Zusatz ἀνέμων, Βορέαο, Ζεφύρου ; ἅμα πνοιῇς ἀνέμοιο (s. ἅμα), u. πνοιαὶ ἀνέμων, Hes. Th. 253, 268. Auch das Schnauben, Atemholen, übh. der Atem, Il. 23.380 ; πνοιὴ Ἡφαίστοιο, der Anhauch des Hephästus, die Lohe, der glühende Brodem des Feuers, 21.355 ; ἀλλοῖαι πνοιαὶ ἄλλοτ' εἰσὶν ἀνέμων, Pind. P. 3.104 ; auch αἰολῇσιν ἐν πνοιαῖσιν αὐλῶν, N. 3.79 ; ἃς θνητὸς οὐδεὶς εἰσιδὼν ἕξει πνοάς, Aesch. Prom. 802 ; συνθνήσκουσα προπέμπει πνοάς, Ag. 794 ; u. von den Winden, 185 u. öfter ; Soph. El. 427 ; auch ἱππικαί, Schnauben, El. 709 ; πνοας πομπίμους, Eur. Hec. 1289, u. öfter ; selten in Prosa, Plat. Crat. 419d, Plut. Sert. 17. – Auch = Duft, Geruch.

πνοή, -ῆς, ή
(< πνέω), [in LXX chiefly for נְשָׁמָה ;]
__1. a blowing, blast, wind: Act.2:2.
__2. a breathing, breath: Act.17:25 (Gen.2:7, al.).†
(AS)