(f. πνίξω, réc. πνίξομαι, ao. ἔπνιξα, pf. inus. ; pass. f.2 πνιγήσομαι [ῐ], ao.2 ἐπνίγην [ῐ], pf. πέπνιγμαι) [ῑ excepté au f. et à l’ao.2 pass.]
      1 étrangler, étouffer, suffoquer, PLAT. Gorg. 522 a ; ARSTT. Nic. 7, 2, 10 ; au pass. AR. Nub. 1036, etc. ; en parl. de plantes étouffées par le voisinage d’arbres ; de végétation, XÉN. Œc. 17, 14 ; fig. gêner, tourmenter, LUC. Prom. 17, etc. ;
      2 particul. faire cuire dans un vase bien clos, HDT. 2, 92 ; AR. Vesp. 511 ; ATH. 66 e, etc.

➳ Fut. dor. πνιξοῦμαι, EPICH. fr. 106 Ahrens ; ao.1 pass. en compos. -επνίχθην, ARÉT. Caus. m. acut. 1, 7 ; BABR. 49.

Étym. p.-ê. pré-grec.

Sophr. 68, al., Antipho 4.1.6, Herod. 4.31, etc. ; impf. ἔπνιγον Ar. Nu. 1376; fut. πνίξω (ἀπο-) Pl.Com. 198, Antiph. 171; Dor. 2 pl. fut. πνιξεῖσθε Epich. 155; aor. ἔπνιξα, imper. πνῖξον, Cratin. 27, Hdt. 2.92, Batr. 158; — Pass., fut. πνιγήσομαι Gal. Nat. Fac. 1.17, (ἀπο-) Ar. Nu. 1504, Hp. Morb. 3.16; also ἀποπεπνίξομαι Eun. VS p. 463 B. ; aor. ἐπνίχθην (ἀπ-) Aret. SA 1.7; but ἐπνίγην [ι] Batr. 148, Aret. SD 1.11, (ἀπ-) Pherecr. 159, Pl. Grg. 512a, D. 32.6, etc. ; pf. πέπνιγμαι, v. infr. II. — The simple verb is less freq. than the compd. ἀποπνίγω : — choke, throttle, strangle, Sophr. l.c., etc. ; of a doctor, πνίγων… πικρότατα πόματα διδούς Pl. Grg. 522a; ἂν ὕλη πνίγῃ [τὸν σῖτον] X. Oec. 17.14; prov., ὅταν τὸ ὕδωρ πνίγῃ, τί δεῖ ἐπιπίνειν; Arist. EN 1146a35; — Pass., to be choked, stifled, ἐπνιγόμην τὰ σπλάγχνα Ar. Nu. 1036; αἱ ὑστερικῶς πνιγόμεναι Antyll. ap. Orib. 10.19.1. impers. πνίγει, of great heat, it is stifling, Arist. Pr. 941b4, 944a7. metaph, vex, torment, ἕνα χαλκοῦν ἀποβαλὼν αὑτὸν π. Phld. Ir. p. 37 W. ; ὃ δὲ μάλιστά με πνίγει v.l. in Luc. Prom. 17; oppress by exactions, ΄squeeze΄, Jul. Mis. 368c.
cook in a close-covered vessel, bake, stew, Hdt. 2.92; δικίδιον… ἐν λοπάδι πεπνιγμένον Ar. V. 511; πεπνιγμένος Metag. 6.9.
drown (cf. πνῖξις II), in Pass., X. An. 5.7.25; metaph, of plants, τὰ φυτὰ… τοῖς πολλοῖς [ὕδασι] πνίγεται Plu. 2.9b.

[ῑ], fut. πνίξομαι, gew. πνιξοῦμαι, bei Luc. auch πνίξω, aor. ἔπνιξα, pass. ἐπνίγην, u. fut. πνιγήσομαι, – ersticken, erwürgen, erdrosseln, u. pass. ersticken, intr.; Ar. Nub. 1358, 1019 ; πνίγων, Plat. Gorg. 522a ; Antiph. 4 α 6 ; πνίγεσθαι, ertrinken, Xen. An. 5.7.25 u. Sp., wie Plut. u. NT. – Auch vom Essen, dämpfen, schmoren, backen ; Her. 2.92 ; Ath. IX.395f ; Poll. 10.107 ; u. komisch, δικίδιον ἐν λοπάδι πεπνιγμένον, Ar. Vesp. 511.
Uebertr., ängstigen, quälen, ὃ δὲ μάλιστά με πνίγει, τοῦτ' ἔστι Luc. Prom. 17, u. a.Sp.

πνίγω
[in LXX: 1Ki.16:14-15 (בָּעַת pi.) * ;]
to choke: with accusative, Mat.13:7 (WH, mg.); impf. (coniative), Mat.18:28; of drowning, pass., Mrk.5:13 (cf. ἀπο-, ἐπι-, συν-πνίγω).†
(AS)