πλαδάω-ῶ [ᾰδ]
      1 être humide ou aqueux, A.RH. 2, 662 ;
      2 p. suite, être mou, flasque, HPC. Aër. 287, 288 ; ARSTT. H.A. 3, 6, 2, etc.

➳ Part. prés. fém. épq. πλαδόωσα, A.RH. l. c.

Étym. πλάδη.

(< πλάδη) to be flaccid, of the flesh, Hp. Aër. 10; πῆξις πλαδῶσα, as of milk without rennet, Arist. HA 516a3 ; οὖλα πλαδῶντα Dsc. 1.110; φλύκταιναι π. Nic. Th. 241 ; of corn, Ph. 1.179. π. τὸν στόμαχον have a ΄splashy’ stomach, Dsc. Eup. 2.9, cf. Gal. 13.145. metaph of the mind, to be or become flaccid, Ph. 1.441, 459, 2.411 ; — Hsch. cites pf. part. πεπλαδηκώς· σεσηπώς, ὑγρανθείς, and impf. ἐπλάδα in causal sense = κατέδευεν.

naß, zu naß sein, dah. schlaff, schwammig sein od. werden, Sp.; πλαδόωσα ἄρουρα, Ap.Rh. 2.662 ; bei Arist. H.A. 3.6 steht πῆξις πλαδῶσα der στιφρά, entgegen.