ης (ἡ) [ᾰ] errement, d’où :
   I course errante, ESCHL. Pr. 622, etc. ; HDT. 1, 30, etc. ; au plur. ESCHL. Pr. 576, etc. ; AR. Vesp. 873 ;
   II fig. :
      1 digression, PLAT. Parm. 136 e, etc. ;
      2 erreur, égarement de l’esprit, PLAT. Phæd. 81 e ;
      3 illusion des sens, PLAT. Rsp. 602 c ;
      4 déviation, irrégularité, ARSTT. Nic. 1, 3, 2 ; au plur. ARSTT. An. 1, 1, 4.

Étym. incert.

ἡ, wandering, roaming, Hdt. 1.30, 2.103, 116 ; freq. in A. Pr., in sg., 622, 784, al. ; in pl., τηλέπλανοι, πολύπλανοι πλάναι, 576 (lyr.), 585 (lyr.), cf. Ar. V. 873 (lyr.).
discursive treatment, ἡ διὰ παντὸς διέξοδος καὶ π. Pl. Prm. 136e; ἡ π. τοῦ λόγου Id. Lg. 683a. metaph, going astray, βίοτος ἀνθρώπων π. E. Fr. 659.8; π. καὶ ἄνοια Pl. Phd. 81a; πλάνης ἔμπλεῳ Id. R. 505c ; ἡ περὶ τὰ χρώματα π. τῆς ὄψεως the illusion, ib. 602c; πολλὴν ἔχει… πλάνην irregularity, Arist. EN 1094b16 ; πολλὰς ἀπορίας ἔχει καὶ π. Id. de An. 402a21 ; ἡ κατὰ τὰς αἰσθήσεις π. Epicur. Nat. 28 Fr. 7; π. καὶ παραλογισμός Phld. Rh. 1.30S., cf. Diog.Oen. 33.
deceit, imposture, LXX Pr. 14.8, Ev. Matt. 27.64.

ἡ, wie ἄλη,
1) das Irren, Herumschweifen, die Irrfahrt ; πῆ μ' ἄγουσι τηλέπλανοι πλάναι ; Aesch. Prom. 577, 588 ; τέρμα τῆς ἐμῆς πλάνης δεῖξον, 625, u. öfter in diesem Stück ; Elmsl. Soph. O.R. 67 ; Her. 1.30 u. Sp., wie Arist. eth. 1.3 ; Abschweifung, Digression, Plat. Parm. 135e, Legg. III.683a.
2) übertr., Irrtum, πλάνης καὶ ἀνοίας ἀπηλλαγμένη Plat. Phaed. 81a, u. öfter.

πλάνη, -ης, ἡ
[in LXX: Pro.14:8 (מִרְמָה), Wis.1:12, al ;]
a wandering. Metaph., a going astray, an error (in NT always with respect to morals or religion): Mat.27:64, Rom.1:27, Eph.4:14, 1Th.2:3, 2Th.2:11, Jas.5:20, 2Pe.2:18 3:17 3:1-18; 1Jn.4:6, Ju 11.†
(AS)