ῆς (ἡ) :
      1 c. πῆμα, ESCHL. Pr. 237, etc. ; SOPH. Tr. 1189, etc. THC. 5, 18 (traité) ;
      2 sujet d’affliction, d’où, au plur. paroles propres à affliger, SOPH. O.R. 363.

ἡ, = πῆμα, freq. in Trag., A. Pr. 239 (pl.), 278, 308 (pl.), S. Tr. 1189 (pl.), E. Fr. 682; also ὅπλα μὴ ἐπιφέρειν ἐπὶ πημονῇ with hostile intent, Foed. ap. Th. 5.18.

ἡ, poet. statt πῆμα ; oft bei Tragg., sing. u. plur., z.B. τοιαῖσδε πημοναῖσι κάμπτομαι Aesch. Prom. 237, ὅμως δ' ἀνάγκη πημονὰς βροτοῖς φέρειν Pers. 285, πημονὰς εὔχου λαβεῖν Soph. Trach. 1179, u. öfter, wie Eur., ἐμοὶ χρῆν πημονὰν γενέσθαι Hec. 630. In Prosa Thuc. 5.18 in einem Dokumente.