(impf. ἐπήμαινον, f. πημανῶ [ᾰ], ao. ἐπήμηνα, pf. inus. ; pass. ao. ἐπημάνθην, pf. inus.) causer un dommage : τινά, IL. 15, 42 ; HÉS. Th. 232 ; SOPH. Tr. 715, à qqn ; τινά τινι, PLAT. Leg. 932 e, à qqn par qqe ch. ; τινά τι, SOPH. O.C. 837, etc. ; PLAT. Leg. 933 e, etc. à qqn en qqe ch. ; avec un acc. de chose : τὴν γῆν, HDT. 9, 13, dévaster le pays ; τὰ ὄμματα, ARSTT. Probl. 31, 5, abîmer les yeux ; abs. IL. 24, 781 ; π. ὑπὲρ ὅρκια, IL. 3, 299, passer par-dessus des serments, càd. violer des serments ; au pass. être lésé, être endommagé, OD. 8, 563 ; 14, 252, etc. ;

Moy. :
      1 intr. se nuire à soi-même, être puni, SOPH. Aj. 1155 ;
      2 tr. détruire qqe ch. de soi : ὅρκια, Q. SM. 13, 379, violer ses propres serments.

➳ Fut. πημανοῦμαι, AR. Ach. 842, au sens pass. SOPH. Aj. 1155 ; f. ion. πημανέω, IL. 24, 781 ; HH. Ap. 262 ; moy. ao. 3 pl. épq. πημήναντο, Q. SM. l. c.

Étym. πῆμα.

Il. 15.42; fut. -ανῶ S. Aj. 1314, OC 837; Ion. -ανέω Il. 24.781; aor. ἐπήμηνα 3.299, S. Tr. 715, Pl. R. 364c; Dor. part. πημάνας [α] IG1². 1085.8 ; — Med., fut. πημανοῦμαι Ar. Ach. 842 (s.v.l.), also πημανούμενος in pass. sense, S. Aj. 1155 ; Ep. aor. πημήναντο Q.S. 13.379 ; — Pass., aor. ἐπημάνθην (v. infr.) : — plunge into ruin, undo, and in milder sense, grieve, distress, π. Τρῶάς τε καὶ Ἕκτορα Il. 15.42; [Ὅρκος] ἀνθρώπους π. Hes. Th. 232, cf. Thgn. 689; π. τὴν γῆν damage it, Hdt. 9.13; ἄτρακτος θεὸν π. S. Tr. 715; π. τινὰ φαρμάκοις Pl. Lg. 932e; ὑγρότης π. τὰ ὄμματα Arist. Pr. 957b24 ; abs., do harm, Il. 24.781, Democr. 258; ὑπὲρ ὅρκια πημήνειαν might work harm in transgression of oaths, Il. 3.299; — Med., ὅρκια πημήναντο violated their oaths, Q.S. l.c. ; — Pass., suffer hurt or harm, οὐδέ τις οὖν μοι νηῶν πημάνθη Od. 14.255, cf. 8.563, A. Pr. 336, etc. ; ἴσθι πημανούμενος S. Aj. 1155. — Poet. word, used also IG1². 18.7 and by Hdt. l.c., Pl. R. l.c., Lg. 862a, 932e, 933e (Pass.), and in later Prose, as Corn. ND 32 (Pass.), Porph. Abst. 2.12, Agath. 5.23.

fut. πημανῶ, auch in activ. Bdtg πημανοῦμαι, Ar. Ach. 842 (Schol. βλάψει, λυπήσει), das aber auch passiv. gebraucht ist, Soph. Aj. 1134;
in Leid bringen, verletzen, beschädigen, verderben ; absolut, Hom. ὁππότεροι πρότεροι ὑπὲρ ὅρκια πημήνειαν, wider den Eid fehlen, Unheil stiften, Il. 3.299 ; u. c. accus., Τρῶάς τε καὶ Ἕκτορα, 15.42 ; εἴ με πημανεῖς τι, Soph. Aj. 1293 ; ὅτι σὲ κἀμὲ πημανεῖ, Eur. I.A. 525 ; τοὺς αἰτίους πήμαινε, Archil. 4 ; u. in Prosa : τὴν γῆν, Her. 9.13 ; εἴ τίς τινά τι πημαίνει, Plat. Legg. IX.862a ; ἐχθρὸν πημῆναι, Rep. II.364c ; Folgde : πημαίνει τὰ ὄμματα ὑγρότης, Arist. Probl. 31.5, v.l. λυμαίνει. – Pass., Nachteil, Schaden, Leid erhalten, erfahren ; οὐδέ τις οὖν μοι νηῶν πημάνθη, Od. 14.255 ; 8.563 ; πάπταινε δ' αὐτός, μή τι πημανθῇς ὁδῷ, Aesch. Prom. 334 ; εἰ γὰρ ποιήσεις, ἴσθι πημανούμενος, Soph. Aj. 1134 ; τῷ πημανθέντι, Plat. Legg. XI.933e ; Folgde. – Auch med., ὅρκια πημήνασθαι, seinen eigenen Eid verletzen, Qu.Sm. 13.379.