πελάγιος < GRC < Lemma

Mainpage Search Dictionary Analyzer Documentation

GRC

πελάγιος

Bailly

α, ον [ᾰγ]
   I de la pleine mer, càd. :
      1 qui se trouve ou vit en pleine mer : θάλαττα π. DIOSC. 5, 15, la pleine mer ; τὰ πελάγια, les animaux de pleine mer, p. opp. à τὰ αἰγιαλώδη, ARSTT. H.A. 1, 1, 31 ; ou à τὰ παράγεια, ARSTT. H.A. 8, 19, 8 ; π. ἰχθύες, les poissons de pleine mer, p. opp. à πρόσγειοι, ARSTT. H.A. 6, 17, 8, etc. ;
      2 qui navigue en pleine mer, en parl. de vaisseaux, THC. 8, 39, etc. ;
   II en gén. de la mer, ESCHL. Pers. 427, etc. ; SOPH. Tr. 649, etc. ; en parl. des dieux de la mer, PLUT. M. 161 c, etc. ; particul. d’Aphrodite, ARTÉM. 2, 37, etc.

➳ Fém. -ος, EUR. Hel. 1452, 1068 ; POL. 1, 29, 2.

Étym. πέλαγος.

Bailly 2020 Hugo Chávez Gérard Gréco, André Charbonnet, Mark De Wilde, Bernard Maréchal & contributeurs / Licence Creative Commons Attribution - Pas d'Utilisation Commerciale - Pas de Modification — « CC BY-NC-ND 4.0 »

LSJ

α, ον, also ος, ον E. Hel. 1062, 1436 : — of the sea, κλύδων Id. Hec. 701 ; ἀγκάλαι Id. Hel. ll.cc. ; πλάξ Ar. Ra. 1438 ; πελαγίαν ἅλα the broad sea, A. Pers. 427, cf. 467 ; of animals, living in the sea, E. Hipp. 1276 (lyr.) ; τῶν δὲ θαλαττίων [ζῴων] τὰ μὲν π. τὰ δὲ αἰγιαλώδη Arist. HA 488b7 ; opp. παράγεια, ib. 602a16 ; π. ἰχθύες, opp. πρόσγειοι, ib. 598a2 ; φῦκος π. Thphr. HP 4.6.4 ; ἱέραξ π. PMagPar. 1.211.
out at sea, on the open sea, S. Tr. 649 (lyr.) ; of seamen or ships, π. πλεῖν Th. 8.39, cf. 101 ; π. ἐπιφανῆναι ib. 44 ; π. ἀνάγεσθαι X. HG 2.1.17 ; π. ἄνεμοι Str. 3.2.5. epith. of Poseidon, IG2². 410.17 ; of Aphrodite, Artem. 2.37 ; of Isis, Paus. 2.4.6 ; θεοὶ π. Plu. 2.161c.
near the sea, π. τόποι, opp. μεσόγειοι, Sor. 1.22. γῆ π., a kind of earth, Androm. ap. Gal. 13.928. πελάγια· τὰ κρόταλα, ἡ δὲ ῥίνος πελαγία, Hsch.

Liddell-Scott-Jones, Greek-English Lexicon (9th ed., 1940)

Pape

bei den Att. auch 2 Endg., auch πελάγειος, von, aus, auf, in od. an dem Meere, marinus ; Soph. Trach. 646, ὃν ἀπόπτολιν εἴχομεν πελάγιον, wo der Schol. erkl. ἀντὶ τοῦ ἄπωθεν τῆς πόλεως ἐντῴ πελάγει ; Aesch. vrbdt auch πελαγία ἅλς, Pers. 427, 467, wie κλύδων Eur. Hec. 701, öfter ; πελαγίαν πλάκα Ar. Ran. 1434. – Bes. mitten auf dem Meere, im Ggstz von αἰγιάλειος, vgl. Thuc. 8.39, 44, 60 ; ἀνάγεσθαι, Xen. Hell. 2.1.17 ; ἄνεμος, Strab. 3.2.5 ; Ggstz von αἰγιαλώδης, ζῷα, Arist. H.A. 1.1 ; vgl. Plut. gen. Socr. 23, τῶν νηχομένων τοὺς μὲν πελαγίους ἔτι καὶ πρόσω τῆς γῆς φερομένους, τοὺς δ' ἐγγὺς ἤδη.

Pape, Griechisch-deutsches Handwörterbuch (3. Aufl., 1914)