όος-οῦς (ἡ) :
   I act. :
      1 faculté ou talent de persuader, éloquence persuasive, persuasion, ESCHL. Pr. 172, etc. ; XÉN. Mem. 1, 7, 5 ; PLAT. Leg. 722 b, etc. ;
      2 discours propre à persuader, éloquence, EUR. I.A. 104 ; ou en gén. moyen de persuader, AR. Nub. 1398 ;
   II pass. :
      1 persuasion qu’on a dans l’esprit, ESCHL. Ag. 385 ;
      2 docilité, obéissance, XÉN. Cyr. 2, 3, 19 ; 3, 3, 8.

Étym. πείθω.

όος, zsgzn οῦς, ἡ, Peitho, die Göttin der Ueberredung oder Ueberzeugung, s. nom. propr.; die Gabe der Ueberredung, überzeugende Beredtsamkeit, νῦν γὰρ ἀκμάζει πειθὼ δολία Aesch. Ch. 715, μελιγλώσσοις πειθοῦς ἐπαοιδαῖσιν Prom. 172 ; Soph. El. 552, Tr. 658 ; πειθὼ εἶχον τήνδε, Eur. I.A. 104 ; πειθώ τινα ζητεῖν, Ueberredungskunst, Ar. Nub. 1380 ; auch in Prosa : Thuc. 3.53 ; εἴ περ τυγχάνει γε οὖσα καὶ σμικρὰ πειθώ τις περὶ τὰ τοιαῦτα, Plat. Legg. X.890d ; πειθοῦς δημιουργός ἐστιν ἡ ῥητορική, Gorg. 453a ; πειθοῖ καὶ βίᾳ einander entgeggstzt Legg. IV.722b ; Xen. παρά του πειθοῖ λαβών, Mem. 1.7.5 ; Folgde : πολλοὺς πειθοῖ ποιήσας ὑπηκόους Pol. 2.1.7, wie πολλοὺς πειθοῖ καὶ λόγῳ προσηγάγετο 2.38.7 ; Plut. u. a.Sp. Auch Gehorsam, Xen. Cyr. 2.3.19 u. A.