όος-οῦς (ἡ) Peithô :
      1 fille d’Okéanos et de Téthys, HÉS. O. 73, etc. ;
      2 déesse de la persuasion ou de l’éloquence, HDT. 8, 111 ; ESCHL. Suppl. 1040, etc.

Étym. v. πειθώ.

s. LGPN

gen. όος, contr. οῦς, ἡ, Ion. acc. πειθοῦν (v. infr. II. 3) : — Persuasion as a goddess, Hes. Op. 73, Th. 349, Sappho 135, Ibyc. 5, Pi. P. 9.39, Fr. 123.10, A. Supp. 1040 (lyr.), Men. Epit. 338, Hermesian. 11, Paus. 1.22.3, 2.7.7 ; Πειθὼ καὶ Ἀναγκαίη Hdt. 8.111 ; Π. καὶ Βία Plu. Them. 21. as Appellat., persuasiveness, πειθοῦς ἐπαοιδαῖσιν A. Pr. 173 (anap.), etc. ; π. τις ἐπεκάθιζεν ἐπὶ τοῖς χείλεσιν, of Pericles, Eup. 94.5 ; ἀργύριον παρά του πειθοῖ λαβών X. Mem. 1.7.5 ; πειθοῦς δημιουργός ἐστιν ἡ ῥητορική Pl. Grg. 453a ; δύο εἴδη πειθοῦς, τὸ μὲν πίστιν παρεχόμενον ἄνευ τοῦ εἰδέναι, τὸ δ’ ἐπιστήμην ib. 454e ; πειθοῖ καὶ βίᾳ by persuasion or compulsion, Id. Lg. 722b ; μετὰ πειθοῦς ib. 720d.
persuasion in the mind, A. Ag. 385 (lyr.).
means of persuasion, inducement, E. IA 104 ; πειθώ τινα ζητεῖν Ar. Nu. 1398 ; κοίην οὐ προσήγαγον πειθοῦν αὐτῷ ; Herod. 6.75.
obedience, X. Cyr. 2.3.19, 3.3.8, Hierocl. in CA 5 p. 427M. ; τῶν παρηγγελμένων POxy. 474.37 (ii AD).