πειθ·ήνιος, ος, ον :
      1 pass. docile au frein, PLUT. M. 592 c ; M. ANT. 1, 17 ; τὸ πειθήνιον, PLUT. M. 442 c, obéissance ;
      2 act. qui dirige, qui conduit, PLUT. M. 369 c.

Étym. πείθω, ἡνία.

Dor. πειθάνιος [α], ον, (< ἡνία) obedient to the rein, of a horse, Plu. Lyc. 30 ; metaph, Id. 2.592c; generally, obedient, γυνή M.Ant 1.17, Hymn.Is. 101, cf. Plu. 2.90b ; στράτευμα well-disciplined, Onos. 10.9 ; ψυχή Hierocl. in CA 16 p. 456M. ; τὸ π.
submissiveness, docility, Plu. 2.442c. Adv. -ίως ib. 102e, Ph. 1.184; in Surgery, gently, Herod.Med. ap. Orib. 10.18.15, Sor. 1.70b, 2.10. Act., that makes obedient, χαλινοί Plu. 2.369c ; λόγος Vett.Val. 150.28.

dem Zügel folgsam, lenksam, vom Pferde, καὶ συνήθης, Plut. de gen. Socr. 22 u. a.Sp.; τὸ πειθήνιον, der Gehorsam, Hdn. 2.10.4 ; aber auch χαλινοί, zügelnd, lenkend, Plut. Is. et Os. 45 ; auch adv., Consol. Apoll. 4.