'(impf. ἔπαυον, f. παύσω, ao. ἔπαυσα, pf. πέπαυκα ; pass. f. παυθήσομαι, ao. ἐπαύθην, pf. πέπαυμαι) :
A tr. :
   I avec un seul rég. :
      1 avec un acc. de pers., calmer, apaiser, IL. 21, 314 ; troubler, SOPH. Ant. 963 ; supprimer, détruire, OD. 20, 274 ; DC. 56, 4 ;
      2 avec un acc. de chose : faire cesser (des maux, une guerre, une querelle, la colère, etc.) IL. 4, 191, etc. ; SOPH. El. 795, etc. ; ou un gén. OD. 4, 35, etc., — terminer : λόγον, XÉN. Cyr. 8, 6, 7, un discours ; — laisser reposer ; τόξον, OD. 21, 279, un arc ; — détruire (des murs, DC. 69, 9 ; fig. la tyrannie, DÉM. 478, 6) ;
   II avec double rég. :
      1 avec un acc. de pers. et un gén. de chose, retenir, détourner : τινά τινος, qqn de qqe ch. (d’un combat, IL. 15, 15, d’une fatigue, IL. 21, 137 ; τῆς ἔξω ξυμμαχίας, THC. 3, 65, détacher de l’alliance étrangère) ; p. suite, faire que qqn se repose (d’une fatigue, d’une joie, d’une douleur) ; faire que qqn s’abstienne (de désirs, XÉN. Mem. 1, 2, 5 ; de faute, PLAT. Leg. 784 c, etc.) ; déposséder de (d’une charge, XÉN. Cyr. 8, 6, 3 ; d’un commandement, XÉN. Hell. 6, 2, 13, etc.) ;
      2 avec un acc. de chose et un gén. de chose : πόδας ὀρχηθμοῖο, OD. 23, 298, détourner les pieds de la danse, faire cesser la danse, etc. ;
      3 avec un acc. de pers. et un gén. de chose précédé d’une prép. : παῦσον ἐκ κακῶν ἐμέ, SOPH. El. 987, délivre-moi du mal ; παύουσι (τοὺς παῖδας) ἀπὸ παιδαγωγῶν, XÉN. Lac. 3, 1, ils reprennent les enfants aux pédagogues, ils ne les leur confient plus ;
      4 avec un acc. de pers. ou de chose accompagné d’un part. prés. : γελῶντας ἐχθροὺς παύσομεν, SOPH. El. 1295, nous ferons cesser le rire des ennemis, nous ferons en sorte qu’ils cessent de rire ; πόλιν δυστυχοῦσαν παῦσαι, ISOCR. 16 c, faire que la ville cesse d’être malheureuse ; τὴν φιλοσοφίαν π. τοῦτο λέγουσαν, PLAT. Gorg. 482 c, faire que la philosophie cesse de dire cela ; στρατηγοῦντα δ' αὐτὸν ἐπαύσατε, DÉM. 1187, 17, vous l’avez dépossédé de sa charge de général ;
      5 avec un acc. de pers. suivi d’un inf. ἔμ' ἔπαυσας μάχεσθαι, IL. 11, 442, tu m’as arrêté (forcé de m’arrêter) lorsque je combattais ; ῥαψῳδοὺς ἔπαυσε ἀγωνίζεσθαι, HDT. 5, 67, il interdit aux rhapsodes de chanter ; avec μή dev. l’inf. θνητούς γ' ἔπαυσα μὴ προδέρκεσθαι μόρον, ESCHL. Pr. 248, j’ai fait que les mortels ont cessé de craindre l’approche de la mort ; cf. AR. Ach. 634, etc. ;
B intr. cesser, avec le gén. OD. 4, 659 ; particul. à l’impér. : παῦε μάχης, HÉS. Sc. 449, cesse le combat ; παῦε ὀρχούμενος, AR. Pax 326, cesse de danser ; abs. : παῦε, μὴ λέξῃς πέρα, SOPH. Ph. 1275, cesse, ne parle pas davantage ; cf. PLAT. Phædr. 228 e ; redoublé : παῦε, παῦε, μὴ βόα, AR. Av. 1504, cesse, cesse, ne crie pas ;

Moy. παύομαι (f. παύσομαι, ao. ἐπαυσάμην, pf. πέπαυμαι) cesser :
   I abs. en parl. de pers. :
      1 cesser (de parler, de chanter, de combattre, etc.) IL. 8, 295 ; 21, 373 ; OD. 4, 103 ; 16, 405 ; HDT. 7, 9, etc. ; SOPH. O.C. 1040, etc. ; XÉN. An. 1, 3, 13, etc. ; PLAT. Conv. 185 c, etc. ; p. suite, se modérer, se calmer, IL. 14, 260, — se reposer (sur une couche) IL. 24, 17 ; se tenir inactif, HDT. 1, 83 ;
      2 en parl. de choses : αἷμα ἐπαύσατο, IL. 11, 267, le sang cessa de couler ; ἵδρως παύετο, IL. 15, 242, la sueur avait cessé ; ἄνεμος ἐπαύσατο, OD. 12, 168, etc. le vent cessa de souffler, s’apaisa ; cf. OD. 5, 384, 391 ; HDT. 7, 193 ; πέπαυται, THC. 1, 6, la chose a cessé ;
   II avec un rég. : avec le gén. de la chose, se désister de, s’abstenir de : πολέμοιο, IL. 7, 376, etc. ; μάχης, HDT. 1, 74, etc., suspendre le combat ; πόνου, IL. 1, 467, terminer le travail ; γόοιο, OD. 8, 540, cesser de gémir ; κλαγγῆς, IL. 2, 100, cesser de crier, etc. ; ὀργῆς, LYCURG. 152, 25, cesser d’être irrité ;
   III rar. avec le gén. précédé de ἐκ, AR. Ran. 1531 ;
   IV avec un part. prés. ὅθ' ὕπνος ἕλοι, παύσαιτό τε νηπιαχεύων, IL. 22, 502, lorsque le sommeil le prenait et qu’il avait cessé de jouer ; πέπαυμαι θρηνῶν, ESCHL. Pr. 615, j’ai cessé de gémir ; παύεται διψῶν, XÉN. Cyr. 1, 3, 11, il cesse d’avoir soif ; πέπαυμαι λέγων, PLAT. Phæd. 100 b, j’ai fini de parler.

➳ Act. prés. inf. épq. παυέμεναι, OD. 10, 22. Impf. itér. παύεσκον, OD. 22, 315 ; SOPH. Ant. 963. Ao. sbj. 3 sg. παύσῃσι, IL. 4, 191 ; 1 pl. épq. παύσομεν, IL. 21, 314. Moy. impf. itér. 3 sg. παυέσκετο, IL. 24, 17 ; ao. opt. παυσαίμαν, EUR. Ion 152.

Étym. inconnue.

'

Il. 19.67, etc. ; Ion. impf. παύεσκον Od. 22.315, S. Ant. 963 (lyr.); fut. παύσω Il. 1.207, etc. ; Ep. inf. παυσέμεν (κατα-) 7.36 ; aor. ἔπαυσα 15.15, etc., Ep. παῦσα 17.602 ; pf. πέπαυκα D. 20.70, Antisth. Od. 10 ; — Med. and Pass., Ion. impf. παυέσκετο Il. 24.17 ; fut. παύσομαι Od. 2.198, Hdt. 1.56, S. OC 1040, Ph. 1424, E. Med. 93, etc. ; πεπαύσομαι only S. Ant. 91, Tr. 587 (though held to be the true Att. form by Moer. p. 293 P.); παυσθήσομαι (v.l. παυθ-) Th. 1.81 ; later παήσομαι (ἀνα-) Apoc. 14.13 ; aor. ἐπαυσάμην Il. 14.260 ; ἐπαύθην, Ep. παύθην, Hes. Th. 533, Th. 5.91 (v.l. παυσθῇ), etc. ; ἐπαύσθην Hdt. 5.94, etc. ; later ἐπάην Choerob. in Theod. 2.141 H. ; pf. πέπαυμαι Il. 18.125, A. Pr. 615, Hdt. 1.84, Ar. Pax 29, etc. (πεπάσθαι is f.l. in Vett.Val. 359.31); causal, make to end, c. acc. only, bring to an end, check, sts. of persons, ἵνα παύσομεν ἄγριον ἄνδρα Il. 21.314, cf. S. Ant. 963 (lyr.), Ar. Eq. 330 ; stop or silence by death, Od. 20.274, S. OT 397 ; — Pass. and Med., take one΄s rest, ἐνὶ κλισίῃ Il. 24.17, cf. Hdt. 9.52, etc. ; cease, have done, Il. 8.295, Od. 4.103, etc. ; of one singing or speaking, 17.359, Hdt. 7.8. δ’ ; generally, Med. denotes willing, Pass.
forced, cessation. mostly of things, make an end of, stop, abate, χόλον, μένος, νεῖκος πολέμοιο, ῥόον, ὀδύνας, etc., Il. 19.67, 1.282, Od. 24.543, 5.451, Il. 16.528, etc. ; μέριμναν Pi. I. 8 (7).13 (s.v.l.) ; λύπας ᾠδαῖς π. E. Med. 197 (anap.), etc. ; π. τόξον let the bow rest, Od. 21.279 ; π. τοὺς γάμους S. Ant. 575 ; πόντου σάλον E. El. 1242 ; π. τὸν νόμον annul it, Id. Or. 571 ; π. τὸν λόγον close it, X. Cyr. 8.6.7 ; τυραννίδα καταλύσαντα πεπαυκέναι D. 20.70; π. τείχη raze them, D.C. 69.9 ; — Pass., Th. 5.91, etc. c. acc. pers. et gen. rei, hinder, keep back, or give one rest, from a thing, π. Ἕκτορα μάχης, πόνοιο Ἀχιλῆα, Θάμυριν ἀοιδῆς, Πηνελόπειαν κλαυθμοῖο, Il. 15.15, 21.137, 2.595, Od. 4.801 ; π. τινὰ ἀλκῆς, ἄλης, καμάτοιο, ὀδυνάων, Il. 15.250, Od. 15.342, 5.492, Il. 4.191 ; so π. χεῖρας πολέμοιο 21.294 ; ὀρχηθμοῖο πόδας Od. 23.298 ; π. τινὰ τῆς βοῆς S. El. 798 ; τῆς ὕβρεως Ar. Av. 1259 ; τῆς λυγγός Pl. Smp. 185d ; τῆς ἁμαρτίας καὶ ἀμα θίας Id. Lg. 784c ; τῶν ἐπιθυμιῶν X. Mem. 1.2.5 ; [τῆς νόσου] IG4²(1).121.71 (Epid., iv BC) ; π. τινὰ τῆς βασιληΐης depose one from being king, Hdt. 1.123 ; τινὰ τῆς ἀρχῆς, τῆς στρατηγίας, X. Cyr. 8.6.3, HG 6.2.13 ; τῆς ἔξω ξυμμαχίας τινάς Th. 3.65 ; also π. τινὰ ἐκ κακῶν S. El. 987 ; τινὰ ἀπὸ παιδαγωγῶν X. Lac. 3.1 ; with acc. unexpressed, αἴ κέ ποθι Ζεὺς… παύσῃ ὀϊζύος Od. 4.35 ; φάρμαχ’ ἅ κεν παύσῃσι… ὀδυνάων Il. 4.191 ; — Pass. and Med., rest or cease from a thing, πολέμοιο, μάχης, ἔργων, πόνου, γόοιο, κλαυθμοῦ, ὀδυνάων, κλαγγῆς, etc., 21.432, 467, Od. 4.683, 24.384, 9.540, 17.7, 4.812, Il. 2.100, etc. ; τῆς μάχης, τοῦ δρόμου, Hdt. 1.74, 4.124 ; γόων E. Med. 1211 ; τῆς ὀργῆς Lys. 19.6 ; φιλανθρώπου τρόπου A. Pr. 11 ; παύεσθαι ἀρχῆς to be deposed from, or reach the term of, office, Hdt. 1.56, cf. 6.66, IG1². 114.46 ; ἐκ μεγάλων ἀχέων παυσαίμεθ’ ἄν Ar. Ra. 1531 (lyr.); ἐκ τρόχων πεπαυμένοι E. Med. 46, cf. El. 1108. c. pres. part., stop a person from…, π. τινὰ ἀριστεύοντα stop him from doing bravely, Il. 11.506 ; τὸν ἄνδρα παῦσον ταῦτα ποιεῦντα Hdt. 5.23 ; γελῶντας ἐχθροὺς π. S. El. 1295 ; παύσω δέ σ’ ὄντ’ ἄπαιδα E. Med. 717 ; — Pass. and Med., leave off doing…, ὅθ’ ὕπνος ἕλοι, παύσαιτό τε νηπιαχεύων when he stopped playing, Il. 22.502, cf. A. Pr. 615, Ag. 1047, Hdt. 1.133, etc. ; of things, ἄνεμος μὲν ἐπαύσατο… θύων Od. 12.400 ; the part. is freq. to be supplied, αἷμα, φλόξ, ἄνεμος ἐπαύσατο, the blood stopped [flowing], the fire [burning], the wind [blowing], Il. 11.267, 23.228, Od. 12.168, etc. ; so Ῥοδώπιος πέρι πέπαυμαι (sc. λέγων) Hdt. 2.135, cf. 7.10. less freq. c. inf., stop a person from…, ἔμ’ ἔπαυσας ἐπὶ Τρώεσσι μάχεσθαι Il. 11.442 ; ῥαψῳδοὺς ἔπαυσε ἀγωνίζεσθαι Hdt. 5.67, cf. 7.54 ; sts. with μή inserted, θνητούς γ’ ἔπαυσα μὴ προδέρκεσθαι μόρον A. Pr. 250 ; παύσας ὑμᾶς μὴ λίαν ἐξαπατᾶσθαι Ar. Ach. 634 ; also π. τὸ μὴ προσελθεῖν… τὴν ὁλκάδα Th. 7.53 ; π. τοῦ… εἶναι Pl. R. 416c. Med. c. inf., Batr. 193, AP 6.21.8, and later Prose, as Plu. 2.216d. Med., yield, give, of timber, opp. ἵστασθαι, Thphr. HP 5.6.3. intr. in imper. παῦε, cease, leave off (παύου is rare, S. Ichn. 359, Ephipp. 5.20, Luc. Im. 2), παῦε μάχης Hes. Sc. 449 codd., cf. h.Cer. 351 ; παῦε γόοιο Epigr.Gr. 320.5 (Thyatira) ; mostly abs., παῦε stop! have done! be quiet! παῦε, μὴ λέξῃς πέρα S. Ph. 1275, cf. Ar. V. 1208, Ra. 122, 269, Pl. Phdr. 228e ; παῦε, παῦε, μὴ βόα Ar. Av. 1504, cf. V. 1194 ; also παῦε, παῦε τοῦ λόγου Id. Ra. 580 ; παῦε, παῦ’ ὀρχούμενος Id. Pax 326 ; παῦ’ ἐς κόρακας Id. Ach. 864, where the other Verbs are pl. ; παῦ, apoc. for παῦε, παῦ, μηδὲν ὄμνυ’ Men. Sam. 96, cf. Ael. Dion. Fr. 275, etc. ; also imper. Med., παῦσαι λέγουσα E. Hipp. 706 ; παῦσαι φαρμακοπωλῶν Ar. Fr. 28 ; π. μελῳδοῦσ’ Com.Adesp. 601 ; π. δυσωνῶν Pl.Com. 224, cf. Theopomp.Com. 62, Philetaer. 6, Philem. 213.1 ; παύσασθε νοῦν ἔχοντες (leg. λέγοντες) Men. 482.1.

fut. παύσω, fut. med. παύσομαι, wofür aber die besseren Attiker πεπαύσομαι vorgezogen haben sollen, vgl. Pierson Moer. p. 293 ; perf. pass. πέπαυμαι (πέπαυσμαι v.l. bei Her. 1.84 Plat. Prot. 328d); aor. med. ἐπαυσάμην, aor. pass. ἐπαύθην, Hes. Th. 533 Her. 1.130 ; attisch ἐπαύσθην, wie auch Her. 6.66 ohne alle Variante steht ; παυθήσεται ὁ πόλεμος, Thuc. 1.81 ; nach Choerobosc. in B.A. p. 1324 auch ἐπάην, was auf eine Form ΠαϜ führt;
1) act., machen, daß Einer aufhört, abläßt, besänftigen, beendigen ; von Personen, ἄγριον ἄνδρα, Il. 21.314, ἀριστεύοντα, 11.506 ; zur Ruhe bringen, d.i. töten, Od. 20.274 ; vgl. Soph. O.R. 397 ; παύεσκε μὲν γὰρ ἐνθέους γυναῖκας εὔϊόν τε πῦρ, Ant. 963 ; Ar. Eq. 330, 877 ; – von Sachen, χόλον, μένος, νεῖκος, πόλεμον, ῥόον, ὀδύνας u. dgl., Hom. oft, z.B. Il. 1.283, 16.528, 19.67 ; τόξον, den Bogen ruhen lassen, Od. 21.279 ; ἔπαυσέ μοι μέριμναν, Pind. I. 7.13, wie τὰ μὲν παύσατε ib. 35 ; vgl. Soph. El. 795 ; ᾍδης ὁ παύσων τούσδε τοὺς γάμους ἔφυ, Ant. 575 ; δράσας δ' ἐγὼ δεινὰ τόνδ' ἔπαυσα τὸν νόμον, Eur. Or. 571 ; λύπας ᾠδαῖς, Med. 197 ; Ar. Plut. 136 ; u. einzeln in Prosa, τότε μὲν ἔπαυσε τὸν λόγον, Xen. Cyr. 8.6.7 ; τυραννίδα, Dem. 20.70 ; auch τὰ τείχη, zerstören, DC. 69.9. – Häufig tritt noch ein inf. dazu, die Handlungen od. Zustände ausdrückend, denen ein Ende gemacht wird, ἔμ' ἔπαυσας ἐπὶ Τρώεσσι μάχεσθαι, du hast gemacht, daß ich aufhörte mit den Troern zu kämpfen, Il. 11.442 ; θνητοὺς ἔπαυσα μὴ προσδέρκεσθαι μόρον, Aesch. Prom. 248 ; Ag. 995 ; Ar. Ach. 634 ; ῥαψῳδοὺς ἔπαυσε ἀγωνίζεσθαι, Her. 5.67, 7.54 ; bei den Attikern gewöhnlicher ein partic., um auszudrücken, daß Jemand in einer Tätigkeit oder einem Zustande unterbrochen wird, γελῶντας ἐχθροὺς παύσομεν τῇ νῦν ὁδῷ, Soph. El. 1295, wir werden die Feinde als Lachende aufhören machen, machen daß sie aufhören zu lachen ; παύσω δέ σ' ὄντ' ἄπαιδα, Eur. Med. 717 ; u. in Prosa, τὴν φιλοσοφίαν παῦσον ταῦτα λέγουσαν, Plat. Gorg. 482a, u. A. – Eine andere Vrbdg ist τινά τινος παύειν, machen, daß Einer davon absteht, ihn wovon abbringen, od. machen, daß er wovon ausruht od. sich erholt ; so Hom. oft in Vrbdgn wie παύειν τινὰ ἀλκῆς, ἄλης, χάρμης, καμάτου, ὀϊζύος, ὀδυνάων, Ἕκτορα μάχης, Ἀχιλῆα πόνοιο, Θάμυριν ἀοιδῆς, Πηνελόπειαν κλαυθμοῖο ; παῦσαν ἄρ' ὀρχηθμοῖο πόδας, παῦσαν δὲ γυναῖκας, Od. 23.298. So auch Tragg.: εἰ τήνδ' ἔπαυσας τῆς πολυγλώσσου βοῆς, Soph. El. 798 ; παύσω ψόγου σε, Eur. Hel. 1292 ; ἔμελλον ἄρα παύσειν ποθ' ὑμᾶς τοῦ κοάξ, Ar. Ran. 268 ; u. in Prosa, εἰ μή τις παύσει τὰ σὰ παιδικὰ τούτων τῶν λόγων, Plat. Gorg. 481e ; τῆς λυγγός, Symp. 185d ; τινὰ προμηθίας, Antiph. 2 γ 3 ; τινὰ ὕβρεως, Isocr. 5.34, wie Ar. Av. 1259 u. Xen. Hell. 3.5.5 ; τινὰ τῆς ἀρχῆς, τῆς στρατηγίας, Einen seines Amtes entsetzen, 6.2.13, Cyr. 8.6.3 ; τῶν ἐπιθυμιῶν τινα, Mem. 1.2.5. – Seltener steht der gen. allein, αἴ κε Ζεὺς παύσῃ ὀϊζύος, ob Zeus ein Ende machte des Elends, Od. 4.35.
2) med. und pass., durch sich selbst od. durch einen Andern bestimmt, bewogen, nach eigenem Willen, aus freiem Entschluß, od. in Folge einer hemmenden Einwirkung aufhören, ablassen, nachlassen, von Personen u. Sachen ; absolut, oft bei Hom.; τῆμος πυρκαϊὴ ἐμαραίνετο, παύσατο δὲ φλόξ, Il. 23.228 ; ἄνεμος ἐπαύσατο Od. 12.168, wie Her. 7.193 ; ruhen, ausruhen, ἐν κλισίῃ, Il. 24.17 ; Her. 9.52 ; vom Sänger, aufhören zu singen, schweigen, Od. 17.359, wie vom Redner, aufhören zu sprechen, Her. 7.9.3 ; übh. sich ruhig, untätig verhalten, 1.83 ; πέπαυται δ' ἔχθος, Aesch. Spt. 920 ; Suppl. 573 ; παύσασθ' ἄνακτες, Soph. O.R. 631 ; παυσαμένου Παυσανίου, da er aufhörte, schwieg, Plat. Symp. 185c ; Folgde : auch παυσαμένης τῆς πλημμυρίδος, Strab. 9.2.18. – Häufig c. partic., welches die Handlung od. den Zustand ausdrückt, der aufhört, ὅθ' ὕπνος ἕλοι, παύσαιτό τε νηπιαχεύων, wenn er als Spielender aufhörte, zu spielen aufhörte, Il. 22.502 ; πέπαυμαι τοὺς ἐμοὺς θρηνῶν πόνους, Aesch. Prom. 618, vgl. Pers. 492, Ag. 1017 ; παῦσαι πλέκουσα, Eur. Ion 1410 ; παύσομαι σ' αἰνῶν, Or. 1161 ; Ar. Av. 859, 889 u. öfter, wie Her., ἐσθίοντας ἂν οὐ παύεσθαι, 3.133, 9.93 u. öfter ; Plat. Gorg. 491a ; Xen. Cyr. 7.2.7 u. öfter, u. Folgende, οὔποτε πεπαύσονται πολεμοῦντες S.Emp. adv.log. 2.184. – Die Vrbdg mit dem inf. wird von den Atticisten verworfen, sie findet sich Batrach. 190, Ar. Ach. 634, Her. 7.54, bei Plut. u. a.Sp., vgl. Schaefer zu Schol. Par. Ap.Rh. 3.48. – Auch wie beim act. c. gen. der Sache, wovon abstehen, ablassen, womit aufhören, παύσασθαι πολέμοιο δυσηχέος, Il. 7.376, παυσώμεσθα μάχης καὶ δηϊοτῆτος, 7.290, παύσεσθον κλαυθμοῖο γόοιό τε, Od. 21.228 ; Hes. O. 175, Th. 553 ; παυσάμενοι κακῶν, Pind. I. 7.7 ; φιλανθρώπου δὲ παύεσθαι τρόπου, Aesch. Prom. 11 ; ἀρτίως πεπαυμένην κακῶν ἀτρύτων, Soph. Aj. 787 ; Eur. Med. 1211 ; Ar. Nub. 934 ; u. in Prosa häufig, τῆς μάχης ἐπαύσαντο, Her. 1.74, τοῦ δρόμου, 4.124, θορύβων καὶ ταραχῆς, Plat. Polit. 273a, Symp. 188e u. Folgde ; ἔργων, πλησμονῆς, Xen. Mem. 2.11.14 ; selten παύομαι ἐκ μεγάλων ἀχέων, Ar. Ran. 1531 ; vgl. Eur. El. 1108 ; περί τινος, Her. 2.135.
3) Zuweilen steht auch das act. in intr. Bdtg = παύομαι, aufhören, ablassen, abstehen, μνηστῆρες δ' ἄμυδις κάθισαν καὶ παῦσαν ἀέθλων, Od. 4.659, Bekker μνηστῆρας, wie schon alte Erklärer gelesen haben ; ἀλλ' ἄγε, παῦε μάχης, Hes. Sc. 449 ; H.h. Cer. 351 ; u. so bes. im imperat., παῦε, παῦε τοῦ λόγου, Ar. Pax 326 ; auch παῦ' ἐς κόρακας, Ach. 864 ; u. absolut, παῦε, μὴ λέξῃς πέρα, höre auf, schweige, Soph. Phil. 1275 ; Ar. Vesp. 1194, 1208 ; παῦε, παῦε, μὴ βόα, Av. 1504, vgl. Plat. Phaedr. 228e.

παύω
[in LXX for כָּלָה pi., etc. ;]
to make to cease, restrain, hinder: with accusative of thing(s), before ἀπό 1Pe.3:10 (LXX). Mid., to cease, leave off: Luk.8:24 11:1, Act.20:1, 1Co.13:8; with ptcp., Luk.5:4, Act.5:42 6:13 13:10 20:31 21:32, Eph.1:16, Col.1:9, Heb.10:2; with genitive, ἀμαρτίας, 1Pe.4:1 (WH, mg., R, txt.); with dative, ib. (WH, txt., R, mg.).†
(AS)