παταγέω-ῶ [ᾰᾰ]
   I intr. faire du bruit, particul. :
      1 en parl. du bruit de deux corps qui s’entre-choquent, AR. Nub. 378 ; d’où clapoter, en parl. de l’eau, THCR. Idyl. 22, 15 ;
      2 faire un bruit sec, retentir, en parl. de la tempête, ANACR. 6 ; du tonnerre, AR. Nub. 389 ; de la voix perçante des oiseaux, ARSTT. H.A. 9, 49 ; EL. N.A. 12, 28 ;
   II tr. faire résonner avec un bruit sec, acc. LUC. Syr. 50 ; d’où au pass. retentir avec fracas, en parl. d’armes, POÈT. (HÉPH. p. 68) ; du tonnerre, LUC. Tim. 3.

Étym. πάταγος.

Aeol. impf. πατάγεσκον Alc. Supp. 25.9 : — clatter, clash, of the sharp loud noise caused by the collision of two bodies, Ar. Nu. 378sq. ; βαρὺ δ’ ἄγριοι χειμῶνες παταγεῦσιν Anacr. 6 ; of Bacchants, Pratin. Lyr. 1.3 ; τὼ δὲ πίθω πατάγεσκ’ ὀ πύθμην Alc. l.c. ; of the sea, dash, plash, Theoc. 22.15 ; chatter, as birds, S. Aj. 168 (anap.) ; ὁ κόττυφος ἐν μὲν τῷ θέρει ᾄδει, τοῦ δὲ χειμῶνος παταγεῖ Arist. HA 632b17 ; gnash, as teeth, Philostr. Im. 1.28 ; prov., καλὰ δὴ παταγεῖς well hit ! prob. from the game described under πλαταγών, Ar. Fr. 116. trans., τύμπανα π.
beat drums, Luc. Syr. D. 50 ; — Pass., αἷς ἔντεα παταγεῖται Lyr.Adesp. 121 ; ἐπαταγεῖτο Luc. Tim. 3.

klappern, klatschen, mit den Händen, und übh. von jedem heftigen Geräusch, das durch das Zusammentreffen zweier Körper entsteht, wie der Wolken, βαρεῖαι εἰς ἀλλήλας ἐμπίπτουσαι ῥήγνυνται καὶ παταγοῦσιν, Ar. Nub. 378, vgl. 389 ; von den Wellen des Meeres, platschen, plätschern, Theocr. 22.15 ; παταγεῦσα ἅλς, Antip.Sid. 67 (VII.8); u. von anderem Geräusch, παταγοῦσιν ἅτε πτηνῶν 49, wo παταγεῖ καὶ θορυβῶδες φθέγγεται dem ᾄδει entgegengesetzt ist ; Ael. H.A. 12.28 ; vom Knirschen der Zähne, Philostr. – sprichwörtlich καλὰ δὴ παταγεῖς, gut getroffen (vgl. παταγών). – Transit., πολλοὶ τύμπανα παταγέουσιν, Luc. Dea Syr. 50, u. dah. auch pass., Tim. 3 ἡ βροντὴ ἐπαταγεῖτο.