παρηγορέω-ῶ (f. ήσω, ao. παρηγόρησα, pf. inus.) adresser la parole à, d’où :
      1 encourager, exhorter : τινα, HDT. 9, 54 ; ESCHL. Pr. 646, etc. ; abs. EUR. Hec. 288 ; PLAT. Ax. 364 c, qqn ; avec un inf. HDT. 7, 13, etc. ; τινα μή, avec l’inf. PD. O. 9, 117 ; HDT. 9, 55, qqn à ne pas, etc. ;
      2 p. suite, consoler : τινα, ESCHL. Pers. 530, qqn ; τί τινι, A.RH. 2, 622, dire qqe ch. à qqn pour le consoler ;
      3 p. suite, calmer, apaiser, acc. avec un rég. de pers. ou de chose personnifiée (qqn, une ville, etc.) EUR. Ph. 1458 ; PLUT. Pomp. 13, etc. ; τινά τινι, A.RH. 4, 1410 ; MUS. 39, calmer qqn par qqe ch. (par des prières, etc.) ; avec un rég. de chose, calmer (le chagrin, la douleur, etc.) DH. 1, 77 ; PLUT. M. 156 c, Popl. 16 ; d’où p. ext. en parl. d’une douleur physique, HPC. Acut. 393 ; ATH. 687 d ;

Moy. encourager, exhorter, HDT. 5, 104 ; 9, 55, etc.

➳ Impf. itér. 3 sg. παρηγορέεσκε, A.RH. 4, 1740 ; MUS. 39. Pass. pl.q.pf. 3 sg. ion. παρηγορέατο, HDT. 5, 104. — Moy. prés. part. ion. παρηγορεόμενος, HDT. 7, 13. Impf. dor. 3 sg. παραγορεῖτο [ᾱγ] PD. O. 9, 77. Fut. au sens pass. παρηγορήσομαι, HPC. 5, 478 Littré ; ARÉT. 130, 29.

Étym. παρήγορος.

impf. παρηγόρουν A. Pr. 646 ; Ep. παρηγορέεσκε A.R. 4.1740, Musae. 39 ; fut. -ήσω Plu. Ant. 83 ; aor. -ησα E. Hec. 288, Pl. Ax. 364c ; — Med., impf., Hdt. (v. infr.) ; aor. -ησάμην Luc. Am. 52 ; — Pass., pres., Ath. 15.687d ; fut. -ήσομαι Hp. Hum. 1, Aret. CD 2.3 ; aor. -ήθην Plu. Caes. 28, etc. ; (< παρήγορος) : — address, exhort, τινα A. Pr. 646, Hdt. 9.54, etc. ; ὀχλεῖς μάτην με κῦμ’ ὅπως παρηγορῶν A. Pr. 1001, cf. Eu. 507 (lyr.) ; π. ὡς… advise, give counsel that…, E. Hec. 288 ; c. acc. pers. et inf., S. Fr. 176 ; — Med., τὸν Γόργον παρηγορέετο ἀπίστασθαι Hdt. 5.104, cf. 7.13 ; π. τινὰ μὴ κινδυνεύειν v.l. in Id. 9.55, cf. 54, Pi. O. 9.77.
console, comfort, A. Pers. 530, E. Ph. 1449 ; τὰ παρηγοροῦντα consolations, emollients, D. 60.35 ; appease, Ἔρωτα θυηλαῖς Musae. l.c. c. acc. rei, assuage, soothe, τὰ κακὰ δι’ ἑτέρων κακῶν Philem. 234, Men. 549.5 ; τὴν λύπην, τὰ πάθη, D.H. 1.77, Plu. 2.156c ; τὴν χωλότητα Id. Publ. 16 ; τὸν βίον τρυφῇ π. IG 9(1).883.3 (Corc.) ; of medicines, allay irritation, π. τὸν πνεύμονα Hp. Acut. 58, cf. Aret. l.c. ; — Pass., Epigr.Gr. 1096.6 (Stratonicea), Ath. l.c. — In correct Att. Prose παραμυθέομαι prevails.

zureden, ermuntern, ermahnen ; παρηγόρουν λείοισι μύθοις, Aesch. Prom. 649 ; Soph. frg. 186 ; Eur. Hec. 788, wo es der Schol. παραινέω erkl.; Her. 9.54 ; τινὰ μὴ κινδυνεύειν, 55 ; häufiger im med., 5.104, 7.13 ; παραγορεῖτο μήποτε σφετέρας … ταξιοῦσθαι, Pind. Ol. 9.77 ; – trösten, τινά, Aesch. Eum. 483 ; auch τινί, Ap.Rh. 2.622 ; παρηγοροῦντα τὴν λύπην, Dion.Hal. 1.77 ; vgl. Plut. Popl. 16 ; – besänftigen, beschwichtigen, πόλιν θυμουμένην παρηγορεῖτον, Eur. Phoen. 1458 ; στὰς δέ σφε παρηγορέεσκε λιτῇσι, Ap.Rh. 4.1410 ; καὶ πραΰνειν, Plut. Pomp. 13 ; auch physisch heilen, Hippocr.; παρηγορῆσαι τὰς ὀδύνας, τοὺς νοσοῦντας, Ath. II.41b, 51c ; auch θυμὸν καύματος, Opp. Cyn. 2.429.