παρ·εῖπον, ao.2 d’un verbe sans autre temps et de même sign. que παράφημι, parler d’une façon détournée, d’où persuader par des moyens indirects, acc. IL. 1, 555 ; 6, 337 ; 11, 792, etc. ; ESCHL. Pr. 130, etc. ; avec l’acc. de la chose qu’on persuade, IL. 6, 62 ; 7, 121.

➳ Sbj. 3 sg. παρείπῃ [ᾰ] ; part. παρειπών [ᾱ] à l’arsis (p. *παρϝειπών) IL. 6, 62 ; 7, 121.

Étym. π. εἶπον.

aor.2 with no pres, in use, παράφημι being used, talk over, win over, Il. 1.555, 6.337, A. Pr. 131 (lyr.) ; εἰ… θυμὸν ὀρίναις παρειπών by thy persuasions, Il. 11.793, cf. 15.404 ; c. acc. cogn., give such and such advice, αἴσιμα παρειπών 6.62, 7.121. [In Il. παρειπών, παρειποῦσα, i.e. παρϜειπών, οῦσα ; but μή σε παρείπῃ 1.555.]

aor.2 zu παράφημι, bereden, beschwatzen, gew. mit dem Nebenbegriffe listiger Täuschung, τινά, Il. 1.555, 6.337, täuschen. – Mit dem accus. der Sache, Einem Etwas einreden, anraten, αἴσιμα παρειπών, Il. 6.62, 7.121, u. ohne Casus, zureden, raten, 11.793, 15.104 ; bei Aesch. Prom. 131, πατρῴας μόγις παρειποῦσα φρένας, überreden.
[Im partic. παρειπών ist α bei Hom. in der Vershebung lang.]