παρ·εκϐαίνω :
      1 aller au delà en s’écartant de, s’écarter de, au propre avec ἐκ et le gén. POL. 8, 28, 8 ; fig. gén. HÉS. O. 224 ; POL. 12, 8, 1 ; ἐκ et le gén. ARSTT. G.A. 4, 3 ; acc. ESCHL. Ch. 645 ; ARSTT. Pol. 5, 10, 5 ; PLUT. Num. 9, etc. ;
      2 abs. faire une digression en parlant, ARSTT. Nic. 1, 3 ; POL. 2, 36, 1 ; 4, 9, 1, etc. ; ATH. 429 f, etc.

step aside from, deviate from, c. gen., δικαίου Hes. Op. 226; τοῦ εὖ Arist. EN 1109b19; τῆς ἀρετῆς Id. Pol. 1325b6 ; π. τῆς ἀριστοκρατίας ἡ τάξις ib. 1273a21; τοῦ καθήκοντος Plb. 12.7.1; π. ἐκ τοῦ γένους Arist. GA 767b6; ἐκ τῆς τάξεως Plb. 8.26.8; ἀπὸ τῶν κρειττόνων Procl. Inst. 124. c. acc., overstep, transgress, Διὸς σέβας A. Ch. 645 (lyr.); τὰ πάτρια Arist. Pol. 1310b19 ; ἐπὶ μικρὸν π. τὸ τῆς πολιτείας εἶδος Id. EN 1160b20; τὴν φύσιν Id. GA 771a12; ῥίς ἐστι παρεκβεβηκυῖα τὴν εὐθύτητα Id. Pol. 1309b23; τὸν κοινὸν νοῦν Phld. Po. 5.15 ; ποταμοῦ βάντος τὸ ῥεῖθρον Thphr. HP 3.1.5. abs., deviate, ὁ μικρὸν παρεκβαίνων Arist. EN 1126a35 ; αἱ παρεκβεβηκυῖαι πολιτεῖαι Id. Pol. 1275b1 ; opp. ὀρθαὶ [πολιτεῖαι], ib. 1282b13; π. ἐς ἃ μὴ θέμις APl. 4.243 (Antist.); prob. l. in Ph. Bel. 61.49, 62.51.
make a digression, ὅθεν παρεξέβημεν Arist. EN 1095b14; περί τινος Id. PA 658b11; ἀπό τινος Plb. 4.9.1, al. ; εἰς ταῦτα Id. 6.50.1.

(βαίνω), daneben weg-, darüber binausschreiten, d.i. überschreiten, καὶ μή τι παρεκβαίνουσι δικαίου, Hes. O. 224, wie τοῦ καθήκοντος, seine Pflicht verletzen, Pol. 12.8.1 ; u. c. accus., τὸ πᾶν Διὸς σέβας παρεκβάντες, Aesch. Ch. 635 ; τὰ νενομισμένα, Plut. Num. 9 ; absol., über das Maß hinausgehen, Arist. eth. 4.5 u. öfter ; – abschweifen, bes. in der Rede, ἡμεῖς δὲ λέγωμεν, ὅθεν παρεξέβημεν Arist. eth. 1.5, u. öfter ; ἀπὸ τούτων, Pol. 4.9.1 u. sonst.