παρα·σπονδέω-ῶ :
      1 intr. violer un traité, une convention, DÉM. 85, 22 ; 248, 20 ; εἴς τινα, DH. 2, 98, à l’égard de qqn ;
      2 tr. violer ou trahir au mépris de la foi jurée : τινα, POL. 1, 7, 8 ; PLUT. Syll. 3, qqn ; τι, DH. 6, 30, etc. violer une parole, un traité : οἱ παρεσπονδημένοι, POL. 2, 46, 3, etc. ; DH. 6, 80 ; PLUT. M. 194 d, ceux qui sont victimes d’une violation de la foi jurée.

➳ Dans une inscr. att. pf. part. παρεσπονδηκότας (non παρη-) CIA. 2, 332, 32 (271/265 av. J.C.) ; v. Meisterh. p. 137, 20.

Étym. π. σπονδή.

break a compact or treaty, D. 7.36, 18.71, Onos. 37.3 ; εἴς τινα D.H. 2.72. trans., π. τινάς break faith with them, Plb. 1.7.8, cf. Plu. Sull. 3 ; τοὺς παρεσπονδηκότας τὰς πόλεις IG2². 687.32 ; — Pass., suffer by a breach of faith, Plb. 3.15.7, J. BJ 1.19.4 ; ὑπό τινος Id. Vit. 59. π. πίστεις, δεξιάς, violate pledges, etc., D.H. 6.30, 7.46.

gegen das Bündnis od. den Vertrag handeln ; ἠδίκει καὶ παρεσπόνδει καὶ ἔλυε τὴν εἰρήνην, Dem. 18.71 ; Sp., εἴς τινα, Dion.Hal. 2.98. u. τινά, Jemanden durch Bundbrüchigkeit verletzen, gegen ihn den Bund brechen, Pol. 1.7.8 ; Plut. Sull. 3 ; auch πίστεις, δεξιάς, Dion.Hal. 6.30, 7.46 ; auch pass., παρεσπονδημένοι Pol. 3.15.7, u. öfter, wie Dion.Hal. 6.80 ; Plut. Timol. 30 u. a.Sp.