ος, ον [ῐ] qui reste constamment auprès, d’où assidu, persévérant, constant, en parl. de pers. XÉN. Mem. 2, 4, 5 ; 3, 11, 11 ; en parl. de choses, PD. P. 7, 21 ; PLAT. Theag. 130 a.

• Cp. -ώτερος, A. APHR.

➳ Poét. παρμόνιμος, THGN. 198 ; f. dor. παρμονίμα, PD. l. c.

Étym. παραμένω.

ον, poet. fem. παρμονίμα Pi. P. 7.18, cf. Aglaïas 6 ; (< παραμένω) : — constant, steadfast, permanent, παρμόνιμον χρῆμα Thgn. 198, cf. Hp. Morb. 1.22, etc. ; π. εὐδαιμονία Pi. l.c. ; ὠφέλεια Pl. Thg. 130a ; ἀλοιφή Gal. 6.292 ; ἐπὴν… παραμόνιμα ᾖ when things are stable, Hp. Mul. 2.162. of slaves.
trusty, X. Mem. 2.4.5, prob. for παράμονον ib. 2.10.3 ; θηρίον, metaph of a man, ib. 3.11.11. Adv. -μως Phryn. PS p. 57 B.

verbleibend, ausharrend ; καὶ βέβαιος ὠφέλεια, Plat. Theag. 130a ; καὶ εὔνουν ἀνδράποδον, Xen. Mem. 2.4.5 ; Sp.; – poet. παρμόνιμος, Theogn. 198 ; Pind. auch 3 Endgn, παρμονίμαν εὐδαιμονίαν, P. 7.20.
• Adv. Erkl. von γλίσχρως, B.A. 32.8.