ῆς (ἡ) [ᾰφ]
   I ce qu’on écrit à côté, d’où :
      1 annotation marginale, ISOCR. 322 a ; particul. signe critique, LUC. Im. 24 ;
      2 signe de ponctuation annonçant la fin d’un développement, ARSTT. Rhet. 3, 8 ; d’où paragraphe, ATH. 453 c ;
      3 signe graphique pour annoncer la réplique dans un dialogue de théâtre, SCH.-AR. Pax 444, 1333 ; Nub. 653 ;
t. de droit att. exception, moyen dilatoire, ISOCR. 371 a ; DÉM. 541, 24 ; 912, 15, etc. ;
   II t. de rhét. récapitulation sommaire, SCH.-IL. 16, 1 ; EUST. p. 107, 108.

Étym. παραγράφω.

ἡ, anything written beside, marginal note or sign, to mark the close of a sentence, Isoc. 15.59, Hyp. Dem. Fr. (c), Arist. Rh. 1409a20; to mark that a passage is spurious, Luc. Pr. Im. 24; in a drama, to indicate the change of persons, Sch. Ar. Ra. 1479, Pax 443; stage-direction, cj. in Ath. 10.453c.
2. entry in a register of debts or liabilities, PHib. 1.40.14 (iii BC), PTeb. 188 (ii/i BC), etc.
II.
exception taken by the defendant to the admissibility of a suit, special plea, demurrer, Isoc. 18.1, 20, D. 35.45, Poll. 8.57, 58; π. διδόναι D. 34.17; opp. εὐθυδικίᾳ εἰσιέναι, Id. 45.6; τὰς π. ἀντιλαγχάνειν Id. 37.33; coupled with ὑπωμοσία, Id. 21.84 (pl.); metaph, of argument, counterplea, Gal. 19.170.
2. in Roman Law, μακρᾶς νομῆς π., = longae possessionis praescriptio, Mitteis Chr. 374 (iii AD); χρονία π. Just. Nov. 30.7 Intr. ; also, = exceptio, ib. 94.1.
III. Rhet., brief summary of one subject before passing on to another, Sch. Il. 16.1, Eust. 107.46.
IV.
limit, τοῦ βίου Phld. Mort. 39; παραγραφαῖς ὁρίζειν τὰς ἐπιμελείας Id. Oec. p. 75 J.
V. (γράφω I. 1) trenching round vines, POxy. 1631.11 (iii AD), 1692.14 (ii AD).

ἡ, das Daneben- oder Dabeigeschriebene, bes. ein kritisches Zeichen ; ὁ τὰ νόθα ἐπισημηνάμενος τῶν ἐπῶντῇ παραγραφῇ τῶν ὀβελῶν, Luc. imag. 24 ; bes. ein grammatisches Zeichen der Interpunktion, δεῖ δήλην εἶναι τὴν τελευτὴν μὴ διὰ τὸν γραφέα, μηδὲ διὰ τὴν παραγραφήν, ἀλλὰ διὰ τὸν ῥυθμόν, Arist. rhet. 3.8 ; vgl. Ath. X.453c ; Schol. u. Gramm.; sonst ein Zeichen, ἀρξάμενος ἀπὸ τῆς παραγραφῆς ἀνάγνωθι, Isocr. 15.59 ; s. Harp., der auch eine Stelle der Art aus Hyperid. anführt. – Im attischen Recht, ein Einwand gegen die Gültigkeit einer Klage, Exzeption, nach Poll. 8.57 ὅταν τις μὴ εἰσαγώγιμον εἶναι λέγῃ τὴν δίκην, ἢ ὡς κεκριμένος ἢ ὡς ἀφειμένος, ἢ ὡς τῶν χρόνων ἐξηκόντων –, ἢ ὡς οὐ παρὰ τούτοις κρίνεσθαι δέον ; ein Beispiel ist Dem. Or. 32 ; vgl. 21.84 ; εἰ μὲν καὶ ἄλλοι τινὲς ἦσαν ἠγωνισμένοι τοιαύτην παραγραφήν, Isocr. 18.1. S. auch Hermogen. de stas. 3 p. 18. – Als Redefigur, kurze Wiederholung des Vorhergehenden, um zu etwas Anderem überzugehen, Rhett.; vgl. Schol. Il. 16.1.