παρ·ήορος, ος, ον (non παρῄορος), propr. suspendu en dehors, d’où :
      1 subst. ὁ π. (s.-e. ἵππος) IL. 16, 471, 474 ; DH. 7, 73, cheval de volée ou de main (propr. que l’on conduit en dehors ; cf. παράσειρος ou σειραφόρος) ;
      2 étendu à côté, hors du chemin, IL. 7, 156 ; ESCHL. Pr. 363 ;
      3 fig. qui a l’esprit égaré, IL. 23, 603 ; ARCHIL. 51.

➳ Dor. παράορος [ρᾱ] ESCHL. l. c. ; contr. dor. πάραρος [ᾰᾱ] THCR. Idyl. 15, 8.

Étym. παραείρω.

so in Ep. and Ion., but Dor. and Att. παράορος [ρα], ον (as always in Trag.), also Dor. πάραρος Theoc. 15.8 ; (παραείρω, cf. συνήορος) ; - joined or hung beside ; hence παρήορος (sc. ἵππος), horse which draws by the side of the regular pair (< ξυνωρίς), outrunner, = σειραφόρος, Il. 16.471, 474, D.H. 7.73.
lying along, outstretched, sprawling, ἔκειτο π. ἔνθα καὶ ἔνθα Il. 7.156 ; ἀχρεῖον καὶ π. δέμας κεῖται A. Pr. 365. metaph, reckless, senseless, οὔ τι π. οὐδ’ ἀεσίφρων Il. 23.603, cf. Theoc. l.c. ; π. ὄμμα τιταίνειν Tryph. 371 ; νόου παρήορος distraught, Archil. 56.5.