παρ·ήκω :
      1 s’avancer : ἔξω, SOPH. Aj. 742, au dehors, càd. sortir : particul. s’avancer jusqu’à, avec παρά et l’acc. HPC. 410, 30, etc. ; πρός et l’acc. THC. 2, 96 ; εἰς et l’acc. XÉN. Cyn. 4, 1 ; ou μέχρι et le gén. THC. 2, 96 ; μέχρι πρός et l’acc. POL. 2, 14, 6 ; avec le dat. PLUT. M. 981 c ; fig. approcher par le nombre, avec πρός et l’acc. ARSTT. Poet. 24, 5 ; avec idée de temps : τὸ παρῆκον τοῦ χρόνου, PLAT. 2 Alc. 148 c, le moment présent ;
      2 s’avancer auprès, s’étendre le long de, avec παρά suivi de l’acc. HDT. 2, 32 ; 4, 42, etc. ; HPC. 410, 30 ; POL. 1, 56, 1, etc.

to have come alongside ; hence, lie beside, stretch along, παρὰ πᾶσαν [τὴν θάλασσαν] Hdt. 2.32, cf. 4.39, 42, 9.15 ; παρὰ τὸ ὀστέον Hp. Loc. Hom. 6 ; πρὸς ἡλίου δύσιν μέχρι τοῦ Ὀσκίου ποταμοῦ Th. 2.96 ; εἰς τὸ πλάγιον X. Cyn. 4.1 ; π. πρὸς τὸ πλῆθος extend to the length, Arist. Po. 1459b22.
pass in any direction, ἔνδοθεν στέγης μὴ ΄ξω παρήκειν S. Aj. 742. of Time, to be past, ὁ παρήκων χρόνος the past, opp. ὁ μέλλων, Arist. Ph. 222b1 ; but also εἰς τὸ παρῆκον τοῦ χρόνου up to the present time, Pl. Alc. 2.148c. ὡς ἂν παρήκῃ as occasion arises, Archig. ap. Orib. 8.23.1.
remit, of fever, Aret. CA 1.1 (v.l. -είκῃ), cf. 2.3 ; metaph, come to an end, παρήκοντος ἤδη τοῦ πολέμου Parth. 4.4.

hinkommen, sich hinerstrecken ; πρός τι, Thuc. 2.96 ; πλευρὰς εἰς τὸ πλάγιον παρηκούσας, Xen. Cyn. 4.1 ; Sp.; hinanreichen, μέχρι τινός, Sp.; sich daneben hinerstrecken, παρήκουσι παρὰ πᾶσαν τὴν θάλασσαν, Her. 2.32, vgl. 4.42 ; παρῆκε τὸ στρατόπεδον, ἀρξάμενον ἀπὸ Ἐρυθρέων παρὰ Ὑσιάς, κατέτεινε δὲ ἐς –, 9.15 ; so auch Pol. 2.14.6 u. öfter ; – vorgehen, hervortreten, ἔξω παρήκειν, Soph. Aj. 742. – Von der Zeit, εἰς τὸ παρῆκον τοῦ χρόνου, Plat. Alc. II, 148c, bis auf die gegenwärtige Zeit. – Vgl. παρίκω.