παρά·τροπος, ος, ον :
   I act. qui détourne de, gén. EUR. Andr. 528 ;
   II pass. détourné, d’où :
      1 détourné du droit chemin ou du droit sens, extraordinaire, inusité, étrange, OPP. H. 4, 18 ; PLUT. Lys. 12 ;
      2 détourné de la justice, illégitime, PD. P. 2, 65.

Étym. παρατρέπω.

ον, turned aside ; turned from the right way, lawless, εὐναί Pi. P. 2.35.
strange, unusual, Oppian. H. 1.515, 4.18, cf. Plu. Lys. 12. Act., averting, μόρου π. μέλος E. Andr. 528 (lyr.) ; — where Sch. expl. παρατροπικός.

1) abgelenkt, abgewendet, verändert, entfremdet ; εὐναί, Pind. P. 2.35, der Schol. erkl. μοιχίδιοι καὶ τοῦ δέοντος παρατετραμμέναι ; vgl. Opp. Hal. 1.515, λεχέων δὲ παράτροπον αἰσαν ἔχουσιν, u. 4.18, χρωτὸς δὲ παράτροπον ἄνθος ἀμέρσαι ; ungewöhnlich, Plut. Lys. 12.
2) Bei Eur. Andr. 528 in activer Bdtg, abwendend, τί δ' ἐγὼ μόρου παράτροπον μέλος εὕρω, Schol. παρατροπικός.