εως (ἡ) [τᾰ]
   I extension, ARSTT. P.A. 4, 4, 1 ; avec idée de temps, prolongement, SEXT. P. 3, 107 ;
   II t. de gr. :
      1 allongement, EM. 472, 22 ;
      2 durée de l’action marquée par le présent et l’imparfait, DYSC. Adv. 534, 5 etc.

Étym. παρατείνω.

εως, ἡ, (< παρατείνω) extension or continuance of or in time, S.E. P. 3.107, Ptol. Tetr. 75 ; χρονικὴ π. Procl. Inst. 50 ; ἐπιθυμία… μετὰ προκοπῆς τινος καὶ παρατάσεως Stoic. 3.96 ; π. τοῦ ἐνεστῶτος continuance of the present, A.D. Synt. 252.4 ; ἐν παρατάσει γενέσθαι τοῦ τρέχειν continue to run, ib. 273.17 ; εἰ ἐν π. χρόνου τὸ εὐδαιμονεῖν Plot. 1.5tit. ; παρ’ ὃ ἡ κίνησις τὴν π. ἔχει, of time, Id. 3.7.8, cf. 3.6.17 ; τὸ ἀεί φαμεν παράτασιν ἔχειν Dam. Pr. 298. π. δοῦναί τισι grant them an extension of time for payment, PTeb. 37.8 (i BC, pl.).
extension in space, long stretch, ἡ τῶν ἐντέρων π. Arist. PA 677b37, cf. Iamb. Myst. 1.9.
direction of extension, dimension, ἓξ π. S.E. M. 9.367, al.
Gramm., time of the tempus imperfectum (cf. παρατατικός), A.D. Synt. 70.27, EM 472.22, Eust. 19.28 ; opp. ἐνεστὼς χρόνος, A.D. Adv. 124.5.

ἡ, Ausdehnung, Erstreckung daneben, dabei, Sp.
Bei den Gramm. ist χρόνου παράτασις od. χρονική eine Zeitdauer, die sich neben einer andern Handlung hin erstreckt, tempus imperfectum.