παρά·πλοος-ους, οος-ους, οον-ουν, qui navigue à côté ; ἡ π. (s.-e. ναῦς) POL. vaisseau qui navigue de conserve.

Étym. παραπλέω.

παρά·πλοος-ους, όου-ου (ὁ) :
      1 trajet par mer, traversée, THC. 1, 36, 44, etc. ;
      2 côte, littoral, STR. 664, 669 ; DS. 3, 38.

Étym. παραπλέω.

contr. παράπλους, ὁ, coasting voyage, τῆς Ἰταλίας καλῶς παράπλου κεῖται Th. 1.36 ; ἐν παράπλῳ κεῖσθαι ib. 44, cf. 2.33, etc. ; simply, passage, POxy. 525.1 (ii AD), Luc. VH 1.28.
shore to be coasted along, π. τραχὺς Πλατανιστὸς καλούμενος Str. 14.5.3, cf. 14.3.2 ; ὁ π. αὐτοῦ (sc. of the Red Sea) ἔχει νήσους μικράς D.S. 3.38. Adj. fit for coasting, π. ποιησάμενος τοὺς Σιδητῶν παρῶνας Plb. Fr. 193.

zsgzn -πλους, ὁ, das Vorbeifahren, zu Schiffe, bes. am Ufer entlang, Ueberfahren, Thuc. 1.44, 2.33 ; κεῖσθαι τὴν Κέρκυραν ἐν καλλίστῳ τοῦ εἰς Πελοπόννησον ἀπὸ Σικελίας παράπλου, Xen. Hell. 6.2.9 ; Folgde, wie Pol. 2.11.13. – Auch die Küste, der Ort, an dem man vorbeifährt, Strab. XIV.664 ; vgl. DS. 3.38.