παν·νύχιος, α, ον [ῠ] qui dure toute la nuit, SOPH. Ant. 153 ; EUR. Bacch. 862 ; en accord avec le suj. : εὗδον παννύχιοι, IL. 2, 2, ils dormirent toute la nuit ; cf. IL. 23, 105, 217 ; OD. 2, 434 ; HÉS. Sc. 46, etc. ; adv. neutre παννύχιον, IL. 2, 24, pendant toute la nuit.

➳ Fém. ion. -ίη, IL. 23, 105 ; OD. 2, 434.

Étym. π. νύξ.

ον, all night long, agreeing with the subjects of Verbs, εὗδον παννύχιοι Il. 2.2; π. γάρ μοι… ψυχὴ ἐφεστήκει 23.105; π. δ’ ἄρ’ ἔλεκτο σὺν αἰδοίῃ παρακοίτι Hes. Sc. 46; π. δ’ ἄρα τοί γε [οἱ ἄνεμοι]… φλόγ’ ἔβαλλον Il. 23.217; π. μέν ῥ’ ἥ γε [ἡ νηῦς] καὶ ἠῶ πεῖρε κέλευθον Od. 2.434; π. χοροί S. Ant. 153 (lyr.), E. Ba. 862 (lyr.); τὸ ἐλλύχνιον… καίεται παννύχιον Hdt. 2.62; neut. παννύχιον as Adv., Porph. Chr. 55; regul. Adv. -ίως EM 650.48.

auch 2 Endgn, die ganze Nacht hindurch dauernd, Etwas tuend ; παννυχίη γάρ μοι Πατροκλῆος ψυχὴ ἐφεστήκει, Il. 23.105 ; εὗδον παννύχιοι, 2.2, 7.478 ; ἄνεμοι, die ganze Nacht durch wehende Winde, 23.217 ; παννύχιος δ' ἄρ' ἔλεκτο σὺν αἰδοίῃ παρακοίτι, Hes. Sc. 46 ; χοροί, Soph. Ant. 153, v.l. παννύχοις ; Eur. Bacch. 860, Heracl. 782 ; – παννύχιον, adverbial, εὕδειν, Il. 2.24 (vgl. πάννυχος).
• Adv., EM. 650.48.