ης (ἡ) [ᾰλᾰ]
   I paume de la main, d’où main, IL. 1, 238, etc. ; OD. 1, 104, etc. ; particul. :
      1 comme symbole de force ou de violence, IL. 3, 128, etc. ; ESCHL. Suppl. 865 ;
      2 c. symbole d’adresse, d’habileté, HÉS. Th. 580, Sc. 219, etc. ;
   II p. ext. travail de la main, d’où :
      1 acte violent particul. coup frappé par les dieux, SOPH. Ph. 176, 1026 ;
      2 art, moyen, expédient, THGN. 624, etc. ; HDT. 8, 19, etc. ; ESCHL. Pr. 165, etc. ; p. ext. instrument, en parl. d’une épée, EUR. Or. 820.

➳ Gén. et dat. épq. παλάμηφιν, IL. 3, 338. Dor. παλάμα [μᾱ] PD. O. 13, 73.

Étym. indo-europ. *plh₂-(e)m-, main ; cf. lat. palma.

ἡ, Ep. gen. and dat. παλάμηφι, φιν ; — poet. Noun, palm of the hand; hence, generally, hand, esp. as used in grasping, παλάμῃ δ’ ἔχε χάλκεον ἔγχος Od. 1.104; ἔγχος ὅ οἱ παλάμηφιν ἀρήρει Il. 3.338, cf. 1.238, etc. ; παλάμᾳ δονέων Pi. P. 1.44.
hand as used in deeds of violence, ἔπασχον ὑπ’ Ἄρηος παλαμάων by the hands of Ares, Il. 3.128, cf. 5.558, A. Supp. 865 (lyr.); Κυπρογενήας παλάμαισιν Alc. 60; hence, a deed of force, ῥέξαι παλάμαν S. Ph. 1206 (lyr.).
hand as used in works of art, etc., Il. 15.411, Hes. Th. 580, Sc. 219, 320; ἐργατίναις π. IG 12(2).129 (Mytil.). metaph, cunning, art, device, either in good or bad sense, π. βιότου a device for one΄s livelihood, Thgn. 624, cf. Hdt. 8.19; esp. of the gods, θεοῦ σὺν παλάμᾳ, θεῶν παλάμαι, παλάμαις Διός, by their arts, Pi. O. 10 (11).21, P. 1.48, N. 10.65; ὦ παλάμαι θεῶν S. Ph. 177 (lyr.); πυκνότατος παλάμαις, of Sisyphus, Pi. O. 13.52, cf. A. Pr. 167 (lyr.), etc. ; παντοίας πλέκειν παλάμας Ar. V. 645.
piece of handiwork, work of art, Hsch. (pl.); πυριγενὴς π., i.e. a sword, E. Or. 820 (lyr.). (Cf. Lat. palma, OE. folm ΄hand΄.)

ἡ, eigtl. palma, die flache Hand, die Hand, insofern man mit ihr Etwas faßt oder sonst verrichtet ; παλάμῃ δ' ἔχε χάλκεον ἔγχος, Od. 1.104 ; ἔγχος, ὅ οἱ παλάμηφιν ἀρήρει, Il. 3.338 ; im plur., ἐν παλάμῃς φορέουσι, Il. 1.238 ; τέκτονος ἐν παλάμῃσι δαήμονος, 15.411 ; als Symbol der Kunstfertigkeit, künstlerische Hände, Hes. Th. 580, 866, Sc. 219, 320. Aber auch als Symbol der Starke, die Faust, Il. 3.128, 5.558 ; vgl. ὦ παλάμαι θνητῶν, Soph. Phil. 177 ; παλάμᾳ δονέων Pind. P. 1.44, öfter ; ὀλόμεναι παλάμαις, Aesch. Suppl. 845 ; das mit der Hand Verrichtete, die Tat, ὡς τίνα δὴ ῥέξῃς παλάμαν ποτέ ; Soph. Phil. 1191 ; vgl. βέβακεν Ἁτρείδης ἀλόχου παλάμαις, Eur. Andr. 1027, wo man an die Hände und die Ränke denken kann ; besonders von Kunstwerken des bildenden Künstlers. – Uebertr. Handgriff, Kunstgriff, geschicktes Mittel wozu, βιότου, zum Lebenserwerb, Theogn. 624, vgl. 1022 ; Ζηνὸς παλάμαι, Pind. P. 2.40 ; πυκνότατον παλάμαις, vom Si syphus, Ol. 13.50 : vgl. Aesch. Pr.om, 165 : δεῖ δέ σε παντοίας πλέκειν εἰς ἀπόφευξιν παλάμας, Ar. Vesp. 644 ; auch in Prosa, ἔλεγε ἔχειν τινὰ παλάμην, τῇ ἐλπίζοι ἀποστήσειν τοὺς ἀρίστους, Her. 8.19 ; vgl. Scol. bei Ath. XV.695a, εἴ τις δύναιτο καὶ παλάμην ἔχοι.
Bei den Attikern scheint es aber erst sehr spät in Prosa vorzukommen.