'(f. παίσω ou παιήσω, ao. ἔπαισα, pf. πέπαικα ; pass. ao. ἐπαίσθην, pf. πέπαισμαι) :
   I tr.
      1 battre, frapper, abs. EUR. Rhes. 685 ; avec un acc. : τινὰ μάστιγι, SOPH. Aj. 184 ; βέλει, ESCHL. Sept. 184 ; μαχαίρᾳ, XÉN. An. 5, 9, 5, frapper qqn d’un fouet, d’un trait, d’une épée ; παίειν διπλῆν (s.e. πληγήν) SOPH. El. 415, porter un double coup ; ἀνταίαν τινὰ ξίφει, SOPH. Ant. 1309, frapper en face avec une épée ; π. τινὰ εἰς τὴν γαστέρα, AR. Nub. 549, jeter qqn sur le ventre ; τινὰ εἰς τὴν γῆν, HDT. 9, 107, jeter qqn à terre en le frappant ; παίειν ἅλμην, EUR. I.T. 1391, frapper la mer de la rame ; θάλασσα παίουσα (τὰς ναῦς) πρὸς χωρία δύσορμα, PLUT. Pyrrh. 15, mer qui rejette les navires contre un littoral inabordable ;
      2 fig. παίειν τινὰ ἐν κάρα, SOPH. Ant. 1273, atteindre, qqn à la tête, càd. lui faire perdre contenance ; ἐπὶ νόσῳ νόσον, SOPH. O.C. 544, faire blessure sur blessure ; p. anal. π. ἐφ' ἁλὶ τὰν μᾶδδαν, AR. Ach. 835, battre la pâte sur le sel, càd. manger son pain avec du sel, faute d’autre aliment ; avec l’acc. de l’instrument : π. ξίφος λαιμῶν εἴσω, EUR. Or. 1472, frapper qqn en lui poussant l’épée dans la gorge ;
   II intr. se heurter : πρός τι, XÉN. An. 4, 2, 2, contre qqe ch. ; fig. ESCHL. Pr. 885 ;

Moy. frapper sur soi : τὸν μηρόν, XÉN. Cyr. 7, 3, 6, se frapper la cuisse.

➳ Fut. παιήσω, AR. Nub. 1125, Lys. 459 ; autre pf. πεπαίηκα, CLÉM. Str. 7, p. 846. Fut. moy. παιήσομαι, SPT. Jud. 15, 7.

Étym. R. indo-europ. *ph₂u-ie/o- ; cf. lat. paviō.

'

Boeot. πήω Hdn. Gr. 2.949; Att. 2 sg. imper. παῖ X. Cyn. 6.18 codd. ; fut. παίσω E. El. 688, X. An. 3.2.19, παιήσω Ar. Nu. 1125, Lys. 459; aor. ἔπαισα Supp.Epigr. 2.509.4, al. (Crete, v BC), A. Pers. 397, X. An. 5.8.10; pf. πέπαικα LXX Nu. 22.28, (ὑπερ-) Ar. Ec. 1118, D. 50.34; — Med., impf. ἐπαιόμην Plu. Pomp. 24; aor. ἐπαισάμην X. Cyr. 7.3.6; — Pass., aor. ἐπαίσθην A. Th. 957, Ch. 184, Luc. Salt. 10; pf. πέπαισμαι (ἐμ-) Ath. 12.543f; but the pass. tenses were mainly supplied by πλήσσω (παίσαντές τε καὶ πληγέντες S. Ant. 171); and ἐπάταξα (from πατάσσω) was generally used as aor.; — poet. Verb (not in Hom., rare in Att. Prose), strike, smite, whether with the hand, or with a rod or other weapon, σκυτάλοισί τινας Hdt. 3.137, cf. A. Ag. 1384, etc. ; freq. with acc. omitted, παισθεὶς ἔπαισας Id. Th. 957; παῖε πᾶς strike home!, E. Rh. 685; παισάτω πᾶς (παῖς codd.), παῖ δή, παῖ δή X. Cyn. l.c. ; π. τινὰ ἐς τὴν γῆν Hdt. 9.107; π. τινὰ μάστιγι S. Aj. 242 (lyr.), etc. ; π. ὑφ’ ἧπαρ αὑτήν Id. Ant. 1315; παίσας πρὸς ἧπαρ φασγάνῳ E. Or. 1063; π. τινὰ ἐς τὴν γαστέρα Ar. Nu. 549; εἰς τὰ στέρνα X. Cyr. 4.6.4; τινὰ ἐς πλευρὰν ξίφει E. Rh. 794; κατὰ τὸ στέρνον X. An. 1.8.26; κάρα S. Aj. 308, cf. OT 1270; τὸν νῶτόν τινος Alciphr. 3.43; c. dupl. acc., π. ῥοπάλῳ τινὰ τὸ νῶτον Ar. Av. 497; c. acc. cogn., ὀλίγας π. (sc. πληγάς) X. An. 5.8.12; τί μ’ οὐκ ἀνταίαν ἔπαισέν τις (sc. πληγήν); S. Ant. 1309 (lyr.); π. ἅλμην, of rowers, A. Pers. 397, E. IT 1391; — Med., ἐπαίσατο τὸν μηρόν he smote his thigh, X. Cyr. 7.3.6, cf. Plu. Pomp. 24; — Pass., παιομένους Th. 4.47, cf. A. Pers. 416, Antipho 2.4.4, etc. ; πὺξ παιόμενος, opp. ἐγχειριδίῳ πληγείς, Lys. 4.6. rarely of missiles, X. Cyr. 6.4.18; — Pass., τὰ παιόμενα τοῖς κεραυνοῖς Plu. 2.665d; of atoms, παίονται καὶ παίουσι τὸν ἅπαντα χρόνον ib. 1111e. c. acc. instrumenti, drive, dash one thing against another, ναῦς ἐν νηῒ στόλον ἔπαισε struck its beak against…, A. Pers. 409; π. λαιμῶν εἴσω ξίφος E. Or. 1472 (lyr.); [ναῦς] θάλασσα π. πρὸς χωρία δύσορμα Plu. Pyrrh. 15; metaph, ἐν δ’ ἐμῷ κάρᾳ θεὸς… μέγα βάρος ἔπαισεν S. Ant. 1274 (lyr.).
drive away, τοὺς σφῆκας ἀπὸ τῆς οἰκίας Ar. V. 456. of sexual intercourse, Id. Pax 874.
hit hard in speaking, π. στρογγύλοις τοῖς ῥήμασιν Id. Ach. 686, cf. Lib. Or. 63.34. metaph, quench one΄s thirst, διψῶντα… ὄξει παίειν Eub. 138 (anap.); cf. πατάσσω II. 2. intr., strike, dash against or upon, λόγοι παίουσ’ εἰκῇ πρὸς κύμασιν ἄτης A. Pr. 885 (anap.); πρὸς τὰς πέτρας π. X. An. 4.2.3; c. acc., ἔπαισεν ἄφαντον ἕρμα A. Ag. 1007 (lyr.); λανθάνει στήλην ἄκραν παίσας, of a charioteer, S. El. 745. (From ΠαϜιω, cf. Lat. pavio, pavimentum.) devour, παίειν ἐφ’ ἁλὶ τὴν μάδδαν Ar. Ach. 835, cf. Hsch. ; perh. to be read in Epich. 35.12; it has been doubted whether this is the same word as παίω I, but cf. ἐρείδω II. 2, κόπτω I. 10, σποδέω III, φλάω I. 2.

fut. gew. παιήσω, Ar. Nub. 1109, Lys. 459, aor. immer ἔπαισα, aor. pass. ἐπαίσθην,
1) schlagen, hauen ; absolut, παῖε πᾶς, schlag zu, Eur. Rhes. 685 ; gew. c. accus., παῖε πᾶς τὸν μιαρόν, Ar. Ach. 282 ; παίειν τινὰ ἐς τὴν γῆν, Einen zu Boden schlagen, Her. 9.107 ; παισθεὶς ἔπαισας, Aesch. Spt. 940 ; ἐπαίσθην ὡς διανταίῳ βέλει, Ch. 182 ; auch πότμος ἔπαισεν ἕρμα, Ag. 978 ; παίσαντές τε καὶ πληγέντες, von den sich wechselseitig Tötenden, Soph. Ant. 171 ; τί μ' οὐκ ἀνταίαν ἔπαισέν τις ; warum gab mir keiner den Todesstoß ? 1294 ; u. von schwerem Unglück, εἰ δ' ἐμῷ κάρᾳ θεὸς μέγα βάρος μ' ἔχων ἔπαισεν, Ant. 1260 ; τόδ' εἰ στέρνον παίειν προθυμῇ, παῖσον ; Ar. παίειν εἰς τὴν γαστέρα, Nub. 541 ; παιόμενος, Plat. Legg. IX.872c ; μαχαίρᾳ, λόγχῃ, Xen. An. 5.9.5, 8.16 ; ὀλίγας, sc. πληγάς, 5.8.12 ; auch von Wurfgeschossen, 1.8.26, vgl. mit DS. 14.23 u. Plut. Artax. 11 ; med. ἐπαίσατο τὸν μηρόν, Xen. Cyr. 7.3.6. – Vom Beischlaf, Ar. Pax 839, bei dem παίειν ἐφ' ἁλὶ τὴν μάδδαν, Ach. 800, das hastige Essen (vulgär »hineinschlagen«) bedeutet.
2) intransit., hinschlagen, anschlagen, λίθοι φερόμενοι παίοντες πρὸς τὰς πέτρας διεσφενδονῶντο, Xen. An. 4.2.2 ; u. übertr., θολεροὶ δὲ λόγοι παίουσ' εἰκῆ στυγνῆς πρὸς κύμασιν ἄτης, Aesch. Prom. 887.

παίω
[in LXX chiefly for נָכָה hi. ;]
to strike, smite: with the hand or fist, Mat.26:68, Luk.22:64; with a sword, Mrk.14:47, Jhn.18:10; of a reptile, to sting: Rev.9:5.†
(AS)