(f. πτήσομαι et πετήσομαι, ao.2 ἐπτόμην, d’où inf. πτέσθαι ; ao. radical ἐπτάμην (c. de πέταμαι) ; act. intr. ἔπτην, d’où opt. πταίην, inf. πτῆναι et part. πτάς ; pf. inus.) voler :
      1 au propre, en parl. d’oiseaux (aigle, IL. 12, 207 ; OD. 2, 147, 148 ; vautour, IL. 13, 62 ; grues, IL. 3, 5, etc.) ; ou d’insectes ailés (abeilles, IL. 2, 89 ; mouches, HDT. 2, 95) ;
      2 p. anal. en parl. de petits enfants qui n’ont pas encore la force de prendre leur essor, SOPH. O.R. 17 ; en parl. de flèches, de pierres lancées avec force, IL. 13, 140 ; 20, 99, etc. ; ou d’hommes et d’animaux qui courent rapidement (hommes, IL. 13, 755 ; 16, 245, etc. ; chevaux, IL. 5, 366, 768, etc. ; OD. 3, 481, etc. ; chars, HÉS. Sc. 308, etc.) ; en parl. de danseurs, EUR. Cycl. 71 ; en gén. PLAT. Rsp. 567 d, 647 d, etc. ;
      3 fig. voltiger par la pensée, ne fixer son esprit sur rien, EUR. Bacch. 332 ; particul. être ballotté par l’espérance, SOPH. O.R. 487.

➳ Prés. 2 sg. πέτει, EUR. Bacch. 332 ; πέτεαι, ANACR. 9. Ao. radical 3 sg. ἔπτη, BATR. 208, d’où opt. 2 sg. πταίης, ANTH. 5, 152 ; inf. πτῆναι, A. PL. 16, 108.

Étym. R. indo-europ. *pet-, tomber ; cf. πέταμαι, ἵπταμαι, πτερόν, πτῆσις, lat. petō, sscr. pátati.

2 sg. πέτεαι Anacr. 9; impf. ἐπετόμην, Ep. πετ- Il. 5.366, etc. ; fut. πετήσομαι Ar. Pax 77, cf. 1126 (ἀπο-); shortd. πτήσομαι (ἐκ-) Id. V. 208, and always in early Prose, (ἀνα-) Pl. Lg. 905a, al., Aeschin. 3.209, (ἐπι-) Hdt. 7.15 (mostly in compds., but πτήσεσθαι in later Prose, Lib. Or. 2.27); aor. ἐπτόμην, inf. πτέσθαι S. OT 17; elsewh. in compds., (ἐπι-) Il. 4.126, (ἀν-) Antipho Fr. 58, etc. ; freq. also ἐπτάμην, Il. 13.592, E. Hel. 18, (παρ-) Semon. 13, (ἐσ-) Hdt. 9.100; Ep. 3 sg. πτάτο Il. 23.880, inf. πτάσθαι (δια-) E. Med. 1, part. πτάμενος Il. 5.282, 22.362, etc. (in codd. of Pl. forms of ἐπτόμην in compds. predominate over those from ἐπτάμην· διέπτατο is found in codd. of Ar. V. 1086, ἐκπτόμενος folld. by κατέπτατο Id. Av. 788 sq. ; ἀνεπτάμαν is prob. in S. Aj. 693 (lyr.), προσέπτατο ib. 382); subj. πτῆται for πτᾶται, Il. 15.170; also aor. of act. form ἔπτην, ἔπτης, IG 14.2550, Luc. Trag. 218, ἔπτη Batr. 208, Nonn. D. 2.223, al., Anacreont. 22.3 ; opt. πταίης AP 5.151 (Mel.); part. πτᾶσα h.Cer. 398, Hdn. Gr. 1.532; elsewh. only in compds., (δι-) IG 3.1386, (ἐξ-) Hes. Op. 98, (ἀν-) S. Ant. 1307, E. Med. 440, (προσ-) A. Pr. 115, (ὑπερ-) S. Ant. 113 (Trag. only in lyr.); pf. πέπτηκα only as a coinage in Choerob. in Theod. 2.79, elsewh. πεπότημαι (v. ποτάομαι); aor. Pass. ἐπετάσθην Arist. HA 624b6 (εἰσ-), LXX Ps. 17 (18).10, Ho. 9.11 (ἐξ-), Sotion p. 186 W., D.S. 4.77 (ἐξ-); fut. Pass. πετασθήσομαι LXX Hb. 1.8. — The only pres. in Hom. and Att. Prose is πέτομαι ; πέταμαι is used by Sappho Supp. 10.8, Simon. 30, Pi. P. 8.90, N. 6.48, E. Ion 90 (anap.), AP 11.208 (Lucill.), and in later Prose, as Arist. IA 709b10, HA 609a14 (περι-), cf. Moer. p. 311 P. ; noted as archaic by Luc. Pseudol. 29; aor. imper. πέτασσαι Anacreont. 14.2; ἵπταμαι is first found in late writers, Mosch. 3.43, Babr. 65.4, etc. (mostly in compds., cf. ἐξίπταμαι· ἀφίπτατο in E. IA 1608 is spurious), and is censured by Luc. Lex. 25, Sol. 7 : — fly, of birds, Il. 12.207, 13.62, Od. 2.147, etc. ; of bees, gnats, etc., Il. 2.89, Hdt. 2.95; of a departing spirit, ψυχὴ ἐκ ῥεθέων πταμένη Ἄϊδόσδε βεβήκει Il. 22.362; ἐκ μελέων θυμὸς πτάτο 23.880; metaph, of young children, οὐδέπω μακρὰν πτέσθαι σθενοντες S. OT 17; also of arrows, javelins, etc., Il. 20.99, etc. ; ὀλοοίτροχος… ἀναθρῴσκων π. 13.140 (but ἐκ χειρῶν ἔπτατ’ ἐρετμά, τεύχεα fell suddenly…, Od. 12.203, 24.534); of any quick motion, dart, rush, of men, Il. 13.755, 22.143, etc. ; of horses, μάστιξεν δ’ ἐλάαν, τὼ δ’ οὐκ ἀέκοντε πετέσθην 5.366, cf. 768, etc. ; of chariots, Hes. Sc. 308; of dancers, E. Cyc. 71 (lyr.); πέτον fly! i.e.
make haste! Ar. Lys. 321; ἔχρην πετομένας ἥκειν πάλαι ib. 55 ; πολλοὶ ἥξουσι πετόμενοι Pl. R. 567d, cf. 467d; πέτονται… ἐπὶ ταῦτ’ ἄκλητοι, of parasites, Antiph. 229. metaph and proverbial usages : — to be on the wing, flutter, of uncertain hopes, ἐξ ἐλπίδος π. Pi. P. 8.90; π. ἐλπίσιν S. OT 487 (lyr.); of fickle natures, πέτει τε καὶ φρονῶν οὐδὲν φρονεῖς E. Ba. 332 ; ἐφ’ ἕτερον π. Ar. Ec. 899; ὄρνις πετόμενος a bird ever on the wing, Id. Av. 169; πετόμενόν τινα διώκεις ΄you are chasing a butterfly΄, Pl. Euthphr. 4a, cf. Arist. Metaph. 1009b38; of fame, fly abroad, πέταται τηλόθεν ὄνυμ’ αὐτῶν Pi. N. 6.48. c. dat., πτάμενος νοήματι flying in mind, Id. Fr. 122.4. (Cf. πίπτω, Skt. pátati ΄fly΄, ΄fall΄, Lat. prae-pes, etc.)

fut. πετήσομαι, poet., sowohl bei Hom. als bei Ar. Pax 77, 1126, in Prosa gew. πτήσομαι, aor. ἐπτόμην, πτέσθαι, p. auch ἐπτάμην, πτάσθαι, conj. πτῆται, Il. 15.170, u. bei ep. D. ἔπτην, πτῆναι, πτάς (ἐξέπτη Hes. O. 98), in sp. Prosa auch ἐπετάσθην, in derselben Bdtg, Arist. H.A. 9.40 Luc. rhet.praec. 6, perf. πέπτηκα, nur bei Gramm. gebräuchlich, wie πεπότημαι (s. ποτάομαι). Erst nachhomerisch ist das praes. ἵπταμαι, was sich einzeln bei Attikern findet, u. πέταμαι, nebst πετάομαι (s. oben); die strengeren Atticisten erklären πέτομαι allein für gut attisch, vgl. Porson zur Eur. Med. 1, Hermann zu Eur. Ion 90 u. Lobeck zu Phryn. 325;
fliegen, eigtl. mit πετάννυμι zusammenhangend, seine Flügel ausbreiten, um zu fliegen ; zunächst
   a) von Vögeln, Il. 3.5, Od. 2.147, u. andern geflügelten Tieren, wie von Wespen, 16.265, Bienen, 2.89, u. damit verglichen vom Geiste, ὠκὺς δ' ἐκ μελέων θυμὸς πτάτο, Il. 23.880, Sp. – Aber auch
   b) von jeder schnellen schwebenden Bewegung durch die Luft hin, bes. von geworfenen, geschleuderten Körpern, von einem Steine, ὕψι τ' ἀναθρῴσκων πέτεται, Il. 18.140. τοῦ γ' ἰθὺς βέλος πέτεται, 20.99 ; τῶνδ' ἄρα δεισάντων ἐκ χειρῶν ἔπτατ' ἐρετμά, Od. 12.203, vgl. 24.533 ; u. sonst bei D.
   c) von Menschen u. Tieren, wie bei uns, ἐπέτοντο θοὰς ἐπὶ νῆας, Il. 10.514 u. öfter ; πέτοντο κονίοντες πεδίοιο, 23.372, u. öfter in der Vrbdg τὼ δ' οὐκ ἄκοντε πετέσθην ; u. so von Göttern, wie Il. 24.345, πέτετο κρατὺς Ἀργειφόντης, ohne daß an wirkliche Flügel des Gottes zu denken ist, obwohl Ar. Av. 573 scherzhaft von Hermes sagt πέτεται θεὸς ὢν πτέρυγάς τε φορεῖ ff., wie von der Iris 1199 ; Soph. bezeichnet das kindliche Alter οἱ μὲν οὐδέπω μακρὰν πτέσθαι σθένοντες, O.R. 17, u. sagt übertr. πέτομαι δ' ἐλπίσι, 487 (vgl. ἐξ ἐλπίδος πέταται Pind. P. 8.90); πετόμαν Βάκχαις σὺν λευκόποσι, Eur. Cycl. 71 ; ἐφ' ἕτερον ἂν πέτοιτο, von einem unbeständigen Liebhaber, Ar. Eccl. 899 ; πέτου, eile, fliege, Lys. 321 ; πετόμενόν τινα διώκεις, Plat. Euthyphr. 4b, u. öfter, u. Sp.

πέτομαι
[in LXX chiefly for עוּף ;]
to fly: Rev.4:7 8:13 12:14 14:6 19:17 (Rec. πετάομαι, which see).†
πετάομαι,
[in LXX: Deu.4:17 * ;]
false form of ποτάομαι, poët., frequentat. of πέτομαι (Aristoph., al.), Rec. for πέτομαι (which see, cf. Veitch, see word)
(AS)