ατος (τὸ) :
   I terme, fin, limite, extrémité, ESCHL. Pers. 632 ; EUR. Andr. 1216, etc. ; ἐκ περάτων γῆς, THC. 1, 69, des extrémités de la terre ; π. ἔχειν, avoir un terme, PLAT. Parm. 165 a ; LYCURG. 155, 34 ; π. ἐπιθεῖναι τῷ πολέμῳ, POL. 1, 41, 2, mettre fin à la guerre ; π. λαμϐάνειν, POL. 5, 31, 2, prendre fin, tirer à sa fin ; adv., πέρας, ESCHN. 9, 21 ; DÉM. 1285, 27 ; POL. 2, 55, 6 ; ou τὸ πέρας, LYS. 115, 35 ; ARSTT. Mir. 122 ; POL. 1, 48, 9, etc. à la fin, enfin ;
   II p. suite :
      1 terme extrême, le plus haut point, le plus haut degré de force, d’autorité, ISOCR. 42 b ; DIN. 110, 15 ; PLUT. Alex. 40 ; ou en gén. POSIDIPP. (ATH. 377 a), etc. ;
      2 d’où accomplissement (d’un vœu, etc.) LUC. Harm. 2, 3.

Étym. πεῖραρ.

Ep. πεῖραρ, ατος, τό, end, limit, boundary, in local sense, ἐκ περάτων γᾶς Alc. 33.1, cf. Th. 1.69; π.… αὔλ<ε>ιος θύρα ἐλευθέρα γυναικὶ νενόμιστ’ οἰκίας Men. 546; τὸ π.
tip, τοῦ αἰδοίου Arist. GA 773a21; [τῆς ῥινός] Gal. 18(2).28; τισὶ τὰ π. ἀλγέει the extremities, Aret. SD 1.7. generally, limit, either opp. ἀρχή, Arist. Ph. 264b27, or including it, τελευτή γε καὶ ἀρχὴ π. ἑκάστου Pl. Prm. 137d, cf. Arist. GA 777b29, Metaph. 1022a4; οὐκ ἔχων π. κακῶν E. Andr. 1216, cf. Or. 511, A. Pers. 632, Lys. 12.88, etc. ; π. ἅπασιν ἀνθρώποις ἐστὶ τοῦ βίου θάνατος D. 18.97, cf. Arist. EN 1115a26; εἰ π. μηδὲν ἔσται σφίσι τοῦ ἀπαλλαγῆναι τοῦ κινδύνου Th. 7.42; π. ἔχειν, = περαίνεσθαι, come to an end, Isoc. 4.5, Lycurg. 60, etc. ; π. λαμβάνειν Plb. 5.31.2; ἐπιθεῖναι τῇ γενέσει π. Arist. GA 776a4; ἐν π. εἶναι Thphr. CP 5.18.2.
perfection of a thing, τὸ π. τῆς μαγειρικῆς… εὑρηκέναι Hegesipp.Com. 1.4, cf. 10, Posidipp. 26.17. Philos., τὸ τῶν ἀγαθῶν π., τὰ π. τῆς ἡδονῆς, Epicur. Ep. 3 p. 65U., Sent. 20; ἐν τῷ κατὰ φύσιν π. κατακέκλειται τἀγαθόν Metrod. Herc. 831.8.
end, object, εὐχῆς, ἐλπίδος, Luc. Harm. 2 sq. Philos., that which limits or has limits, opp. τὸ ἄπειρον, Pythag. ap. Arist. Metaph. 986a23, Pl. Phlb. 30a, etc. ; τὰ ἐλάχιστα καὶ ἀμιγῆ π. [τῆς ἀτόμου] Epicur. Ep. 1 p. 17U. ; Com., of a person, τὸν καλούμενον Π. Philosteph.Com. 1.3.
final decision, [οἱ] τὸ π. ἔχοντες τῶν ἐν τῇ πόλει ἁπάντων δικαίων the supreme court, from which there is no appeal, Din. 3.16. πέρας as Adv., at length, at last, Aeschin. 1.61, Plb. 2.55.6, etc. ; πέρας δ’ οὖν D. 56.10; τὸ π. Lys. 9.17, Alex. 261.13 ; but also, τὸ π. ΄to cut a long story short΄, Men. Epit. 70, 316, 470. [In Aeol. the first syll. is short in Alc. 33, long in 84.]

ατος, τό, Ende, Ziel, Grenze ; μόνος ἂν θνητῶν πέρας εἴποι, Aesch. Pers. 624 ; πέρας ποῖ κακῶν προβήσεται, Eur. Or. 510 ; οὐκ ἔχων πέρας κακῶν, Andr. 1217, öfter ; ἐκ περάτων γῆς ἐλθεῖν, Thuc. 1.69 ; εἰ πέρας μηδὲν ἔσται σφίσι τοῦ ἀπαλλαγῆναι τοῦ κινδύνου, 7.42 ; ὅταν μηδὲν ᾖ πέρας κακοῦ, Plat. Phaedr. 254b ; er setzt ἄπειρα u. πέρας ἔχοντα einander gegenüber, Parmen. 165a, wie πέρας καὶ ἄπειρον, Phil. 30a, vgl. Tim. 55c ; ἐπὶ τὰ πέρατα φέρον, Tim.Locr. 101d ; πέρας ἔχειν, neben τέλος λαβεῖν, Isocr. 4.5, wo er hinzusetzt ὥστε μηδεμίαν λελεῖφθαι τοῖς ἄλλοις ὑπερβολήν, also das höchste Ziel der Vollkommenheit erreicht haben, vgl. 5.141, ἐγὼ μὲν γὰρ ἡγοῦμαι ταῦτα πέρας ἕξειν· οὐδένα γὰρ ἄλλον ποτὲ δυνήσεσθαι μείζω πρᾶξαι τούτων ; ähnlich oft bei Folgdn ; πέρας ἐπιθεῖναι τῷ πολέμῳ, Pol. 1.41.2 u. öfter ; πέρας εἶχε τὸ πρᾶγμα, hatte ein Ende, 10.32.6 ; auch πέρας λαμβάνει ὁ πόλεμος, 5.31.2. Er braucht auch πέρας u. τὸ πέρας adverbial, endlich, zuletzt, 2.55.6, 3.48.3 u. öfter, wie Aesch. 1.61 ; Alexis bei Ath. II.60 (v. 13). – Auch wie τέλος, die höchste vollziehende Gewalt im Staate, οἱ τὸ πέρας ἔχοντες τῶν ἐν τῇ πόλει ἁπάντων, die obersten Richter, Din. 3.16. – Vgl. πεῖραρ.

πέρας, -ατος, τό
(< πέρα, beyond), [in LXX chiefly for קֵץ, קָצָה and cognate forms ;]
an end, limit, boundary;
__(a) of space: chiefly in pl., τὰ π. τ. γῆς, Mat.12:42, Luk.11:31; τ. οἰκουμένης, Rom.10:18 (LXX);
__(b) (opp. to ἀρχή) the end: with genitive, ἀντιλογίας, Heb.6:10.†
(AS)